Τι να έχει στο νου της η γριά Αρμένισσα, βλέποντας τις στερνές εικόνες του τόπου της;
“Αφήνουμε για πάντα τον τόπο μας.
Φεύγουμε. Μακριά από την πατρίδα.
Εδώ γεννηθήκαμε, περπατήσαμε, αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε…
Κυνηγηθήκαμε γιε μου. Μας μίσησαν. Μας σκότωσαν. Η γη μας ποτίστηκε με το αίμα και τα δάκρυά μας.
Όπου και να βρεθούμε όμως, θα νιώθουμε πάντα πίσω μας τα βήματα του αμείλικτου διώκτη μας…
Πάντα θα είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Την πίστη μας.
Ποτέ δεν θα στερέψουν τα δάκρυά μας. Πάντα θα κλαίμε για τους ανθρώπους μας. Που αγαπήσαμε. Γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε. Είναι η ζωή μας. Η ψυχή μας.
Θα κλαίμε ακούραστα πάνω από τον τάφο του λαού μας. Ενός λαού όλο δύναμη, ελπίδα, χαρά… Έχει για φίλο του τον Θεό, τ’ αδέρφια και τους εχθρούς του.
Θα θυμόμαστε για πάντα τους αγγέλους μας. Κάθε τους λέξη. Κάθε τους βλέμμα. Κάθε τους χαμόγελο.
Θα ζουν στη σκέψη μας και στην καρδιά μας.
Και με την ευλογία τους θα πορευόμαστε.
Ο Θάνατος είν’ μικρός, μπροστά σην θύμηση και σην αγάπην…”
(Ήταν ο επίλογος από την επική σειρά του Μανούσου Μανουσάκη “Το Kόκκινο Ποτάμι…”.
Όταν είδα τη σειρά, πόνεσα… Όταν διάβασα και το βιβλίο, κυριολεκτικά μάζεψα τα κομμάτια μου!
Θυμήθηκα τα λόγια της ηρωίδας Ιφιγένειας, όταν εγκατέλειπε τον Πόντο…
Άραγε η γριά Αρμένισσα… Πόσο περισσότερο πόνο εκπέμπει με αυτό το βλέμμα;
Η γενοκτονία συνεχίζεται… Στα 2020.)