Η ιστορία δείχνει πως κάθε λαός της γης, αγωνίζεται για να χτίσει ένα ζωντανό κοινωνικό οικοδόμημα, συχνά χωρίς συγκεκριμένο προγραμματισμό και σχέδιο, δυστυχώς.
Ο σκελετός του οικοδομήματος αυτού απαρτίζεται από την Κυβέρνηση μ’ όλες τις λειτουργίες της ( Διοίκηση, Αστυνομία, Παιδεία, Εκκλησία κλπ), τα δε θεμέλια του κοινωνικού οικοδομήματος απαρτίζονται από τις οικογένειες.
Ώστε είναι δηλαδή η οικογένεια ο θεμελιώδης λίθος, το κύτταρο της κοινωνίας όπως λένε.
Σάπια θεμέλια έχουν ολέθριες συνέπειες για ένα οικοδόμημα. Δεν χρειάζονται σεισμοί ή πλημμύρες για να καταρρεύσει μια κατασκευή με σάπια θεμέλια.
Θα καταρρεύσει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Το σημερινό κοινωνικό οικοδόμημα είναι ετοιμόρροπο.
Δεν είναι ανάγκη νάσαι προφήτης για να το δεις.
Οι θεμελιώδεις λίθοι, οι οικογένειες, δεν είναι καλής ποιότητας, είναι λίθοι σάπιοι και ακατέργαστοι. Ούτε την αντοχή έχουν, ούτε και το κατάλληλο σχήμα με τις επίπεδες επιφάνειες, πάνω στις οποίες η θεμελίωση θα ήταν ισορροπημένη.
Η αγάπη είναι απαραίτητη και πρωταρχική, ώστε το κύτταρο « οικογένεια» ν’ αρχίσει ν’ αναζωπυρώνεται και να φροντίζει μόνο του τον εαυτό του, έτσι που τα θεμέλια να τελειοποιούνται .
Με τα όσα θα πω για την ευθύνη της οικογένειας στη σημερινή κρίση αξιών και ιδεών, δεν προσπαθώ ν’ αποσύρω την ευθύνη από τους άλλους φορείς της Κοινωνίας και να την επιρρίψω όλα επάνω της. Οι ευθύνες είναι αλληλένδετες.
Πιστεύω όμως, πως οσοδήποτε ελλιπή κι αν ήταν τα εφόδια που μια οικογένεια έδωσε στον άνθρωπο, εκείνος έχει και την δυνατότητα και την υποχρέωση να τα συμπληρώσει μόνος του όταν ενηλικιωθεί, για το καλό του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου.
Η έλλειψη δηλαδή καλής ανατροφής, δεν πρέπει ν’ αποτελεί δικαιολογία για να κουβαλάει κανείς την άγνοια μαζί του εφ’ όρου ζωής.
Πάντως, για τη σημερινή χρεοκοπία αξιών ανάμεσα στους νέους, για την έλλειψη ιδανικών, για την αχαλίνωτη επιδίωξη αισθησιακών απολαύσεων και ουτοπιστικών παραδείσων μέσα από τις διάφορες ουσίες, για την αυξημένη εγκληματικότητα μεταξύ των νέων, επιτρέψτε μου να ισχυριστώ πως τεράστιο μέρος της ευθύνης φέρνει η ίδια η οικογένεια, οι ίδιοι οι γονείς (άσχετα αν και οι ίδιοι είναι πολλές φορές θύματα του κοινωνικού κατεστημένου).
Η οικογένεια του σήμερα πιέζεται και κατ’ άλλον τρόπο. Οι απαιτήσεις της συγχρόνου ζωής αποδυναμώνουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών της οικογενείας, μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ αδελφών, μεταξύ παππούδων και εγγονών.
Οι οικονομικές δυσκολίες απαιτούν την απουσία από το σπίτι αμφοτέρων των γονέων λόγω εργασιακών αναγκών όλο και περισσοτέρων ωρών της ημέρας, κάθε ημέρα, κάθε εβδομάδα.
Η συνεχιζόμενη υπογεννητικότητα έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά της οικογενείας να μη μπορούν να έχουν παιδιά συνομήλικά τους εντός της οικογενείας και των οικογενειών που μένουν κοντά, ώστε να καλύψουν την ανάγκη συντροφικότητας.
Το αποτέλεσμα είναι τα οργανωμένα αθλήματα και οι δραστηριότητες μακρυά από το σπίτι να γίνονται γενικός κανόνας.
Οι αθλητικές δραστηριότητες απορροφούν και απασχολούν τα παιδιά μακρυά από το σπίτι τους για συνεχώς και περισσότερες ώρες κάθε εβδομάδα.
Πόσες εκ των οικογενειών μας διαπιστώνουν ότι τα πρωινά της Κυριακής κυριαρχούνται από άλλες δραστηριότητες εκτός της συμμετοχής στην Θεία Λειτουργία και το Κατηχητικό Σχολείο!
Το κύριο έργο των γονέων, δηλαδή η διαμόρφωση του χαρακτήρα και των δεξιοτήτων στα παιδιά παραδίδεται στους προπονητές και τους δασκάλους.
Προσθέσατε σ’ αυτό και την κυριαρχία όλων των ειδών οθόνης στη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων: οθόνη τηλεοράσεως, υπολογιστών, iPads και iPods, ταμπλετών και έξυπνων τηλεφώνων – smartphones.
Η μοντέρνα κουλτούρα μοιάζει με κουλτούρα «προσώπου μέσα σε κουτί» (face in a box) κάθε ώρα της ημέρας και της νύκτας. Οι άνθρωποι δεν κοιτάζουν πλέον τα πρόσωπα ο ένας του άλλου.
Κοιτάζουν τις διάφορες οθόνες, απορροφημένοι και υπνωτισμένοι. Καί τι μπορούμε να πούμε για την αντικατάσταση του διαλόγου και της επικοινωνίας πρόσωπο με πρόσωπο από την αποστολή μηνυμάτων μέσω sms.
Ο Απόστολος Παύλος λέγει το εξής: Η οικογένεια είναι ένας θεσμός θεϊκής προελεύσεως και χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς μία κοινωνική συμφωνία η οποία πηγάζει από τις απαιτήσεις των γήϊνων υποθέσεων.
Εκ Θεού ονομάζεται κάθε οικογένεια εν ουρανώ και επί της γης. Η οικογένεια αποτελεί δυναμική μικροκοσμική έκφραση της πατρικής φροντίδας του Θεού για ολόκληρη την υφήλιο.
Επομένως, εάν η έννοια και το όνομα της οικογενείας προέρχεται απ’ ευθείας από τον Θεό Πατέρα, πρόκειται περί πράγματος ιερού.
Μιά τέτοια υπέροχη λέξη, η λέξη οικογένεια, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται με ελαφρότητα, ούτε να επαναπροσδιορίζεται σύμφωνα προς οποιαδήποτε ιδιοτροπία ηθικής ή κοινωνικής προσαρμογής.
Παρουσιάζοντας την οικογένεια ως εικόνα του θεϊκού πρωτοτύπου, ο Απόστολος Παύλος ακολουθεί την διδασκαλία των Αγίων Γραφών, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης.
Η αρχή της οικογενείας επί της Γης περιγράφεται στην Γένεση, το πρώτο βιβλίον της Παλαιάς Διαθήκης.
Σύμφωνα με την Γένεση, ο Θεός διά της δημιουργικής πράξεώς Του δημιούργησε τον πρώτο άνδρα και την πρώτη γυναίκα ως ίσους οι οποίοι ισορροπούν και ολοκληρώνουν αλλήλους σαν ένα σώμα και αποτελούν την πρώτη οικογένεια επί της Γης.
Ο Θεός τους έδωσε κατοικία και σημαντικό έργο στον Κήπο της Εδέμ. Τούς χάρισε την θεία δύναμη της δημιουργίας ζωής, έτσι ώστε από κοινού να μπορούν να χαίρονται τα τέκνα τους τα οποία θα δημιουργούνταν κατ’ εικόνα τους.
Εν αγάπη και αρμονία, η πρώτη οικογένεια βρήκε την χαρά, μεταξύ των μελών της.
Ορισμένοι θα πούν ότι εδώ πρόκειται για μια απλοϊκή εικόνα της οικογενείας. Θυμηθείτε, όμως, ότι η Αγία Γραφή επίσης δείχνει ότι η οικογένεια μπορεί να καταστεί πεδίο φοβερών τραγωδιών και εγκλημάτων.
Στο ίδιο βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται η πρώτη δολοφονία επί γης, και αυτό το φοβερό έγκλημα συνέβη εντός της πρώτης οικογενείας με τους δύο γιούς του Αδάμ και της Εύας, όταν ο Κάιν δολοφόνησε τον αδελφό του Άβελ! (Γεν. 4:1-16).
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε την ύπουλη συνωμοσία του Ιακώβ και της μητέρας του Ρεβέκκας εναντίον του αδελφού του Ησαύ, ή την περίπτωση του Ιωσήφ ο οποίος πωλήθη ως δούλος από τους ίδιους τους αδελφούς του (Γεν. 37:1-36).
Χριστιανική Οικογένεια σημαίνει πράξεις και βιώματα στην προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής.
Μαζί με την κατήχηση, την εν γένει χριστιανική διαπαιδαγώγηση, την διδαχή δηλαδή του σεβασμού σ’ ο,τι αφορά την έκφραση της ορθοδόξου πίστεώς μας, με κορύφωση την παρουσία μας στην θεία Ευχαριστία.
Παρακάτω θα κάνω μία ιεράρχηση παραπόνων και κατηγοριών που εκτόξευσαν τα ίδια τα παιδιά, που δεν έλαβαν αυτά ακριβώς που ανέφερα σαν κατευθύνσεις από τους γονείς τους, αφού δεν προέρχονταν από οικογένειες που βίωναν αυτήν την προσπάθεια της εν Χριστώ ζωής.
Ας ακούσουμε όμως μερικές ομολογίες των ίδιων των νέων που παρουσίασαν πολλά προβλήματα, που επιβεβαιώνουν την υπολει- τουργία ή κακή λειτουργία του « κυττάρου»- θεμελιώδους λίθου: οικογένεια, ώστε οι σημερινοί γονείς πρέπει ν’ αφυπνιστούν και να προβληματιστούν για τις ευθύνες τους, μέσα απ’ αυτές τις κραυγές απόγνωσης των παιδιών.
-«Είχα προβλήματα με τους γονείς μου και γενικά με την οικογένεια δεν με καταλάβαινε κανείς».
-« Είχα αίσθημα μη ικανοποίησης τίποτε δεν με ικανοποιούσε. ΄Ημουν δυστυχισμένη πολύ, κατέκρινα τους άλλους ανθρώπους, την κοινωνία. Τους έλεγα βλάκες που δουλεύουν. Όσο πέρναγε ο καιρός γινόμουν πιο δυστυχισμένη».
-« Είχα διαρκή φόβο για τους ανθρώπους. Πουθενά και ποτέ δεν ήμουν ασφαλής, ούτε μέσα στο σπίτι μου».
-« Ο πατέρας μου μ’εγκατέλειψε. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για μένα.».
Η συνισταμένη των φωνών από κάθε κατεύθυνση είναι πως «φταίει η οικογένεια» και ότι «αδιαφορούν οι γονείς».
Ρωτήθηκε και ένας τοξικομανής για το μοντέλο καλής οικογένειας.
«Θα μ’αρεσε να κάνω μία οικογένεια, αλλά είναι πολλά αυτά που θα’πρεπε να ξεπεράσω για να την κάνω.
Έπειτα, θα πρέπει να βρώ κάποια γυναίκα με την οποία να μπορώ να έχω επικοινωνία, πέρα από την καθημερινή συνεργασία που έχουμε σαν οικογένεια.
Όσο για τα παιδιά, βλέποντας τον εαυτό μου εδώ στη φυλακή, νομίζω ότι ξέρω τι χρειάζεται ένα παιδί. Βασικά χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Αλλά πρέπει να βάζεις όρια. Όχι στερήσεις, αλλά ούτε κι όλα τα χατήρια.
Πολλοί γονείς είναι καλοπροαίρετοι, έχουν αγάπη, στοργή. Θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους, αλλά δεν γνωρίζουν μήτε τι είναι το καλύτερο μήτε πώς να το δώσουν.
Χίλια παιδιά κατά μέσο όρο, εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την οικογενειακή εστία.
Εξάλλου από ένα ρεπορτάζ – Μαρτυρία της εφημερίδος « ΤΑ ΝΕΑ » διαβάζουμε μερικές ακόμη ομολογίες των νέων που ρίχνουν φως στις προβληματικές σχέσεις τους με τις οικογένειές τους.
Ερώτηση: Στην οικογένειά σου δεν μπορούσες να βρείς αυτό που βρήκες εδώ; (σε μια θεραπευτική Κοινότητα).
Απάντηση: Τώρα που συνειδητοποιώ ορισμένα πράγματα, λέω ότι δεν είχα προσπαθήσει ποτέ να βρώ κάποιο δρόμο που να είμαι εντάξει εγώ μ’αυτούς και εκείνοι με μένα.
Γενικά δεν είχα καλή επαφή με το σπίτι μου, όπου όμως, η κατάσταση ήταν ιδιόμορφη.
Απ’ τη μια ήθελα να είμαι εντάξει μαζί τους, κι απ’την άλλη επαναστατούσα όταν με πίεζαν κι άρχιζαν να έχουν πολλές απαιτήσεις από μένα, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά, είτε γιατί φιλοδοξούσαν να γίνω επιστήμονας.
Και αντιδρούσα με το να φεύγω από το σπίτι και να συζητάω αυτά που με πείραζαν.
Ερώτηση. Και πώς άρχισες τα ναρκωτικά;
Απάντηση: Μάλλον από αντίδραση. Όλα τα πράγματα μου φαινόντουσαν ψεύτικα γύρω μου.
Τα ενδιαφέροντα του πατέρα μου, ας πούμε, ήταν μόνο σπίτι, δουλειά. Να είσαι σωστός οικογενειάρχης με τις έννοιες και τις αξίες που είχε αυτός, όλα αυτά εμένα μου φαινόντουσαν ψεύτικα, δεν τα ήθελα.
Έτσι έκανα αυτό που ήθελα χωρίς να δίνω λόγο σε κανένα.
Ερώτηση: ΄Ενιωσες να σου λείπει η αγάπη;
Απάντηση: Πολλές φορές ένιωσα αυτή την έλλειψη και πολλές φορές ένιωθα μόνος μου στην οικογένεια. Υπήρχε οικονομικό πρόβλημα, δούλευαν και οι δυο γονείς μου.
Έλειπαν πολλές ώρες απ’το σπίτι κι έτσι από μικρό παιδί ήμουν αναγκασμένος να μένω σπίτι μόνος, κι έβλεπα τα παιδάκια έξω να παίζουν.
Μου λείπανε και τα παιχνίδια…Ακόμη και τώρα με πονάνε αυτές οι καταστάσεις, βλέπω παιδάκια να τα’χουν όλα και θα ‘θελα να τα’ χω ζήσει κι εγώ. Αλλά το βασικότερο ήταν η μοναξιά.
Αργότερα στο σχολείο ήταν η μόνη επαφή που είχα με ανθρώπους. Κάποια στιγμή άρχισα να αντιδρώ σ’ αυτά, υπήρχε και πίεση. Ήθελα να είμαι ελεύθερος, να κάνω αυτό που εγώ θέλω.
Οι δικοί μου, μου λέγανε « εμείς έχουμε κουραστεί τόσα χρόνια για σένα», κι όλα αυτά με βαραίνανε.
Ήθελα να φανώ αντάξιος σ’αυτά που κάνατε, να μην τους στεναχωρήσω, αλλά δεν το άντεχα… Εκτός από τη μοναξιά είχα και φοβερή απαισιοδοξία..
Ερώτηση: Κάποια στιγμή θα φτιάξεις δική σου οικογένεια, υποθέτω. Έχεις σκεφτεί έναν άλλο τρόπο που θα μπορούσε να είναι μια οικογένεια; Άλλου είδους σχέσεις γενικότερα;
Απάντηση: Έχω, ναι. Αυτό που τώρα πιστεύω και επιδιώκω συνέχεια είναι να είμαι ειλικρινής με οποιονδήποτε άνθρωπο, είτε αυτός είναι μία κοπέλα, είτε αργότερα η γυναίκα μου, είτε τα παιδιά μου.
Και θα προσπαθώ πάντα να τους δίνω πράγματα, κυρίως αγάπη και φροντίδα. Να τα βοηθήσω ώστε να μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γύρω τους»
Υπάρχουν λοιπόν κατηγορίες παραπόνων διατυπωμένες από τα ίδια τα παιδιά που παραπονήθηκαν.
Αυτές είναι:
Έλλειψη αγάπης
Έλλειψη στοργής
Έλλειψη κατανόησης
Έλλειψη επικοινωνίας ( ασσυννενοησία και μεταξύ των γονεών και προς τα παιδιά)
Μοναξιά στο σπίτι ( οι γονείς δουλεύουν, απουσιάζουν, διαζύγια)
Σύχγυση στο σπίτι ( οι γονείς καυγαδίζουν. Λείπει το χαμόγελο)
Δράματα στο σπίτι ( ψυχικές αρρώστιες των γονέων)
Γονείς κακά παραδείγματα προς μίμηση ( πίνουν, καπνίζουν, παίρνουν ηρεμιστικά ή ναρκωτικά οι ίδιοι).
Έλλειψη διαπαιδαγώγησης
Έλλειψη εμπιστοσύνης( στον εαυτό τους και στους άλλους)
Απαισιοδοξία, φόβος για το μέλλον, ανασφάλεια
Κομπλεξισμός ( ήταν μόδα, δεν ήθελα νάμουν οπισθοδρομικός-ή, για να τραβήξω την προσοχή των ανθρώπων)
Πίεση γονέων πάνω στα παιδιά ( πολλές φιλόδοξες απαιτήσεις για διακρίσεις, για σπουδές κ.λ.π.)
Αγαπητοί μου από τον κατάλογο αυτό των παραπόνων βλέπουμε, πως τα σημερινά « αδικημένα» νιάτα του « δώσε» και του «φέρε» και του «παράτα μας», τα «αθώα» νιάτα με την εφιαλτική πλέον ελληνική γλώσσα που χρησιμοποιούν, γνωρίζουν άριστα ν’ αναγνωρίζουν τις ελλείψεις, τις ατέλειες, τις αδυναμίες των γονιών τους.
Δηλαδή. Τους θέλουν τέλειους. Και επειδή εκείνοι δεν ήταν τέλειοι ( και ποιος άνθρωπος είναι;) νομίζουν πως βρήκαν καλή δικαιολογία για την ακολασία τους και την ασωτία τους.
Γιατί τώρα συμβαίνουν όλα αυτά;
Πράγματι ένας φαύλος κύκλος ευθυνών.
Φταίει η κοινωνία για το κατάντημα της οικογένειας;
Φταίει η οικογένεια για το κατάντημα της κοινωνίας;
Και τα δύο.
Φταίει ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει, ούτε θέλει να μάθει: « Ποιος είναι» « γιατί ζει» « ποιος είναι ο προορισμός του» Και αυτά γιατί δεν κατηχείται χριστιανικά, δεν διδάσκεται δηλ. την χριστιανική συμπεριφορά του μηνύματος του Ευαγγελίου, δεν λειτουργείται, δεν συμμετέχει στην εν Χριστώ ζωή.
Άρα λοιπόν, μέχρις ότου ο Έλληνας Χριστιανός αφυπνιστεί κι αρχίσει ν’ αναρωτιέται ποιος είναι, μέχρις ότου γνωρίσει τον εαυτό του, μέχρις ότου αναγνωρίσει το Δημιουργό του Θεό και σεβαστεί τους νόμους της Δημιουργίας Του, μέχρις ότου καταλάβει τη συγγένειά του με τη φύση και το συνάνθρωπό του τον οποίο θα βλέπει σαν αδελφό, μέχρις ότου η Εκκλησία δεν αδρανεί και σπέρνει το λόγο του Ευαγγελίου με την εγρήγορση όλων των ιερέων στις κατά τόπους ενορίες με την αδιάκοπη Κατήχηση και τη λειτουργική ζωή, μέχρις ότου γίνουν όλα αυτά ή τουλάχιστον αρχίσουν να γίνονται, λύση στα οικογενειακά και κοινωνικά αδιέξοδα δεν θα υπάρξει.
Το να υπάρξει κάποιος κώδικας που να ορίζει κανόνες έτσι και αλλιώς θα αναθρέψετε τα παιδιά σας, είναι δώρον άδωρον. Τούτο μόνον μετά βεβαιότητος προτείνουμε.
Ακούστε, λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχει τρόπος, ένας και μοναδικός, εύκολος αλλά και δύσκολος, προσιτός όμως σε όλους. Αυτός είναι να συνδεθείτε και ν’ αντλήσετε αγάπη από την τεράστια δεξαμενή της αγάπης του Θεού.
Κοιτάξτε γύρω σας το τεράστιο εργοστάσιο της Φύσεως. Είναι μια ζωντανή εκδήλωση έμπρακτης αγάπης.
Ο ήλιος δίνει το φως του και τη ζεστασιά του.
Τα δέντρα δίνουν τους νόστιμους καρπούς τους
Τα λουλούδια δίνουν την ομορφιά και το άρωμά τους.
Τα ζώα δίνουν τη συντροφιά τους, και τον ίδιο τους τον εαυτό για την συντήρησή μας.
Τα πουλιά δίνουν τα κελάδημά τους, μια διαρκή δοξολογία στο Θεό.
Η θάλασσα δίνει τη δροσιά της, τα ψάρια, το αλάτι
Η γη δίνει το ψωμί, κι ακόμη από τα σπλάγχνα της τα ορυκτά, τα πετρέλαια, το χρυσάφι κ.λ.π.
Όλη η Φύση δίνει. Πώς λοιπόν, άνθρωπε εσύ παραπονείσαι ότι δεν αγαπήθηκες; Δεν βλέπεις με πόση αγάπη σε περιέβαλε ο Δημιουργός Θεός μας, ώστε να βάλει όλη την υπόλοιπη Δημιουργία να σου δίνει, να σου δίνει, να σου προσφέρει, να σε υπηρετεί;
Αγαπητοί μου γονείς της αρρωστημένης εποχής μας, υψώστε τα δακρυσμένα μάτια σας σ’ ολόθερμη προσευχή στο Θεό, στην Παναγιά Μητέρα μας, ευχαριστήστε Τον πρώτα για την ΖΩΗ, για το θεϊκό αυτό δώρο, ζητείστε συγνώμη για την αχαριστία, την λιποψυχία, την απαισιοδοξία, την απελπισία και κάθε άλλη αμαρτία που εν γνώσει ή εν αγνοία σας κάνατε.
Και αφού κλάψετε και εξαγνιστείτε στο μυστήριο της εξομολογήσεως με τα ευλογημένα δάκρυα της μετανοίας, υψώστε τα χέρια σας στον ουρανό και μ’ολη τη δύναμή σας φωνάξτε Τον.
Και Εκείνος θ ‘ανοίξει την αγκαλιά της αγάπης Του και θα σας λούσει μ’ αυτήν. Ο Θεός είναι ζωντανός. Δεν υπάρχει άλλη ελπίδα. Ο Θεός είναι η μόνη αλήθεια.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική Οικογένεια αποτελεί οίκον Χριστού, μόνιμη διαμονή Του, και κατοικητήριό Του. Ασφαλώς συναντούμε τον Κύριο στην Εκκλησία, ιδιαιτέρως στην λατρεία μας εκεί και μέσω της συμμετοχής μας στα Άγια Μυστήρια.
Αλλά η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένειά μας είναι επίσης κατοικητήριος τόπος για Εκείνον. Και είναι Κατοικητήριο του Χριστού λόγω της βαθείας πίστεώς της σε Εκείνον, πίστεως η οποία μεταδίδεται από γενεά σε γενεά στην γενεαλογική ιστορία εκάστης οικογενείας.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια είναι κατοικητήριο του Χριστού με το να έχει την προσευχή προς Αυτόν μόνιμο χαρακτηριστικό της ζωής της, κάτι τόσο απαραίτητο και ζωτικό όσο η αναπνοή και η τροφή.
Η οικογένεια είναι Κατοικητήριο του Χριστού διότι καλλιεργεί και συνεχώς αυξάνει την αγάπη ανάμεσα στα μέλη της, αγάπη η οποία εκπηγάζει από την πηγή της αγάπης, τον Ίδιο τον Ιησού.
Είναι κατοικητήριο του Χριστού διότι καθημερινά ακούει τους λόγους Του οι οποίοι έχουν αποθησαυρισθεί στην Αγία Γραφή, την πηγή της απόλυτης αλήθειας.
Η Ορθόδοξη οικογένεια είναι κατοικητήριο Χριστού διότι τα μέλη της συνεχώς μεταμορφώνονται και αναπτύσσονται πνευματικώς με την εγκατοίκησή Του μεταξύ των και την δύναμή Του η οποία καθαγιάζει και αναγεννά.
Η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια ως κατοικητήριο του Χριστού γίνεται άρωμα, γίνεται ευωδία Χριστού όπως θαυμάσια είπε ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους (Κορ. Β΄ 2:15.)
Φαντασθείτε κάθε Ορθόδοξο σπίτι να γεμίζει με το άρωμα του Χριστού, να είναι ένα σπίτι γεμάτο με την ευωδία Του.
Ο Απόστολος Παύλος αναπτύσσει αυτή την εξαίσια εικόνα, λέγοντας ότι μια τέτοια πνευματική ευωδία Χριστού διαχέεται, βγαίνει προς τα έξω, φθάνει σε πιστούς και απίστους, δικαίους και αμαρτωλούς (Κορ. Β΄ 2:16).
Έτσι, η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια γίνεται αυτομάτως όχι μόνο κατοικητήριο του Χριστού αλλά και μαρτυρία του Ευαγγελίου Του.
Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, όπως λέγει ο λαός. Τα αγριεμένα κύματα υψώνονται απειλητικά και το καράβι της κοινωνίας μας απειλείται να καταποντιστεί. Πρέπει να το σώσουμε πάση θυσία.
Αξίζει να το σώσουμε, διότι οι ψυχές που φέρνει μέσα, είναι αιώνιες, είναι «κατ’ εικόνα Θεού», είναι πολύτιμες, δεν πρέπει να βασανίζονται, δεν πρέπει να χαθούν.
Εάν το φυτώριο « οικογένεια» αρχίσει και παράγει χριστιανικούς καρπούς, θα μπορούμε να ελπίζουμε και στην Ελλάδα μας, σε αυριανούς καλύτερους πολίτες, καλύτερους πολιτικούς, καλύτερους εκπαιδευτικούς, καλύτερους Κληρικούς κλπ, και όταν λέγω καλύτερους εννοώ ηθικότερους, δικαιότερους, με πιο πολλή κατανόηση, με πιο πολλή αγάπη, με πιο πολλή σοφία και σύνεση, με πιο πολλή γνώση της Αλήθειας, του Θεού.
Η Ορθόδοξη οικογένεια, προσφέροντας διά των μελών της το Ευαγγέλιο, λόγοις και έργοις, καθίσταται αποστολική οικογένεια η οποία συνεχίζει στον 21ον αιώνα το έργον του ευαγγελισμού το οποίον άρχισαν οι Άγιοι Απόστολοι εικοσιένα αιώνες πριν.
Το μέλλον λοιπόν, της κοινωνίας μας στην πατρίδα μας, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο θα μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται στα χέρια της οικογένειας.
Καμία επομένως θυσία, κανένα κόστος δε θα ήταν μεγάλο, όταν προορίζεται για την ανάσταση, εξυγίανση, καθοδήγηση, της οικογένειας. Και σίγουρα αδελφοί μου αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων μας.
αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής