Της Δήμητρας Γ. Σαρρή (Πτυχιούχος Τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Ανάσταση! Τι όμορφη λέξη, λέξη που την μοναδικότητά της μονοπωλεί ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός και το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Τα “άλφα” της που αντηχούν στην Αγάπη, στην αυτοθυσία, στο πάθος, στο μαρτύριο, στον Παράδεισο, στην αιωνιότητα!
Όμως, μπορεί κάποιος να ξυπνήσει εάν πρώτα δεν κοιμηθεί; Υφίσταται Ανάσταση εάν κάποιος δεν “σταυρωθεί”; Η Ανάσταση κρύβει ένα πελώριο, ολοστρόγγυλο και υποτακτικό “να”.
Ο Χριστιανός οφείλει να σταυρώσει τα πάθη του, να σταυρωθεί ο εγωισμός του. Να μαρτυρά Χριστό και να εξυψώνει την ψυχή του… να σκύβει το σώμα και να ορθώνει το πνεύμα. Όχι… τα χέρια του δεν πρέπει να είναι σταυρωμένα. Τα χέρια είναι η προέκταση της θυσίας του, της προσευχής και του κόπου του.
Γιατί το “να” της Ανάστασης συμπίπτει με το “να” του θανάτου, καθώς οφείλει να θανατώνεται κάθε κακό και να συντρίβεται κάθε κακόβουλο. Και να που ο θάνατος αθωώνεται και γίνεται παρά ένα πέρασμα, ένα βλεφάρισμα από την εδώ ζωή στην εκεί ζωή, κοντά στον Ζωοδότη.
Και μην φοβάσαι, όποιος σταυρώνεται πλέον ανασταίνεται! Κι έτσι το “να” της Ανάστασης είναι το “να” της ανάπαυσης, της παραδείσιας αγαλλίασης, της αιώνιας χαράς!
Ν’ ανασταίνεις και ν’ αγαπάς!
