Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας – Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης
Μάτθ. στ΄,22-33
Οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μόνος του θὰ κατορθώσει νὰ φτάσει στὰ ἀποκαλυπτικὰ ὕψη ποὺ τὸν ὁδηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν «Ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλίαν».
Ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ θησαυρὸ αὐτὸ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ αὐτὴ στοὺς ἱερούς μας ναούς.
Ποῦ ἀλήθεια νὰ σταθεῖ κανείς; Σὲ ποιὸ διαμάντι ἀπὸ τοὺς στίχους τῆς περικοπῆς νὰ ἐμβαθύνει; Ἂν πραγματικὰ ἡ κοινωνία μας, ἔστω καὶ πειραματικά, θὰ ἤθελε γιὰ λίγο νὰ ἐμβαθύνει στὴ θεία αὐτὴ διδασκαλία, τότε ὁ κόσμος μας θὰ μεταβαλλόταν σὲ παράδεισο.
Ἂν οἱ στόχοι μᾶς ἦταν ὑψηλοὶ καὶ οὐράνιοι, τότε ὅλα τὰ προβλήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν, ἀκόμα καὶ τὰ πλέον τεχνικὰ καὶ πρακτικά, θὰ εἶχαν βρεῖ τὴ σωστή τους… λύση.
Ἀκριβῶς ὅμως ἐπειδὴ δὲν θέλουμε ἢ δὲν ἔχουμε μάθει νὰ ζοῦμε μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, καταντοῦμε ὥστε ὁ βίος μας νὰ γίνεται μία τυραννία, μὲ ἀποτέλεσμα ἀντὶ νὰ χαιρόμαστε τὴ ζωή μας, νὰ ἀγανακτοῦμε καὶ νὰ κινούμαστε μέσα σὲ μία συνεχῆ σύγχυση καὶ ταραχή.
Ἂν θελήσουμε νὰ ἐπισημάνουμε ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι ἡ κύρια αἰτία ποὺ ἡ ζωὴ μᾶς ἔπαυσε νὰ εἶναι ὄμορφη καὶ γνήσια δημιουργική, θὰ καταλήγαμε στὸ ὑπερβολικὸ ἄγχος καὶ στὴν ἐξοντωτικὴ μέριμνα γιὰ πλουτισμό.
Ὅταν ὅμως ὁ στόχος μᾶς γίνεται τόσο ὑλικὸς καὶ ὅλες μας οἱ προσπάθειες στρέφονται στὸ νὰ δουλέψουμε στὸ μαμωνά, τότε γινόμαστε ἱκανοὶ γιὰ τὰ πάντα, καὶ θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε τὰ χειρότερα.
Ἂν μάλιστα ὁ πιστὸς μπλέξει στὰ γρανάζια τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, νομίζοντας ὅτι ταυτοχρόνως θὰ ὑπηρετεῖ καὶ τὸ Θεό, τότε ἡ κατάστασις καταντᾶ τραγική, ἀφοῦ ξεκάθαρα: «Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὗ δύνασθε Θεῶ δουλεύειν καὶ μαμωνά.» (Μάτθ. στ΄, 24).
Δήλ. Κανεὶς δὲν δύναται νὰ εἶναι δοῦλος σὲ δύο κυρίους (συγχρόνως), διότι ἢ τὸν ἕνα θὰ μισήσει καὶ τὸν ἄλλο θὰ ἀγαπήσει, ἢ στὸν ἕνα θὰ προσκολληθεῖ καὶ τὸν ἄλλο θὰ καταφρονήσει. Δὲ μπορεῖτε νὰ εἶστε δοῦλοι καὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ μαμωνᾶ (τοῦ χρήματος).
Μέσα στὴν ἁπλότητά της ἀλλὰ καὶ στὸ βάθος της ἡ Ἐπὶ τοῦ Ὅρους Ὁμιλία, περιέχει αὐτὲς τὶς μοναδικὲς ἀλήθειες ποὺ ἀγγίζουν τὴν καρδιὰ καὶ φέρνουν τὴν εἰρήνη στὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς προνοεῖ γιὰ τὶς ἀνάγκες μας, αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μᾶς γίνει συνείδηση καὶ βίωμα.
Ὄχι ἁπλῶς νὰ βρίσκεται «στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ μας», ἀλλὰ καθημερινῶς νὰ ζητοῦμε τὴ χάρη Του, ὥστε νὰ ἀποδεικνύουμε, κυρίως στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, ὅτι αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε τὰ ζοῦμε καὶ τὰ ἐφαρμόζουμε.
Βεβαίως, σὲ καμμία τῶν περιπτώσεων, ἡ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ δὲ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν τεμπελιὰ ἢ σὲ ἄλλες ἀπαράδεκτες κοινωνικὲς καταστάσεις… Ἡ ἀρχαία ρήση «Σὺν Ἀθηνᾶ καὶ χείρα κίνει», ἔχει καὶ δῶ τὴν ἐφαρμογή της.
Θὰ σχεδιάσει ὁ ἄνθρωπος τὴ ζωή του καὶ τὸ ἐπάγγελμά του, θὰ ἐργαστεῖ ὁ πιστὸς καὶ μάλιστα ἔντονα, θὰ προσέξει νὰ τοποθετεῖ τὸν ἑαυτὸ τοῦ μέσα στὸ σωστὸ ἐπαγγελματικό του κύκλο κατὰ πάντα δίκαια καὶ σύννομα, ἀλλὰ οὐδέποτε θὰ ἐπιτρέπει στὴ συνείδησή του νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια καὶ νὰ καταντᾶ ἄπληστος καὶ ἄπιστος.
Γιὰ τὸ μεγάλο αὐτὸ πειρασμὸ ποὺ κρύβεται στὸ σημεῖο τοῦτο, ἔρχεται ὁ Κύριος καὶ μᾶς δείχνει τὴν πραγματικότητα, καὶ μᾶς διδάσκει μέσ’ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ φύση. Οὔτε ἕνα πουλάκι καὶ οὔτε ἕνα λουλουδάκι δὲν βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ἂν λοιπὸν ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποία εἶναι τόσο πρόσκαιρα καὶ ἐπιτέλους εἶναι ἄψυχα καὶ ἐκμηδενίζονται, ἂν ὅλα αὐτὰ βρίσκονται μέσα στὴν προνοητικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἐμεῖς ποὺ δημιουργηθήκαμε σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα Του, καὶ προορισμὸ ἔχουμε νὰ γίνουμε ὅμοιοί Του, εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ;
Εἶναι ποτὲ δυνατὸν αὐτὸς ὁ Δημιουργός μας ποῦ γνωρίζει καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους τὶς ἀνάγκες μας, νὰ μᾶς ἐγκαταλείπει;
Καὶ ἂν μὲ τὴν ἀγωνιώδη μέριμνα ποὺ καταλαμβάνει τὸν ἄνθρωπο, ἀποδεικνύεται ἂν ὄχι ἡ ἀπιστία, πάντως ὅμως ἡ ὀλιγοπιστία, τότε πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προκόψει κανεὶς στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, δήλ. στὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν καὶ στὴν ἐν Χριστῷ ζωή;
Ἤδη τὸ τονίσαμε. Θὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος ὅ,τι εἶναι δυνατὸν νὰ κάνει στὴ ζωή του, καὶ κατόπιν θὰ πρέπει νὰ εἰρηνεύει.
Ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται ὁ ἀγώνας εἶναι στὸ νὰ ἐπιζητοῦμε «Πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ», καὶ ὅλα τὰ ἄλλα θὰ δοθοῦν ἐπιπροσθέτως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό.
Δυστυχῶς ἀρκετὲς φορὲς ἀντιστρέφουμε τὰ πράγματα, καὶ ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται ὄντως ἀγώνας καὶ προσοχή, δείχνουμε μία καταστρεπτικὴ ἀπάθεια, ἀφήνοντας τὴν πνευματική μας προκοπή.
Καὶ ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται ἐμπιστοσύνη καὶ ψυχραιμία, παρουσιάζουμε ὑπερβολικὴ ἀγωνία καὶ διάθεση ταραχῆς καὶ ἄγχους, μὲ καταστρεπτικὲς φυσικὰ συνέπειες στὴν ὅλη ὕπαρξή μας.
Ἀδελφοί μου. Ἔχει λεχθεῖ καὶ εἶναι μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος καταστρέφει τὴν ὑγεία του γιὰ νὰ κερδίσει χρήματα, καὶ κατόπιν δαπανᾶ ὅλη του τὴν περιουσία γιὰ νὰ ξαναβρεῖ τὴν χαμένη τοῦ ὑγεία!
Αὐτὴ ἡ νοοτροπία, ἂς τὸ παραδεχτοῦμε ὅλοι μας, ἀποτελεῖ τὴν μεγάλη ἀσθένεια τῆς ἐποχῆς μας. Τὴν ἀσθένεια ποὺ κάνει τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὶς κλινικὲς νὰ εἶναι γεμάτα ἀπὸ παλαιὲς ἀλλὰ καὶ νέες ἀρρώστιες…
Ἂς ἀφήσουμε νὰ ἀγγίξει τὴ συνείδησή μας ὁ λόγος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καὶ κάθε βράδυ ποὺ πέφτουμε γιὰ ὕπνο, ἀντὶ ἄλλων βασανιστικῶν σκέψεων γιὰ τὸ πῶς θὰ τὰ βγάλουμε πέρα, ἂς ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ποὺ μᾶς λέει: «Μὴ οὒν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς.
Ἀρκετὸν τὴ ἡμέρα ἡ κακία αὐτῆς» (Μάτθ. στ΄, 34).
Δήλ. Νὰ μὴ μεριμνήσετε γιὰ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, διότι ἡ αὐριανὴ ἡμέρα θὰ μεριμνήσει ἡ ἴδια γιὰ τὰ δικά της πράγματα. Ἀρκεῖ στὴν (κάθε) ἡμέρα ἡ δική της ταλαιπωρία.
Ἀμήν.
