Τη μνήμη του Αγίου Ευθυμίου, αναγράφει ο Γεδεών στο Εορτολόγιό του σελ. 149.
Ο Ευθύμιος αυτός είναι, που πατριάρχευσε από το 907 – 912 μ.Χ. και μετά την παύση του Αλεξάνδρου, αδελφού του Λέοντα του Σοφού.
Ο Άγιος Ευθύμιος ακολούθησε από πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και υπήρξε πνευματικός του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού (886 – 912 μ.Χ.), από τον οποίο τιμήθηκε και με το αξίωμα του συγκέλλου.
Μετά την απομάκρυνση του πατριάρχου Νικολάου Α’ του Μυστικού (α’ 901 – 907 μ.Χ., β’ 912 – 925 μ.Χ.) λόγω του τετάρτου γάμου του αυτοκράτορα, ο Ευθύμιος πείστηκε να ανέλθη στον Πατριαρχικό Θρόνο της βασιλεύουσας και αναγνώρισε «κατ᾽ οἰκονομίαν» τον τέταρτο γάμο του αυτοκράτορα.
Μετά τον θάνατο όμως του Λέοντος του Σοφού, ο Ευθύμιος διώχθηκε από τον θρόνο, καθαιρέθηκε στη σύνοδο που συνήλθε στη Μαγναύρα και εξορίστηκε στη Μονή του Αγαθού, όπου και πέθανε στις 5 Αυγούστου 917 μ.Χ.
Εκτός των χρονογράφων της εποχής, τα γεγονότα της ζωής και δράσης του Ευθυμίου διηγείται και ο βίος, ο οποίος γράφηκε μεταξυ των ετών 920 μ.Χ. και 925 μ.Χ. από άγνωστο συγγραφέα και έχει εκδοθεί από τους:
α) C. de Boor, Vita Euthymii, Ein Anecdoton zur Geschichte Leos des Weisen, Berlin 1888
β) P. Karlin – Hayter, «Vita St. Euthymii», στο Βυζαντιον, τ. 25/27 (1955/1957),
γ) Του ιδίου, Vita Euthymii patriarchae CP, Text translation, Introduction and Commentary (Bibliotheque de Byzantion)
δ) A. P. Kazdan, Dve Vizantiiskie Chroniki X veka, Μόσχα 1959.
Ο βίος του Ευθυμίου Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί σημαντική ιστορική πηγή για τη βασιλεία του αυτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού.
Σώζονται δυο θεομητορικές ομιλίες του καθώς και ένας κανόνας στη Θεοτόκο, που είναι ανέκδοτος (Κώδικας Ξενοφ. 69 στο Άγιο Όρος).
