Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου Διδάκτωρος Θεολογίας
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί προέκταση της Μεγάλης Εορτής της Πεντηκοστής, της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτή η κάθοδος συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού και καθιστά κάθε πιστό μέλος της κοινωνό της πνευματικής οικογένειας με προσανατολισμό την Βασιλεία των Ουρανών.
Το πλήθος των ανθρωπίνων προσώπων της εορτής των Αγίων Πάντων, αποτελεί ενέργεια της θείας Χάριτος, κινουμένη μέσα από διάφορους τόπους, χρόνους, αξιώματα, θέσεις και επαγγέλματα, που όλα μαζί μας φανερώνουν την βίωση της εν Χριστώ ζωής.
Οι Άγιοι Πάντες, γνωστοί και άγνωστοι, δεν μας προσφέρουν μια σελίδα από την επί της γης παρουσία τους ή μια καλή συμπεριφορά και μόνον, αλλά όλη την εν γένει βιοτή τους.
Τα εκατομμύρια των αγίων μας καλούν και σήμερα όλους εμάς να πάρουμε μέρος στην αγιότητα του Χριστού, που αυτοί πρώτοι με το παράδειγμά τους, μέσα από τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια, την άσκηση και τα ασκητικά παλαίσματα, υπενθυμίζοντάς μας, ότι δεν έχει σημασία το κόστος.
Το κόστος αυτό, είναι μικρό, και παροδικό. Και γίνεται κατανοητό με τη χαρά της προσέλευσης στο μαρτύριο των εκατομμυρίων χριστιανών και κληρικών, που ήταν η κληρονομιά της αιωνίου ζωής.
Κοινά γνωρίσματα των Αγίων Πάντων ήταν η ομολογία του Χριστού, η πτωχεία του πνεύματος, η ταπείνωση και ο πλούσιος βίος των αρετών.
Όλοι αυτοί οι Άγιοι που γιορτάζουμε ομολόγησαν τον Χριστό, όχι με τα χείλη, αλλά και με τις πράξεις τους, όχι με την ηθική άλλα με τον τρόπο που ζούσαν την εν Χριστώ Καινή Κτίση και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία.
Επιπροσθέτως ομολόγησαν τον Χριστό, όχι νομικίστικα, με κραυγαλέες ανούσιες φωνές, αλλά με νέο ήθος, αυτό το της Εκκλησίας μας. Πολλές φορές αποκτούμε ανοσία μεταξύ της ομολογίας και των έργων μας, διχοτομούμε την πίστη από την πράξη, πράγμα που σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν το συναντάμε.
Και βέβαια στις ημέρες μας μερικές φορές παρερμηνεύομε την ομολογία από την πίστη, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο ζηλοτισμό. Το ιερό ευαγγέλιο μας λέγει πως πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Οι άθλοι των Αγίων Πάντων, που μνημονεύει ο Απόστολος Παύλος σε μια από τις επιστολές του, έγιναν γιατί αυτοί είχαν ακράδαντη πίστη και ελπίδα βέβαια στον Χριστό.
Σήμερα μπορούμε να ομολογούμε Χριστό εσταυρωμένο;
Ζούμε σε μια σύγχρονη κοινωνία και είμαστε συνεχώς σε θέσεις και αντιθέσεις, σε προβλήματα και κοινωνικές καταστάσεις, στην καθημερινή μας βόλτα στην αγορά, σε διχογνωμίες συζητήσεων μεταξύ μας.
Φοβόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας, άλλοι ίσως ντρέπονται να το κάνουν, όταν οφείλουν να τον κάνουν ή όταν βρίσκονται σε ανάγκη. Στο χώρο εργασίας μας μπορεί να μας χλευάσουν και περιγελάσουν.
Η ομολογία μας όμως δεν πρέπει να είναι χλιαρή και ανούσια, ούτε αρνητική αντίδραση για τους άλλους. Αυτές όλες οι περιπτώσεις μας οδηγούν στην προσευχή και παράκληση προς τους Αγίους Πάντες για ενίσχυση.
Οι Άγιοι πλημμυρισμένοι από την χάρη του Αγίου Πνεύματος ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι και ως εκ τούτου δεν ήθελαν να πείσουν κανέναν και για τίποτα. Επεδίωκαν μόνο να μεταδώσουν αυτό που ζούσαν.
Αυτό λοιπόν το νέφος Πάντων των Αγίων, διεκήρυτταν πως τίποτα δεν ήταν ευχάριστο, αφού οι δοκιμασίες ήταν δύσκολες και σκληρές, υπερίσχυε όμως η αγάπη του Χριστού.
Ο Θεός σήμερα μας προσφέρει μια υπενθύμιση, μια μνήμη, όχι ιστορική αλλά διαχρονική. Το νέφος των μαρτύρων, αναμένει και από εμάς, την δική μας είσοδο στην Βασιλεία του Θεού. Και το θέλουν αυτό και το περιμένουν. Το ενθαρρυντικό σημείο, για μας είναι πως και αυτοί ήταν άνθρωποι, όπως και εμείς.
Τέλος τους αγίους Πάντες, γνωστούς και αγνώστους να τους έχουμε συνοδοιπόρους, φίλους και οικείους, ως φίλους του Θεού. Έχουμε και φίλους που δεν τους γνωρίζουμε και αυτοί όμως είναι δίπλα μας.
Τέτοια φιλία, ίσως με τα κοσμικά δεδομένα ανύπαρκτη, απίστευτης οικειότητας και αλληλοβοηθείας, έχουμε μόνο μέσα στην Εκκλησία. Ας μην τους λησμονούμε. Δεν θα χάσουμε.
