Η πρώτη γραπτή αναφορά που έχομεν για το μαρτύριο του Αγίου νεοϊερομάρτυρος Λαζάρου, είναι αυτή του υπ. αρίθμ 797 κώδικα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου που διασώζει την ακολουθία και το συναξάριο του Αγίου.
Ο Άγιος Λάζαρος ήταν ιερέας έχοντας ιδιαίτερη πατρίδα του την Τρίπολη. Οι ευσεβείς γονείς του, Νικόλαος και Αλεξάνδρα, τον μεγάλωσαν με νουθεσία και παιδεία Κυρίου, οδηγώντας τον σε τέλεια μέτρα αρετής. Όταν χειτονήθηκε ιερεύς, εκείνους που ζούσαν με ευσέβεια τους δίδασκε, τους δε άλλους τους νουθετούσε να μην αδικούν τους πτωχούς.
Κάποιος που ζούσε στην ίδια την πόλη της Τριπόλεως, ονόματι Σέλετος, διέπρατε καθημερινά αδικίες. Αυτόν τον Σέλετον, ο ιερεύς και πράγματι ιερός Λάζαρος συνεχώς συμβούλευε να μην αδικεί τους άλλους. Όταν ο Σέλετος καταδικάστηκε σε θάνατο για τις αδικίες που είχε κάνει, αρνήθηκε τον Χριστό για να γλιτώσει. Τότε, γινόμενος μωαμεθανός και διαφεύγοντας τον κίνδυνο, μαζί με άλλους Τούρκους θέλησε να πείσει τον Άγιο Λάζαρο να εξομώσει και αυτός.
Τον συκοφάντησαν πολλές φορές και τον οδήγησαν στο δικαστήριο λέγοντάς του πως αν αλλαξοπιστήσει θα του δώσουν πολλά αγαθά, αλλιώς θα τον θανατώσουν. Ο Άγιος αρνήθηκε την ανίερη προσφορά των απίστων, οι οποίοι αποφάσισαν να βασανιστεί με πολλά μαρτύρια, κοινά για τους περισσότερους νεομάρτυρες, όπως μαστιγώματα, στρεβλώσεις των άκρων, αποκοπή μελών, κακώσεις και άλλα πολλά. Τέλος, βλέποντας το ανυποχώρητο του μάρτυρος τον έρριξαν στη φωτιά μέσα στην οποία ο Άγιος παρέδωσε την μακαρία ψυχή του προσευχόμενος (23/02/±1605 μ.Χ.).
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η μητέρα του τον στήριζε λέγοντάς του να υπομείνει την προσωρινή τιμωρία της φωτιάς, ώστε να κληρονομήσει την αιώνια Βασιλεία και να χαίρεται μαζί με τους άλλους μάρτυρες, αγγέλους, αρχαγγέλους, προφήτες και όλους τους αγίους. Κατ’ αυτό τον τρόπο τελειώθηκε ο άγιος νεοϊερομάρτυς Λάζαρος, οι δε παροιστάμενοι πιστοί και άπιστοι, έκπληκτοι και με φόβο εβεβαίωσαν πως φως εξ ουρανού έσκεπε τον τόπο του μαρτυρίου για τρεις συνεχόμενες μέρες.
Κατόπιν, κάποιοι ευσεβείς χριστιανοί περισυνέλεξαν τα λείψανα και την κόνιν του Αγίου, τα οποία θεράπευαν εκείνους που τον επικαλούνταν με πίστη.
