Τα πρώτα χρόνια
Ο Άγιος Άνθιμος γεννήθηκε στα Λειβάδια της πόλεως της Χίου, την 1η Ιουλίου του 1869. Οι γονείς του ονομαζόνταν Κωνσταντίνος και Αγγεριώ. Ήταν άνθρωποι σεμνοί, ευλαβείς και ενάρετοι.
Βάπτισαν λοιπόν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους Νικόλαο και Καλλιόπη, ενώ τον νεώτερο γιο τους Αργύριο. Από πολύ μικρή ηλικία ο Αργύριος έδειξε σε όλους ότι είχε αξιωθεί της Θείας Χάριτος.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Νικόλαος σε αναφορές του σχετικά με τον Αργύριο έλεγε, ότι από μικρό παιδί ακόμη που ήταν, έβλεπε πολλές φόρές, πάνω από το μέρος που είχαν τοποθετήσει τον Αργύριο όταν ήταν βρέφος, την Υπεραγία Θεοτόκο να τον σκεπάζει τρυφερά, με μια βασιλική πορφύρα, ενώ ταυτόχρονα πεταγόταν ολόγυρα λάμψεις Θείου Φωτός.
Η εποχή που έζησε ο Αργύριος ήταν μια δύσκολη εποχή για το μαρτυρικό νησί της Χίου. Μόνο να αναλογιστούμε το γεγονός, ότι οι σφαγές των Τούρκων μόλις είχαν κοπάσει και οι μνήμες από τις θηριωδίες τους ήταν ακόμα νωπές.
Έζησε λοιπόν και ανδρώθηκε ο Αργύριος, μέσα σε μια εποχή γεμάτη δυσκολίες και κακουχίες, αλλά σε ένα χριστιανικό περιβάλλον με μνήμες βαθειές ριζωμένες.
Την τέχνη του υποδηματοποιού λοιπόν την έμαθε ο μικρός Αργύριος για βιοποριστικούς λόγους, την οποία θα εξασκούσε και στη συνέχεια της ζωής του ως δόκιμος μοναχός.
Από πολύ μικρή ηλικία ο Αργύριος προσευχόταν και νήστευε. Έφηβος θα ήταν ακόμη όταν συνδέθηκε με κάποιο Μοναχό ονόματι Παχώμιο.
Ο Πατέρας Παχώμιος ήταν ο ιδρυτής της Ιεράς Μονής του Αγίου Κωνσταντίνου και της Σκήτης των Αγίων Πατέρων που βρίσκονταν στο Προβάτειο Όρος.
Εκτός των άλλων, υπήρξε και Γέροντας του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη. Ο Γέροντας Παχώμιος του καλλιέργησε κατ ἀρχὴν την αγάπη του προς τον Θεό, και τον πλησίον του.
Η γνωρίμια αυτή έγινε αφετηρία να πάρει ο Αργύριος την μεγάλη απόφαση να αφήσει τα εγκόσμια και να αφιερωθεί στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Έτσι λοιπόν, θέλοντας να γίνει μοναχός, αποτάνθηκε στον Πατέρα Παχώμιο. Αρχικά, καθ ὑπόδειξή του, επιδόθηκε στους πνευματικούς αγώνες από το σπίτι του όπου οι νηστείες, οι συχνές αγρυπνίες και οι συνεχείς προσευχές, αποτελούσαν την καθημερινότητά του.
Νηστευτής καθώς ήταν αλλά και φιλόπτωχος από μικρός, πρόσφερε το φαγητό του σε όσους πεινούσαν, έστω κι ἂν ο ίδιος θα έπρεπε να μείνει νηστικός για πολύ καιρό.
Μικρόσχημος Μοναχός
Ο Παχώμιος, αναγνωρίζοντας την πνευματική πρόοδο του Αργυρίου, τον έκειρε μικρόσχημο μοναχό, στην ηλικία των 20 μόλις ετών. Ετσι λοιπόν ο Αργύριος μετονομάστηκε Άνθιμος.
Ο Άγιος Άνθιμος υπήρξε λαμπρό παράδειγμα ταπεινοφροσύνης και υπακοής για τους αδελοφύς που τον έζησαν από κοντά.
Ο Γέροντας, βλέποντας την ευστροφία του και την οξύνοιά του, του ανέθεσε από κοινού μαζί με άλλους αδελφούς, την επίβλεψη των εργασιών που γίνονταν για την ανοικοδόμηση της γυναικείας Μονής του Αγ. Κωνσταντίνου.
Η ασθένεια δεν τον καταβάλλει
Νεαρός Μοναχός τότε ο Άνθιμος, γεμάτος ενθουσιασμό, θέλοντας να προσφέρει όσο το δυνατόν περισσότερα στην ανέγερση της Μονής, εξαντλημένος όμως από τους ασκητικούς αγώνές του, αρρώστησε.
Άρχισε να υποφέρει από σοβαρές στομαχικές διαταραχές, τέτοιες που το σώμά του τρανταζόταν και πονούσε συνέχεια. Υπήρξε λοιπόν άμεση ανάγκη ο Άνθιμος να μεταφερθεί σε κάποιο άλλο μέρος επειδή είχε ανάγκη ιατρικής παρακολούθησης και γιατί έπρεπε να τρέφεται σωστά.
Ο καθοριστικός λόγος βέβαια ήταν ότι η Σκήτη είχε πολλούς αυστηρούς κανόνες και δεν επιτρεπόταν η κατάλυση ορισμένων τροφών.
Ο Γέροντας Παχώμιος όμως, παρακίνησε και ευλόγησε τον Άνθιμο, για να μπορέσει να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι μέχρι την ανάρρωσή του, κοντά στους γέροντες γονείς του.
Ταυτόχρονα, ο Γέροντας ανέλαβε όλες τις δαπάνες για την θεραπεία του. Αλλά με την επιστροφή του στο σπίτι ο Άνθιμος συνεχίζει να ζει όπως ζούσε κοντά στους αδελφούς του.
Συνέχισε λοιπόν την άσκηση, την νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε συνεχή δοκιμασία.
Οι ημέρες πέρασαν και χωρίς να έχει αποθεραπευτεί εντελώς, ζήτησε την άδεια του Γέροντά του για να χτίσει ένα μικρό κελλί, σε μια γωνιά των πατρικών του κτημάτων όπου και εκεί θα ησύχαζε.
Κάθε μέρα εργαζόνταν ως υποδηματοποιός, και την νύκτα προσευχόταν αδιάκοπα. Τα έσοδα από την χειρωνακτική εργασία τα διέθετε έτσι ώστε να συντηρούνται οι γέροντες γονείς του και βέβαια οι αναξιοπαθούντες και άρρωστοι συνάνθρωποί του.
Ο διάβολος τον δοκιμάζει
Με ατελειώτους ασκητικούς αγώνες και προσευχή, περνούσαν τα χρόνια για τον Άνθιμο. Ο διάβολος, βλέποντας τον πολύτιμο τούτο μαργαρίτη, τον φθόνησε.
Τον επισκέφθηκε λοιπόν στο κελλί του και τον υπέβαλε σε μια σειρά από δοκιμασίες, στις οποίες όμως ο Άνθιμος στάθηκε με την δύναμη της προσευχής και της νηστείας.
Μεγαλόσχημος Μοναχός
Ο Γέροντας Παχώμιος βλέποντας την πνευματική προκοπή του υποτακτικού του, αισθανόμενος ξεχωριστή χαρά, γι αὐτὸ ήθελε να κάνει τον Άνθιμο μεγαλόσχημο Μοναχό, αλλά ανέβαλλε.
Το έτος 1905 ο Γέροντας Παχώμιος κοιμήθηκε και διάδοχός του στην ηγουμενία εξελέγη ο Ιερομόναχος Ανδρόνικος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά την πορεία του Ανθίμου.
Όταν λοιπόν ο Άνθιμος βρισκόταν στην ηλικία των σαράντα ετών, τον έκειρε μεγαλόσχημο Μοναχό.
Το ασκητήριό του είχε γίνει τόπος για να φρονηματίζονται, να μετανοούν, να μαθαίνουν, να προσεύχονται, να νηστεύουν, να αγωνίζονται κατά των δαιμόνων και των κακών παθών οι πιστοί χριστιανοί.
Οι επισκέπτες του ζητούσαν να τους εξομολογήσει και να τους δώσει την ευχή του. Αλλά ο Άνθιμος δεν είχε ιερωσύνη και δεν ήταν Πνευματικός. Πολλοί λοιπόν προέτρεπαν τον Άνθιμο να λάβει το χάρισμα της ιερωσύνης.
Σύσσωμος ο φιλόχριστος λαός της Χίου ζήτησε από τον Μητροπολίτη Ιερώνυμο Γοργία να δοθεί στον Άνθιμο το χάρισμα της ιερωσύνης, αλλά ο Μητροπολίτης δεν ενέκρινε την χειροτονία του.
Ο βασικός λόγος ήταν ότι ο Άνθιμος δεν γνώριζε πολλά γράμματα και αγνοούσε την γλώσσα της Εκκλησίας, δηλαδή του Ευαγγελίου και των Λειτουργικών κειμένων.
Ιερέας
Ο ενάρετος όμως ασκητής Άνθιμος ήταν σκεύος εκλογής και έτοιμος για το αξίωμα της ιεροσύνης. Καλείται λοιπόν στο Αδραμύττιο της Μικράς Ασίας από τον ανάδοχό του Στέφανο Διοματάρη το 1910 μ.Χ. για τον σκοπό αυτό.
Η χειροτονία του Αγίου δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Στην περίπτωσή του είχαμε θεία συγκατάθεση που απεκάλυψαν οι θεοσημίες ευδοκίας κατά το τέλος της χειροτονίας. Σεισμός, αστραπές, βροντές, κατακλυσμιαία βροχή συμβαίνουν την ιερή εκείνη ώρα.
Τα κανδήλια του ναού κινούνται, ενώ ένα από αυτά καταπίπτει. Μετά δε τη χειροτονία επικρατεί γαλήνη, ηρεμία, χαρά Θεού. Τα φυσικά αυτά φαινόμενα αποκαλύπτουν και μαρτυρούν την ευαρέσκεια του Θεού και τη θεία συγκατάνευση.
Ο Άγιος φεύγει από τη Χίο
Όσο καιρό παρέμενε στο Αδραμύττιο, ακτινοβολούσε εκθαμβωτικά με την αρετή και την αγιότητά του, η οποία ίσχυσε να θεραπεύσει δαιμονιζόμενο της περιοχής, κάτι που δεν κατόρθωσαν οι συλλειτουργοί του.
Αυτή λοιπόν η πνευματική του ακτινοβολία προκάλεσε το πάθος της αντιζηλίας των συλλειτουργών του. Εκείνος θέλοντας να τους ελευθερώσει από το πάθος αυτό, εγκατέλειψε το Αδραμύττιο το 1911 μ.Χ. και μετέβη στο Άγιον Όρος, όπου οι Αγιορείτες μοναχοί του επιδαψίλευσαν πολλές τιμές.
Επιστρέψας στη Χίο τοποθετήθηκε ως εφημέριος στο Λεπροκομείο. Εκεί άνοιξε το νέο στάδιο των αρετών και της αγαθοεργού δράσεώς του.
Λίγο μετά την εγκατάστασή του στο Λεπροκομείο, του αποκαλύφθηκε μέσα στον Ναό του ιδρύματος μια Εικόνα, η Παναγία η Υπακοή. Σε όραμα του εμφανίσθηκε η Παναγία και του είπε: Λάβε την Εικόνα μου και επιμελήσου την και να ιδείς τι θα γίνη μίαν ημέρα.
Πράγματι, ο Άγιος επιχρύσωσε και με ευλάβεια εκόσμησε την Εικόνα. Έτσι ο λυτρωτικός ποταμός του ελέους της Παναγίας ανάβλυζε αστείρευτος στο άντρο της ανθρώπινης δυστυχίας.
Η θαυματουργή δύναμη της Παναγίας της Υπακοής, με την προσευχή και την μεσιτεία του Γέροντα Άνθιμου επιτέλεσε αναρίθμητα θαύματα.
Με την Εικόνα της Παναγίας, με το Άγιον Έλαιον από την καντήλα της και με το σταύρωμα από την δεξιά του Γέροντα, ερχόταν η εξ ύψους βοήθεια. Ασθενείς θεραπεύτηκαν, ανίατες πληγές ιάθηκαν, ακάθαρτα πνεύματα εκδιώθηκαν και τυφλοί βρήκαν το φως τους.
Εδώ φαίνεται και το μεγαλείο του Αγίου. Ο Άγιος Άνθιμος ως εφημέριος του ναού συμπαρευρισκόταν, συνέτρωγε και συνομιλούσε με τους λεπρούς, τους κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων και μετά τη Θεία Λειτουργία κατέλυε!
Η Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Βοήθειας
Ο Άγιος πίστευε ακράδαντα, ότι θα τον βοηθούσε η χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου να κτίσει ένα Μοναστήρι όπου θα τοποθετήσει την πάνσεπτον Εικόνα της Παναγίας της Βοήθειας.
Την Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Βοήθειας πήρε στα χέρια του σαν μια ανεκτίμητη κληρονομιά από την μακαρίτισσα την μητέρα του. Εκείνη μάλιστα την είχε πάρει διαδοχικά από την γιαγιά της.
Στις 23 Αυγούστου του έτους 1889, την πήρε και πήγε στην Σκήτη των Αγίων Πατέρων για να την επιδιορθώσουν εκεί οι μοναχοί, αφού από την πολυκαιρία είχε παληώσει.
Πήρε λοιπόν την Αγία Εικόνα επιδιορθωμένη και την έβαλε μέσα στο κελλάκι του, που έκτισε μόνος του τότε σε μια απομονωμένη γωνία των πατρικών του κτημάτων. Εκείνη είχε μόνη παρηγοριά και βοήθεια σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις του βίου του.
Πολλοί ήταν εκείνοι που έτρεχαν καθημερινά στο ταπεινό του κελλάκι να προσκυνήσουν την θεία εκείνη Εικόνα που η Χάρη της ενεργούσε άπειρα θαύματα.
Η ανοικοδόμηση της Μονής προς τιμήν της Παναγίας
Σε ηλικία 60 ετών αποφάσισε να οικοδομήσει το ποθούμενο Μοναστήρι για να στεγάσει τα πλέον αφοσιωμένα τέκνα του, τις μοναχές, που με τους δύο φοβερούς διωγμούς από την Μ. Ασία, είχαν φθάσει στις πενήντα τον αριθμό και σαν περιπλανώμενα πρόβατα στενοχωριόντουσαν που δεν είχαν μάνδρα να στεγασθούν.
Στις 19/2/1928, ημέρα Κυριακή των Απόκρεω, τέλεσε ο ίδιος τον αγιασμό των θεμελίων της Μονής και με ευγνωμοσύνη και κατάνυξη ψυχής, τοποθέτησε ο ίδιος τον θεμέλιο λίθο, παρουσία πλήθους πιστών και πνευματικών του τέκνων σε μια περιοχή λίγα χλμ. έξω από τον συνοικισμό Φραγκομαχαλά, επάνω στο λοφίσκο και στον δρόμου που οδηγεί στο χωριό Καρυές. Μέσα σε δύο χρόνια περατώθηκε η ανέργεση της Μονής.
Η Μονή, έτοιμη πλέον, δέχτηκε την εγκατάσταση των γυναικών μοναχών. Ο Ιερομόναχος Άνθιμος πανευτυχής χαιρόταν, που το όνειρό του πραγματοποιήθηκε έστω και τώρα, στα εξήντα δύο του χρόνια.
Στις 30 Μαρτίου του 1930 η θαυματουργή Εικόνα Παναγία η Βοήθεια μεταφέρθηκε με κατανυκτική τελετή, από το ασκητήριο του Αγίου στο νεόδμητο βυζαντινό ναό της Μονής.
Η Υπεραγία Θεοτόκος μετοίκησε στο ναό πολύ ενωρίτερα! Το βεβαίωσαν οι φύλακες της Μονής, Νικόλαος και Μαριάνθη Χατζημανώλη, οι οποίοι με την αποπεράτωση της Μονής και χωρίς να έχει κατοικηθεί κανένα κτίριο ακόμη, ενώ ασφάλισαν και έλεγξαν το Μοναστήρι, είδαν μια ωραιότατη γυναίκα υψηλού αναστήματος, ντυμένη μεγαλοπρεπώς, να ανοίγει μία-μία τις πόρτες κάθε κελλιού και να προχωρεί στο επόμενο μέχρι το τελευταίο!
Έντρομοι οι φύλακες απόρησαν από που θα μπορούσε να είχε μπει η γυναίκα, αφού όλες οι πόρτες ήσαν κλειστές, και έτρεξαν να την φθάσουν από το αντίθετο σημείο του διαδρόμου, όπου δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Αλλά η γυναίκα εκείνη έγινε άφαντη από τα μάτια τους.
Το Μοναστήρι λειτούργησε με κοινοβιακό σύστημα. Ο Ιερός Παρθενώνας, πήρε την επωνυμία της Ιερής Εικόνας, δηλαδή Παναγία Βοήθεια.
Ο Γέροντας όμως έπρεπε να αποχωρήσει από το Λωβοκομείο μετά από είκοσι χρόνια προσφοράς.
Οι ποικίλες ωστόσο συμφορές της ζωής, ο βαθύς πόνος, οι ασθένειες και οι θλίψεις οδηγούσαν τους πιστούς στο Μοναστήρι της Παναγίας της Βοήθειας, για να προσευχηθούν και να ζητήσουν την βοήθεια της θαυματουργού Εικόνας της Παναγίας.
Οι πιστοί, κουρασμένοι από τα βάσανα της ζωής, έτρεχαν να πάρουν την ευχή του Γέροντα. Και ο παπα-Άνθιμος με ανεξάντλητη καλωσύνη πρόσφερε σε όλους πνευματική στήριξη και οδηγούσε όλους στο δρόμο της αρετής.
Η Μονή στάθηκε το οχυρό των πνευματικών του αγώνων, το καταφύγιο πάσης ψυχής θλιβομένης, το αληθινό λιμάνι στις τρικυμίες του βίου και άγκυρα ελπίδας.
Η φιλοπατρεία του
Ο Άνθιμος υπήρξε ταυτόχρονα και φλογερός πατριώτης. Κατά την σκοτεινή κατοχή της πατρίδας μας από τους Γερμανούς και Ιταλούς υπήρξε εμψυχωτής και συμπαραστάτης στους σκληρά δοκιμαζόμενους συμπατριώτές του.
Αλλά το σπουδαιότερο, διεφύλαξε και διέσωσε την Ιερά Μονή, την οποία οι Γερμανοί θέλησαν να κάνουν ορμητήριό τους, τοποθετώντας πολεμοφόδια στο Μοναστήρι.
Η πόρτα του Μοναστηριού ήταν ανοιχτή σε όλους, Χριστιανούς, Τούρκους η Εβραίους. Τους δεχόταν όλους και τους εφρόντιζε με την ίδια στοργή και αγάπη.
Βαρύτατα ασθενής
Όμως ο χρόνος βαρύς, συσσωρεύθηκε πάνω του. Η μακροχρόνια αρρώστια του στομάχου έφτασε πια στο απροχώρητο. Οι δυνάμεις του σταδιακά τον εγκατέλειπαν.
Πέρασε πλέον τα ογδόντα επτά του χρόνια, αν και πριν δέκα χρόνια ο θεράποντας γιατρός της Μονής είχε διαπιστώσει, ότι Ανωτέρα Δύναμις συγκρατεί στην ζωή τον Γέροντα.
Την πρώτη Ιανουαρίου του 1959 ετέλεσε την τελευταία του Λειτουργία. Πλήθος κόσμου είχε κατακλύσει τον ναό, σαν να γνώριζε ότι ο Γέροντας θα λειτουργούσε για τελευταία φορά.
Στα Εισόδια της Παναγίας του 1959 ο πολυσέβαστος και ολόλευκος Γέροντας έχοντας ξεχάσει τους ενενήντα χειμώνες που είχε περάσει, τέλεσε και σε αυτή την τελευταία χρονιά της επίγειας ζωής του την περιφορά της Ιερής Εικόνας, ψάλλοντας.
Στις 27 Ιανουαρίου του 1960, ήλθε για τελευταία φορά, όπου κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, είπε και ασπάσθηκε την Εικόνα της Θεοτόκου.
Το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου του 1960 κάλεσε στο κελλί του τις μοναχές, στις οποίες και ανακοίνωσε ότι θα αναχωρήσει από αυτόν τον κόσμο. Τις παρακάλεσε να μην προσεύχονται πια για την υγεία του, γιατί ελήλυθεν η ώρα να φύγει για την άλλη ζωή, και έδωσε τις τελευταίες συμβουλές του.
Τους τόνισε ότι θα έπρεπε να είναι πάντα αγαπημένες μεταξύ τους και να σέβονται την Μονή. Τις ευχαρίστησε, γιατί καταδέχθηκαν και έγιναν υποτακτικές του και ζήτησε συγγνώμη, αν ποτέ τις επίκρανε.
– Όλη η Χίος να έχει την ευχή μου, την ταπεινή ευχή μου· και εάν παρεπίκρανα κανένα, του ζητώ συγχώρεση. Όλους τους παρακαλώ να εύχονται για την αμαρτωλή μου ζωή.
Από κείνη την ημέρα ο Άνθιμος έμεινε στο κρεββάτι του, υποφέροντας βαρειά από την ασθένειά του χωρίς να δοκιμάζει τροφή, πίνοντας μόνο λίγο νερό, και μεταλαμβάνοντας κάθε μέρα με κατάνυξη των Αχράντων Μυστηρίων.
Με την διάδοση της ασθένειάς του μεγάλος αριθμός πιστών, κληρικών και λαϊκών, πηγαινοέρχονταν στο Μοναστήρι για να δει τον Γέροντα και να πάρει την ευχή του.
Ο Άνθιμος όλους τους γνώριζε και από όλους ζητούσε με δακρυσμένα μάτια συγχώρεση. Μία ήταν η θερμή παράκληση σε όλους· να αγαπούν και να προστατεύουν το Μοναστήρι του.
Οσιακή Κοίμηση
Στις 15 Φεβρουαρίου του 1960, πριν ο ήλιος ανατείλει, ο φωστήρας και ποδηγέτης Πατέρας Άνθιμος παρέδωκε το πνεύμά του στα χέρια του Θεού, σε ηλικία 91 χρόνων.
Κοιμήθηκε τον τίμιο και γαλήνιο ύπνο του δικαίου. Ο θρήνος και η οδύνη των ογδόντα και πλέον μοναζουσών δεν είναι δυνατό να περιγραφεί. Πένθιμα διακοσμήθηκε όλη η Μονή.
Οι καμπάνες του Μοναστηριού σήμαιναν λυπητερά, και θρηνούσαν τον χαμό του ιδρυτή και κτίτορα. Οι θλιμμένες κωδωνοκρουσίες τους ανακοίνωναν στον Χιακό λαό, ότι ο μέγας ευεργέτης τους εκοιμήθη.
Αλλά και οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της Χίου ανήγγειλαν στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Χίου, την κοίμηση του στοργικού Πατέρα.
Το απόγευμα της 16ης Φεβρουαρίου και ενώ ο ήλιος έδυε, η σεβάσμιος σορός του Οσίου Ανθίμου εναποτίθετο σε μνημείο δίπλα στον ναό, κοντά στο πεύκο που ο ίδιος φύτεψε.
Οι αραιές σταγόνες της βροχής και τα δάκρυα της αγάπης του Χιακού λαού και των πνευματικών τέκνων του Γέροντα πότισαν το χώμα, που δέχτηκε το σεπτό σκήνωμά του. Τέτοιες Άγιες μορφές στέλνει κοντά μας ο Κύριος για να μην ξεχνάμε και ξεμακραίνουμε από την αγκαλιά Του.
Θαυματουργεί εν ζωή
Ο Άγιος Άνθιμος δεν μας άφησε πολλά συγγράμματα, γιατί δεν γνώριζε πολλά γράμματα. Άφησε όμως νουθεσίες πολλές, και πολύτιμους λόγους, τους οποίους φρόντισαν οι μοναχές να καταγράψουν, όπου φαίνεται η φλογερή του πίστη και η κατά Θεόν σοφία του.
Όπως ομολογείται και από τις μοναχές, αλλά και από άλλους, τόσο στην Χίο, όσο και άλλους ευρισκόμενους πιστούς, ο Ιερομόναχος Άνθιμος με την Θεία Χάρη εμφάνισε θαυματουργική δύναμη και ενώ ακόμη ήταν στην ζωή.
Έτσι λοιπόν, θεράπευσε πληγές, έλκη, διάφορα τραύματα, στραμπουλήγματα, φνιδιάσματα (δηλαδή πρηξίματα όπως τα λένε στην Χίο).
Κατά την ομολογίας της μακαριστής Ηγουμένης Βρυαίνης, κάθε μέρα από το κελλί του περνούσαν εξήντα έως εβδομήκοντα ασθενείς, στους οποίους έδινε πάντα παρηγοριά και ελπίδα. Αναρίθμητα τα θαύματα του Αγίου. Τις αλοιφές τις έφτιαχνε μόνος του.
Με αφεψήματα βοτάνων και με καταπλάσματα προσέφερε σε όλους ανακούφιση. Για τους βασανιζόμενους από δαιμόνια και τους ψυχικά αρρώστους είχε τους εξορκισμούς.
Κατατάσσεται στο Αγιολόγιο
Η ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου έγινε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1965, εορτή του Αγίου Ιερομάρτυρα Ανθίμου Επισκόπου Νικομηδείας, αλλά και εορτή ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου.
Πλήθος πιστών ήλθαν να ασπαστούν τα Ιερά Λείψανα του Αγίου, τα οποία τοποθετήθηκαν και φυλάσσονται μέσα στο Ιερό Βήμα της Μονής, δεξιά της Αγίας Τράπεζας.
Το κελλί του βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην είσοδο δεξιά μετά από την σιδερένια θύρα της Μονής. Εκεί οι ευσεβείς προσκυνητές μπορούν να βρεθούν στον Ιερό Χώρο, που έζησε ο Άγιος Άνθιμος, και να προσκυνήσουν την πτωχική του κλίνη, με όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, μικρά και μεγάλα.
Με την υπ ἀριθμ. 1148 από 14-8-1992 απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Όσιος Άνθιμος κατετάγη εις το Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η μνήμη του εορτάζεται την 15ην Φεβρουαρίου
Τον Αύγουστο του 1993 εγκαινιάσθηκε ο πρώτος Ναός του Οσίου Ανθίμου του Χίου, που κτίσθηκε στην τοποθεσία όπου γεννήθηκε ο Όσιος, στα Λειβάδια της Βροντάδου.
Είθε με τις πρεσβείές του να αξιωθούμε της Ουρανίου Βασιλείας. Αμήν.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’.
Νέον στήριγμα Ὀρθοδοξίας, νεοκόσμητον ἄνθος ἁγνείας, Νικομηδείας Ἀνθίμου συνώνυμος τῶν ἀρετῶν τε ἐκείνου ὁμότροπος, νέων Ὁσίων σφραγίς, καί ἀγλάισμα, Πάτερ Ἄνθιμε, τῆς Χίου πάσης τό καύχημα, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθε ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Βιβλιογραφία
1. †Βρυαίνης Μοναχής Καθηγουμένης της Ι. Μ. Παναγίας Βοήθειας: Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Ανθίμου του θαυματουργού· ποιηθείσα τω 1960. Ι. Μ. Παναγίας Βοήθειας, Χίος, 1993.
2. Θεοκλήτου μοναχού Διονυσιάτου: Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο θαυματουργός. Ι. Μ. Παναγίας Βοήθειας, Χίος, 1987.
