Ο Όσιος Δημήτριος του Πριλούκ γεννήθηκε στην περιοχή Περεγιασλάβ Ζαλέσκ της Ρωσίας κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ. από οικογένεια πλούσια και ευσεβή. Από νεαρή ηλικία εκάρη μοναχός και ίδρυσε μονή αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.
Το έτος 1354 μ.Χ. ο Άγιος Δημήτριος συναντήθηκε με τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ, ο οποίος είχε έλθει στο Περεγιασλάβ για να επισκεφθεί τον Μητροπολίτη Αθανάσιο. Από τότε οι δύο Άγιοι συνδέθηκαν διά φιλίας.
Η φήμη του Αγίου εξαπλώθηκε τόσο πολύ, ώστε ο μέγας πρίγκιπας Δημήτριος Ιωάννοβιτς του ζήτησε να γίνει Πνευματικός Πατέρας των τέκνων του.
Όμως ο Άγιος επιθυμούσε τη μοναχική ησυχία. Υπό την επίδραση του Αγίου Σεργίου αποσύρεται σε απομακρυσμένο τόπο και εγκαθίσταται βόρεια με τον μαθητή του Παχώμιο.
Στα δάση της περιοχής Βολογκντά, κοντά στον ποταμό Βελίκα, έκτισε το ναό της Αναστάσεως του Κυρίου και ετοιμαζόταν να θέσει τα θεμέλια για την ανέγερση μονής.
Όμως οι ντόπιοι, με τον φόβο ότι τα χωράφια της περιοχής θα γίνονταν μοναστηριακή περιουσία, αντέδρασαν και ζήτησαν από τους δύο μοναχούς να αποχωρήσουν. Εκείνοι, χωρίς να θέλουν να επιβαρύνουν κανένα με την παρουσία τους, με πικρία απεχώρησαν.
Ο Όσιος Δημήτριος τότε συνέστησε την πρώτη κοινοβιακή μονή στο ρωσικό βορρά.
Το έτος 1372 μ.Χ., με την πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής, αποπερατώθηκε ο ξύλινος καθεδρικός ναός του Σωτήρος και το πρόσωπο του Οσίου άρχισε να προσελκύει μαθητές και μοναχούς ακόμη και από την περιοχή της γενέτειράς του.
Στη νέα μοναστική κοινότητα ο Όσιος συνδύαζε την προσευχή με την αυστηρή άσκηση και νηστεία, αλλά και την φιλανθρωπία. Φρόντιζε για το συσσίτιο των πεινώντων, φιλοξενούσε αστέγους, βοηθούσε τους πτωχούς, παρηγορούσε τους θλιμμένους και συμβούλευε πνευματικά όσους προσέτρεχαν και ζητούσαν τον Κύριο.
Τις δωρεές των πιστών προς τη μονή, τις δεχόταν με διάκριση και προσοχή και τα διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο που δεν προκαλούσε, αφού πρόσεχε ιδιαίτερα να μην καλλιεργείται στην καρδιά των μοναχών κοσμικό φρόνημα.
Ο Άγιος Θεός τον προίκισε με το χάρισμα της διακρίσεως. Αφού έζησε το υπόλοιπο του βίου του θεοφιλώς και θεαρέστως, ο Όσιος Δημήτριος κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας το έτος 1392 μ.Χ.
