Μακράν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωή, παρ’ ὃλας τάς φαινομενικάς κατακτήσεις, ἐπιτυχίας καί χαράς της, εἰς τό βάθος της, εἰς τήν τελευταία ἀνάλυσίν της, εἷναι τραγική.
Ἄνευ Χριστοῦ πᾶσα προσπάθειά μας πρός αὐτοβελτίωσιν, πρός κατάκτησιν τῆς εὐτυχίας, εἷναι ματαία· τό δέ ὄνειρον τῆς ἐσωτερικῆς γαλήνης τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου ἀποβαίνει χίμαιρα.
Ἰδού, διατί ἐπανέρχεται ἡ Ἑορτή τῶν Χριστουγέννων εἰς τήν ζωήν μας: Διά νά καταπαύσωμεν πρός στιγμήν τόν γοργόν ρυθμόν, τόν θόρυβον καί τήν σύγχυσιν τῶν ἔργων καί ἐπιδιώξεών μας, καί ἀνακρίνοντες εἰς ἕκαστος τήν πορείαν μας ὑπό τό φῶς τῆς Βηθλεέμ νά ἴδωμεν ποῦ ἄραγε βαδίζομεν.
Μέ τόν Χριστόν πρός τήν σωτηρίαν, τήν εἰρήνην καί τήν χαράν ἢ, μακράν τοῦ Χριστοῦ, ἄνευ Αὐτοῦ, μέ μόνον ὁδηγόν τό ἴδιον θέλημά μας, τήν ἁμαρτίαν καί τήν φθοράν, πρός τήν ἀπώλειαν, τόν θάνατον;
Ἐάν συμβαίνῃ τό δεύτερον, εἶναι ἤδη ἡ ὥρα νά ἐξεγερθῶμεν ἐκ τοῦ ὕπνου. “Νῦν γάρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δέ ἡμέρα ἤγγικεν”(Ρωμ. Ιγ’, 11-12).
Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κυροῦ Μελίτωνος (Χατζῆ)
