Τό νόημα τῶν Χριστουγέννων
Κατά τήν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο (Ἰωάν. 1, 14). Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί ἡ μεγαλυτέρα χαρμόσυνος ἀγγελία, τό πιό μεγάλο «εὐ-αγγέλιον», πού ἦτο δυνατόν νά δώσῃ ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον καί ὁ οὐρανός εἰς τήν γῆν.
Ἐάν θέλετε, ὁλόκληρον τό Εὐαγγέλιον τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀποτελεῖται ἀπό τέσσαρες λέξεις: «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Ἔξω ἀπό αὐτό καί χωρίς αὐτό, ἄλλος εὐ-αγγελισμός δέν ὑπάρχει διά τόν ἄνθρωπον, οὔτε εἰς αὐτόν οὔτε εἰς τόν ἄλλον κόσμον.
Ἐδῶ εὑρίσκεται κάθε τι, τό ὁποῖον εἶναι αἰωνίως ἀναγκαῖον διά τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν εἰς ὅλους τούς κόσμους.
Μοναδικόν χαρμόσυνον μήνυμα διά τήν ὕλην εἰς ὅλας τάς μορφάς της. Ἀπό τήν πλέον σκληράν καί πυκνήν ὕλην τοῦ ἀδάμαντος, μέχρι τήν πλέον λεπτήν καί ἀφανῆ τοῦ ἠλεκτρονίου καί φωτονίου.
• «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Λόγος ἔγινε Θεο-σάρξ, οὕτως ὥστε οὔτε ὁ Θεός παύει νά εἶναι Θεός, οὔτε ἡ σάρξ νά εἶναι σάρξ. Μόνον πού ἡ σάρξ ἐν τῇ μυστικῇ ἀλλά πραγματικῇ ἑνώσει της μέ τόν Θεόν ζῇ καί ἀκτινοβολεῖ ὅλας τάς τελειότητας τοῦ Θεοῦ.
• «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινε ψυχή, Θεο-ψυχή, ἀλλά παρά ταῦτα ὁ Θεός παραμένει Θεός καί ἡ ψυχή ψυχή. Μόνον πού ἡ ψυχή περιπατεῖ εἰς τούς δρόμους τῶν αἰωνίων καί χαροποιῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ εἰς ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.
• «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», σημαίνει καί τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινεν αἴσθησις, Θεο- αίσθησις. Ἐν τούτοις, ὁ Θεός δέν παύει νά εἶναι Θεός, ἄν καί ἔγινεν ἀνθρωπίνη αἴσθησις, ἐνῷ πάλιν ἡ αἴσθησις παραμένει ἀνθρωπίνη αἴσθησις. Μέ τήν διαφοράν ὅτι ἡ αἴσθησις ζῇ ὅλον τό θεῖον ἄπειρον ὡς ἰδικόν της.
• «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», σημαίνει ἀκόμη καί τοῦτο: ὁ Λόγος ἔγινε κτίσμα, Θεο-κτίσμα. Μέ αὐτό ἡ φύσις τοῦ Θεοῦ δέν χάνει τά θεῖα της ἰδιώματα, ὅπως καί ἡ φύσις τοῦ κτίσματος δέν χάνει τά κτιστά της ἰδιώματα. Μόνον πού τό κτίσμα περνᾶ διά μέσου θαυμαστῶν μεταμορφώσεων, αἱ ὁποῖαι τό ὁδηγοῦν ἀπόδόξης εἰς δόξαν.
• «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», τέλος, σημαίνει: ὁ Λόγος ἔγινεν ἄνθρωπος, πλήρης ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος. Ἐν τούτοις, ὁ Θεός παραμένει εἰς τά ὅριά Του καί ὁ ἄνθρωπος εἰς τά ἰδικά του, ἄν καί εἶναι ἡνωμένοι στενώτατα, ἀδιαιρέτως καί ἀχωρίστως.
Μόνον πώς ὁ ἄνθρωπος οἰκειοποεῖται ὅλας τάς ἀπορρήτους τελειότητας τοῦ Θεοῦ καί ἀποκτᾶ τήν θείαν αἰωνιότητα καί τήν θείαν δόξαν, γίνεται«ὁμόθεος», κατά τήν ἔκφρασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς
Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, Μελετήματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας,
μετάφρασις ἱερομονάχου [μετέπειτα Μητροπολίτου] Ἀθανασίου Γιέφτιτς, ἐκδ. οἶκος «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1974, σσ. 30-31
