Νικολόπουλος Ἱερώνυμος (Μητροπολίτης Λαρίσης καὶ Τυρνάβου)
Γεμάτη ὀνόματα ἡ σημερινὴ Κυριακή, αὐτὴ ποὺ προηγεῖται τῶν Χριστουγέννων. Τόσο στὸ ἀποστολικό, ἰδίως ὅμως, στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα παρατίθεται πλῆθος ὀνομάτων ἀνθρώπων ποὺ προηγήθηκαν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ παρὰ τὴν ποικιλία τῆς πορείας τῆς ζωῆς τοῦ καθενός, χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν κοινὴ συνισταμένη τῆς ἀναμονῆς τοῦ Σωτῆρα καὶ Λυτρωτῆ καὶ Εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας.
Κι αὐτὴ ἡ προσδοκία ὅλων, εἶχε κοινὸ ἔδαφος ἐπάνω στὸ ὁποῖο ἀναπτυσσόταν, τὴν πίστη!
Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ τὴ λέξη «πίστη» ξεκινᾶ καὶ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, διασαλπίζovτας αὐτὸ τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ κυριαρχεῖ στὴν πορεία μας πρὸς τὰ Χριστούγεννα. Καὶ τοῦτο διότι χωρὶς πίστη δὲν συναντᾶς τὸν Χριστό, δὲν γιορτάζεις Χριστούγεννα!
Εἶναι ἔντεχνος ὁ πόλεμος καὶ λεπτὴ ἡ μεθοδεία τοῦ διαβόλου, σὲ κάθε γιορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδίως ὅμως στὰ Χριστούγεννα, ὅποτε προβάλλονται μύρια ὅσα ἄλλα, ὄχι ὅμως, ἡ ἑορτὴ καὶ τὸ πνευματικό της περιεχόμενο.
Ἔτσι, κυρίαρχο εἶναι τὸ ἐμπορικὸ στίγμα τῶν ἡμερῶν, ἡ καταναλωτικὴ προοπτική, ἡ μεθοδικὴ καλλιέργεια συναισθημάτων, ὀ,τιδήποτε μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει «νὰ περάσουμε τὶς γιορτὲς ὄμορφα», χωρὶς ἀναφορὰ στὸν ἀνατέλλοντα ἥλιο τῆς δικαιοσύνης καὶ τὴν κοσμοσωτήρια διάσταση τοῦ ἐρχομοῦ του.
Ἡ πίστη τοῦ Ἀβραὰμ
Γιατί ξεκινᾶ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μὲ ἀναφορὰ στὴν πίστη τοῦ Ἀβραάμ; Γιὰ νὰ ἀναδείξει ὄχι τόσο τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως, τὸ τί πίστευε, ἀλλὰ τὴν ποιότητα τῆς πίστεώς του, τὸ πῶς πίστευε! Καὶ ὁ Ἀβραάμ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ πίστευε καθίσταται μοναδικὸ παράδειγμα γιὰ τὴν ἐποχή μας. Πῶς πίστευε ὁ Ἀβραάμ;
Πίστευε μὲ τρόπο αὐτοθυσιαστικὸ καὶ γιὰ τοῦτο ὁλόψυχο καὶ ὁλοκληρωτικό. Ἀπόδειξη, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του.
Σὲ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια ἔπαιζε πρωταρχικὸ ρόλο γιὰ τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ἀτόμου, ὁ Ἀβραὰμ ὑπακούοντας στὸν Θεὸ βγῆκε ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς πατρίδας του καὶ τὴν ἐγγύηση τῆς πατριᾶς του «μὴ ἐπιστάμεvoς ποὺ ἔρχεται», χωρὶς νὰ ξέρει ποὺ τὸν ὁδηγεῖ ὁ Θεός! Τοῦ ἀρκοῦσε ὅτι Αὐτὸς προπορευόταν!
Ἀλλὰ κι ὅταν ὁ Θεὸς τὸν ὁδήγησε στὴ γῆ ποὺ ὀνομαζόταν «τῆς ἐπαγγελίας», πάλι κατοίκησε ἐκεῖ «ὡς ἀλλοτρίαν», σὰν νὰ ἦταν ξένη ἡ γῆ αὐτὴ γι’ αὐτὸν καὶ ἀνασφαλής, παρὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ!
Κι ὅτι τὴν αἰσθανόταν ξένη αὐτὴ τὴ γῆ δὲν τὸ ἀποδεικνύει μόνο τὸ ὅτι κατοίκησε ἐκεῖ σὲ σκηνές.
Τὸ πιστοποιεῖ καὶ αὐτὸ ποὺ καταγράφεται στὸ Βιβλίο τῆς Γενέσεως ὅτι δηλαδή, ὅταν πέθανε ἡ γυναίκα του Σάρρα, ἀπευθύνθηκε πρὸς πρὸς τοὺς ἰδιοκτῆτες τῆς γῆς Χετταίους καὶ τοὺς εἶπε: «Πάρoικoς καὶ παρεπίδημoς ἐγὼ εἰμι μεθ’ ὑμῶν· δότε οὖν μοι κτῆσιν τάφου μεθ’ ὑμῶν καὶ θάψω τὸν νεκρόν μου» (Γεν. 23,4).
Ἐκεῖνος ποὺ ἔλαβε τὴν ὑπόσχεση «τῆς γῆς τῆς ἐπαγγελίας», δὲν εἶχε στὴ γῆ αὐτὴ οὔτε δύο μέτρα ἰδιοκτησία γιὰ νὰ θάψει τὴ νεκρὴ σύζυγό του!
«Ἐξεδέχετο…»
Γιατί αἰσθάνεται καὶ συμπεριφέρεται ἔτσι ὁ Ἀβραάμ; Γιατί εἶχε ἐπίγνωση ὅτι «ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας» δὲν ὁρίζεται χωροχρονικά! Ὦ «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» ὁ Ἀβραὰμ κατανοοῦσε τὸν τόπο ἀπὸ ὅπου ἡ ἀμυαλιὰ τοῦ Ἀδὰμ μᾶς ἐξόρισε. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παῦλος τονίζει ὅτι ὁ Ἀβραὰμ «ἐξεδέχετο τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιoυργὸς ὁ Θεός».
Ὁ Ἀβραὰμ ζοῦσε στὴν προοπτικὴ τῆς οὐράνιας πατρίδας, τῆς ὄντως πόλεως τοῦ Θεοῦ, ἐκείνης ποὺ εἶχε ἀσάλευτα θεμέλια, ὄχι μὲ ὅρους στατικοὺς μηχανικῆς καὶ ἀρχιτεκτονικῆς, ἀλλὰ μὲ ὅρoυς θεϊκούς, ὡς γνήσιο κατασκεύασμα τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ.
Μὲ ἄλλα λόγια τῆς πόλης ἐκείνης ποὺ δὲν ἐξαρτᾶ τὴν ὕπαρξή της ἀπὸ φθαρτὰ καὶ μεταβαλλόμενα, ὅπως ὁ πλοῦτος ἢ ἡ δύναμη, ἄλλα στηρίζεται ἀκλόνητα στὸν αἰώνιο Θεό!
Δὲν συμβιβαζόταν ὁ Ἀβραὰμ μὲ τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ πρόσκαιρα, ὅταν μποροῦσε νὰ διεκδικήσει τὰ ἐπουράνια καὶ τὰ αἰώνια. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ συγκεκριμένος τρόπος πίστεως προβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἐκκλησία μας σήμερα, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὴν ὄvτως προοπτική τῆς ἐπερχόμεvης ἑορτῆς.
Δὲν μποροῦμε νὰ γιορτάζουμε Χριστούγεννα συμβιβαζόμενοι στὴν κοσμική, ἐγκοσμιοκρατικὴ προοπτική τοῦ ἑορτασμοῦ.
Ἀδικοῦμε τὰ Χριστούγεννα ὅταν τὰ γιορτάζουμε ἔτσι, στηρίζοντας τὴν ὅποια χαρὰ στὰ λαμπιόνια τῆς γιορτῆς, τὰ ὁποῖα καθὼς θὰ ξηλώvovται μετὰ τὸ τέλoς, θὰ ξηλώvoυv μαζὶ καὶ τὴν ὅποια χαρά, περιβάλλοντας τὴ γιορτὴ μὲ λησμοσύνη, γιὰ νὰ ξεχαστεῖ μαζὶ μὲ τόσες ἄλλες γιoρτές…
Ἡ Ἐκκλησία ἐπιμένει νὰ δίνει στὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων τὴν πνευματικὴ διάσταση ποὺ τῆς ἁρμόζει, καθὼς μὲ τὴν ἑορτὴ αὐτὴ ἀκοῦμε ἔντονη τὴν πρόσκληση: «Χριστὸς ἐξ οὐρανοῦ, ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γής, ὑψώθητε»!
Ἐπιβεβαιώνεται ἡ προοπτική τοῦ οὐρανοῦ. Παύει ἡ κυριαρχία τῆς γῆς. Δικαιώνονται ὅσοι, μέσα ἀπὸ πολυποίκιλες ἱστορικὲς συγκυρίες, κράτησαν ἄσβεστη τὴ φλόγα τῆς πίστεως στὴν οὐράνια πατρίδα ποὺ ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Δημιουργὸς Θεός, γιὰ νὰ μᾶς ἀποκαταστήσει αἰωνίας.
’Ἀδελφοί, πάντα, ἀλλὰ εἰδικὰ σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει τὴν προσδοκία τῆς αἰώνιας πατρίδας, ὡς τρόπο ζωῆς καὶ ἐγγύηση γνήσιας πίστεως.
Ἂς μὴ μᾶς ἐγκλωβίζουν τὰ σχήματα τοῦ παρόντος κόσμου, ἀλλὰ ὡς πάροικοι καὶ παρεπίδημοι νὰ πορευόμαστε στὴ γῆ αὐτή, μὲ ἐπίγνωσή του ὅτι ὁ τρόπος ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε τὸν χρόνο τῆς ἐδῶ ζωῆς μας, οἱ προτεραιότητες ποὺ θὰ τὴ χαρακτηρίσουν, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπιλογὲς ποὺ θὰ κάνουμε, εἶναι τὰ κριτήρια γιὰ τὴν ἀπονομὴ τῆς ὑπηκοότητας τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.