Λοιπὸν Χριστέ μου καλῶς μᾶς ἦρθες, καλῶς κόπιασες στὴ γῆς μας, στὴν ἐξορία μας. Ἦρθες νὰ ἰδεῖς τὰ χάλια μας καὶ τὴν κατάντια τῆς παρακοῆς καὶ τῆς ἀποστασίας μας. Ἄς εἶναι εὐλογημένη ἡ Εἴσοδος σου, ἡ Γέννησή Σου καὶ ἡ ἔξοδός Σου, ἡ Ἀνάστασή Σου.
Ἦρθες, ἐκκένωσες ἑαυτόν, σὲ ἀνυμνοῦμε μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, τὰ δάκρυα τρέχουν, κυλοῦν μόνα τους. Ἡ χαρὰ παίρνει καὶ δίνει. Τὰ θεῖα νοήματα τῆς θείας κενώσεως εἶναι ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴν χαρμονή τους.
Θεέ μου! Τί Θεὸς εἶσαι; Τί γίνεται μὲ αὐτὴ τὴ μεγαλοσύνη Σου; Μένω σὰν κεραυνόπληκτος ἀπὸ θαυμασμὸ σὲ θαυμασμό!
Τί μέλλει γενέσθαι στὸν ἐπουράνιο κόσμο; Κάλλη, κάλλη θὰ βλέπει ὁ φτηνὸς ἄνθρωπος καὶ θὰ ἐξίσταται στὰ τοῦ Θεοῦ θαυμάσια.
Ὦ Θεῖο βρέφος! πόσο ἁπλά, ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα ἦρθες κοντά μας! Ἡ Γέννησή σου ἡ ἀθόρυβος ὁμοιάζει σὰν τὴν ἁπαλὴ δροσούλα καὶ σὰν τὸ χιονάκι ποὺ πέφτει τὴ νύχτα ἥσυχα-ἥσυχα καὶ δίνει τόση λευκότητα στὴ φύση καὶ πάρα πολλὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση στὸν ἄνθρωπο.
Γέροντος Εφραίμ Αριζόνας