Στον αστερισμό των γιορτών
και στην ουσία των πραγμάτων,
των ονείρων και των οραμάτων,
το πρόβλημα του μέλλοντος
στην παρούσα στιγμή επιτακτικά αναδύεται.
Γιατί άραγε τώρα;
Τι ξεχωριστό έχει η στιγμή;
Ρωτώ παντού, μα απάντηση δεν παίρνω.
Στον έσω άνθρωπο και πάλι καταφεύγω.
Από τον λήθαργο του παρελθόντος,
στην αμεσότητα του τώρα τον ξυπνώ
και επιτακτική απάντηση άμεση ζητώ.
Νωχελικά, με εμφανή
της ενόχλησης τα σημάδια,
αργά-αργά, από τα μαξιλάρια
της τρυφής συνέρχεται.
Με μάτια θολά, ερωτηματικά
ίσια στα μάτια, με απορία με κοιτά.
Δεν με γνωρίζει.
Μα γιατί;
Ένας μόλις χρόνος πέρασε.
Τι άλλαξε από τότε;
Ποιός είσαι και τι θες;
Εγώ είμαι, με ένταση απ’ τους ώμους τον κουνώ.
Γιατί από τον ύπνο με ξυπνάς;
Γιατί στην επιφάνεια της λήθης
τις πέτρες του παρόντος μου πετάς
και την γυάλινη ηρεμία μου ταράζεις;
Εσένα ζητώ,
μ’ απόγνωση απαντώ, σχεδόν τρελός.
Χαιρέκακα, ένα γέλιο θλιβερό ακούστηκε.
Μα στο έχω ήδη πει.
Δεν έχω αυτό που ζητάς εδώ.
Ψάξε αλλού.
Μ’ έκπληξη τον κοιτώ.
Το μέλλον δεν ζητάς;
Αυτό να μάθεις δε ρωτάς;
Άκου λοιπόν∙
Κάθε χρόνο, ένας άγνωστος
μ’ αγωνία με ξυπνά
και για το μέλλον με ρωτά.
Τόσα χρόνια, η ίδια πάντα ερώτηση.
Τόσα χρόνια, την ίδια ακριβώς απάντηση του δίνω.
Μα κάθε φορά, με πρόσωπο κλαμένο φεύγει.
Δεν ξέρω πια τι να του πω.
Αυτή την απάντηση μόνο ξέρω.
Το μέλλον, ξεκινά απ’ το παρόν.
Άλλαξε το «τώρα»,
και στο πέλαγος του μέλλοντος
μ’ ελπίδα κι οράματα βούτα…
Την κάπα της ραστώνης πάλι έβαλε,
με την λήθη τα μάτια σφάλισε
και στο ετήσιο ύπνο του πάλι έπεσε.
Ο νέος χρόνος έχει αρχίσει ήδη να μετρά.
Στάχυς
