Καθ’ οδόν προς την Κωνσταντινούπολη, έπρεπε να περάσουν κοντά από το μεγαλόπρεπο και πάντοτε χιονισμένο βουνό του Ολύμπου.
Το βουνό αυτό ήταν φημισμένο για τις πολλές εκατοντάδες αφιερωμένες στο Θεό άγιες ψυχές που ζούσαν εκεί ασκητικά, έχοντας σαν πνευματικό οδηγό τον μεγάλο ασκητή όσιο Ιωαννίκιο.
Ενώ περνούσαν από το βουνό αυτό, δεν συζητούσε τίποτα άλλο όλη η βασιλική συνοδεία εκτός από τα υπεράνθρωπα ασκητικά αγωνίσματα των άσαρκων επί γης αγγέλλων, που νύχτα μέρα, ασταμάτητα, δοξολογούσαν τον Θεό.
Λέγεται πως υπήρχαν πάρα πολλοί που έκαναν μεγάλα θαύματα και είχαν προορατικό χάρισμα, ώστε να βλέπουν το μέλλον σαν να ήταν παρόν.
Όλους αυτούς όμως, τους ξεπερνούσε ο όσιος Ιωαννίκιος που ήταν γνωστός παντού, μέχρι και αυτή την Κωνσταντινούπολη για την μεγάλη του αγιότητα. Λεγόταν μάλιστα γι’ αυτόν, πως τον έβλεπαν μόνο οι άξιοι, γιατί στους ανάξιους γινόταν αόρατος.
Όλα αυτά τα ακούσματα διέγειραν την προσοχή της Ειρήνης, που με επιμονή παρακάλεσε τους συνοδούς της να την ανεβάσουν μέχρι το βουνό του Ολύμπου, για να γνωρίσει τον όσιο Ιωαννίκιο και να πάρει την ευχή και την ευλογία του.
Δεν πρόφθασε να ανέβει το βουνό, όταν βλέπει ξαφνικά μπροστά της ένα σεβάσμιο γέροντα ασκητή να την χαιρετά και προορατικά να της λέγει:
– Καλώς ήλθες δούλη του Θεού Ειρήνη. Πήγαινε με χαρά στη Βασιλεύουσα, γιατί η Μονή του Χρυσοβαλάντου σε χρειάζεται να ποιμάνεις τις μοναχές της.
Ξαφνιάστηκε η Ειρήνη σαν άκουσε από τον όσιο Ιωαννίκιο το όνομά της, όπως και αυτό που την προορίζει ο Θεός. Γονάτισε με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στα πόδια του γέροντα ασκητή και ζήτησε με ταπείνωση την ευλογία του.
Εκείνος την ευλόγησε και με πατρική στοργή της έδωσε διάφορες πνευματικές συμβουλές, χρήσιμες για την πνευματική της προκοπή.
Τα λόγια του σεβάσμιου ασκητή έπεσαν σαν πολύτιμη δροσιά στη διψασμένη ψυχή της μικρής Ειρήνης. Στην καρδιά της απλώθηκε μια υπερκόσμια γαλήνη και χαρά, τόσο μεγάλη, που ποτέ ξανά δεν είχε γευτεί.
Παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα αγάπης στο Χριστό πλημμύρισαν την ύπαρξή της.
Για πρώτη φορά ζηλεύει όλους αυτούς που με πραγματικό πνευματικό έρωτα στο Χριστό απαρνήθηκαν τον κόσμο με όλες τις πρόσκαιρες χαρές και ακολούθησαν τον αγγελικό βίο της μοναχικής ζωής.
Για μια στιγμή, σκέφτεται να μην συνεχίσει το ταξίδι της στην Κωνσταντινούπολη όπου την περιμένει το βασιλόπουλο, για να ακολουθήσει την ζωή των ασκητών που μόλις είχε γνωρίσει και να αξιωθεί και αυτή των θείων χαρισμάτων.
Οι φωνές όμως και οι παρακλήσεις της βασιλικής συνοδείας να μην καθυστερήσουν άλλο, την έφεραν πίσω στη στυγνή πραγματικότητα.
Συνέχισε τώρα το ταξίδι, όχι όμως με την ίδια χαρά όπως το άρχισε. Το μυαλό της είχε μείνει πίσω, στην αγιασμένη μορφή του οσίου Ιωαννίκιου. Τα λόγια του περνούν συνεχώς από το μυαλό της και η Μονή του Χρυσοβαλάντου έγινε το όραμα της ζωής της.
Πόσα πράγματα άλλαξαν μέσα της σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Φοβάται να εξωτερικεύσει τους καινούριους πόθους της, να αφιερωθεί δηλαδή πλήρως στην αγάπη του Θεού και να γίνει μοναχή.
Γνωρίζει τις αντιδράσεις που θα έχει. Αποφασίζει λοιπόν να αφιερώσει τον υπόλοιπο χρόνο που της έχει απομείνει μέχρι να φθάσει στη Βασιλεύουσα, σε θερμή ικεσία στον αγαπημένο της Ιησού.
Τον παρακαλεί να αλλάξει τις καταστάσεις και από νύμφη επίγειου βασιλιά, να την αξιώσει να γίνει Νύμφη δική Του.
Οι προσευχές της σαν φωτιά ανεβαίνουν στον Ουρανό ενώ τα δάκρυά της κατρακυλούν αδιάκοπα στα τρυφερά της μάγουλα.
Ο ουράνιος Νυμφίος δέχεται την πολύτιμη αγάπη της και προετοιμάζει τις καταστάσεις.
