Ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από τότε που ήλθε στο μοναστήρι και όλες οι αρετές και τα θεϊκά χαρίσματα άρχισαν να στολίζουν την ψυχή της.
Ο μεγάλος της πόθος είναι να ζει σ’ αυτή τη γη όπως οι άγγελοι στον ουρανό, δηλαδή με αδιάλειπτη προσευχή και δοξολογία του Θεού.
Επηρεασμένη από το βίο του μεγάλου οσίου Αρσενίου, ο οποίος όταν προσευχόταν σήκωνε τα χέρια του στον ουρανό αποβραδίς και τα κατέβαζε το πρωί, ζήτησε από την Ηγουμένη της ευλογία για να κάνει και αυτή το ίδιο.
Η Ηγουμένη αρνήθηκε στην αρχή να της επιτρέψει κάτι τέτοιο, γιατί φοβήθηκε μήπως από τον πολύ κόπο αρρωστήσει. Μετά όμως της έδωσε τη σχετική άδεια γι’ αυτό το μεγάλο κατόρθωμα.
Έβλεπε με συγκίνηση, το μεγάλο πόθο που έκαιγε μέσα στην καρδιά της, να κάνει με βαθειά ταπεινοφροσύνη, οτιδήποτε δύσκολο και μεγάλο για χάρη του αγαπημένου της Ιησού.
Τόσο πολύ η θεία Χάρις σκέπασε, δυνάμωσε και ευλόγησε την μικρή αυτή κόρη, στο μεγάλο αυτό άθλημα, που, σαν τον Μωυσή, προσευχόταν με τα χέρια σηκωμένα στον ουρανό, από το βράδυ μέχρι το πρωί.
Άλλες φορές, όλη νύχτα και όλη μέρα, χωρίς καθόλου να σαλεύει!
Προσευχόταν με τέτοια πίστη, πόθο και αγάπη στον Χριστό, που έκανε τους μεν αγγέλους στον ουρανό να πανηγυρίζουν, τους δε δαίμονες στη γη να φρίττουν και να ουρλιάζουν.
Μάταια προσπαθούσαν οι δαίμονες να την πληγώσουν με τα πυρωμένα τους βέλη και να την παρασύρουν σε κάποιο αμάρτημα.
Κάθε προσπάθεια να την παρακινήσουν σε σαρκικές ηδονές ή να της βάλουν στο μυαλό διάφορους πονηρούς λογισμούς αποτύγχανε.
Η δούλη του Θεού είχε δαμάσει με την μεγάλη άσκηση, την βαθειά ταπεινοφροσύνη και την τακτική εξομολόγηση, κάθε αμαρτωλή επανάσταση του σώματος και της ψυχής.
Ξεκούραση δεν έδινε ποτέ στο ταλαιπωρημένο της σώμα.
Δεύτερο ρούχο δεν είχε για να φορά. Ένα φορούσε κάθε χρόνο, που το άλλαζε κάθε Πάσχα, ενώ το παλιό το χάριζε σε κάποια φτωχή.
Έτρωγε μια φορά την ημέρα λίγα λάχανα, με ελάχιστο ψωμί και νερό.
Υπηρετούσε τους πάντες με τέτοια ταπείνωση και αγάπη, που έκανε όλη την αδελφότητα να την σέβεται και να την θαυμάζει.
Μέσα της υπήρχε άπειρη αγάπη και λατρεία στο Θεό, όπως και άπειρο μίσος για το κακό και την αμαρτία.
Απερίγραπτο όμως ήταν και το μίσος του σατανά, που με χίλιες δυο επιθέσεις, που έκανε νύχτα μέρα στην αγία, προσπαθούσε να σπάσει την αντίστασή της.
Άλλες φορές μαζευόντουσαν όλοι οι δαίμονες έξω από το κελί της και με φωνές άγριες και ουρλιαχτά ήθελαν να την τρομοκρατήσουν. Πολλές φορές έπαιρναν τη μορφή άγριων και επικίνδυνων ζώων, φιδιών και ερπετών, που ήθελαν να την βλάψουν.
Για επίδειξη δύναμης παρουσιαζόντουσαν μπροστά της πλήθος δαίμονες με πολύ άσχημες και αποκρουστικές μορφές, απειλώντας την πως θα την κακοποιήσουν, θα την δείρουν και θα την πάρουν μαζί τους στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη.
Η αγία μας κατέφευγε τότε στη θεία βοήθεια. Γονάτιζε μπροστά στις άγιες εικόνες του Σωτήρα και της Θεοτόκου αλλά και των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, στη μνήμη των οποίων γιόρταζε το μοναστήρι της και με θερμή προσευχή και δάκρυα, ζητούσε την ουράνια βοήθεια.
Στη συνέχεια, έκανε το σημείο του σταυρού προς το μέρος τους και με την πύρινη προσευχή της όλοι αυτοί οι δαίμονες, ουρλιάζοντας από μίσος, φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι, αμέσως εξαφανιζόντουσαν.
