Όσο αποφεύγει τις δόξες και τους επαίνους του κόσμου, τόσο ο κόσμος την τιμά και την αγαπά.
Η Ηγουμένη την θαυμάζει και δοξάζει το Θεό που αξιώθηκε να έχει στο μοναστήρι της ένα τέτοιο επίγειο άγγελο.
Όλες οι μοναχές την αγαπούν υπερβολικά, σαν αδελφή και σαν πνευματική τους μητέρα.
Τα βλέπει αυτά η Ηγουμένη και χαίρεται πολύ. Η ίδια είναι πλέον σε μεγάλη ηλικία και η βαριά αρρώστια που περνά την κάνει να διαισθάνεται τον επικείμενο θάνατό της.
Οι μοναχές την αγαπούν πολύ, όχι μόνο για τις πολλές αρετές που την στολίζουν αλλά και γιατί τις αγαπά όλες με μητρική στοργή σαν πραγματικά παιδιά της. Γι’ αυτό και είναι απαρηγόρητες με τη σκέψη ότι σύντομα θα την χάσουν από κοντά τους.
Μια μέρα, που δεν μπορούσε πλέον να σηκωθεί από το κρεβάτι της και η αρρώστια έδειχνε πως ο Κύριος σύντομα θα έπαιρνε κοντά του την εκλεκτή δούλη του, όλες οι μοναχές μαζεύτηκαν τριγύρω της και έκλαιγαν απαρηγόρητα.
Μαζί τους έκλαιγε και η ταπεινή Ειρήνη, που στο πρόσωπο της Ηγουμένης έβλεπε την υπέροχη εκείνη πνευματική μητέρα, που με τη μοναδική τρυφερή στοργή και τις αλάνθαστες σοφές συμβουλές, την οδηγούσε στην κατάκτηση των αρετών και την απόκτηση των θείων χαρισμάτων.
Η Ηγουμένη νιώθοντας τον πόνο τους για τον επικείμενο θάνατό της αλλά και την αγωνία των μοναζουσών για την διαδοχή της, τους είπε:
– Μη λυπάστε αγαπημένες μου κόρες για τον θάνατό μου. Η καρδιά μου ανυπομονεί πότε θα βρεθώ κοντά στον αγαπημένο μου Σωτήρα, τον Κύριο μου Ιησού, που με πόθο πολύ αγάπησα και λάτρεψα με όλη μου την ψυχή.
Δεν θα μείνετε μετά το θάνατό μου ορφανές, γιατί θα έχετε πιο καλή, πιο ικανή, πιο συνετή από μένα Ηγουμένη, την αγαπημένη σας αδελφή Ειρήνη. Αυτήν προτείνω να εκλέξετε και καμιά άλλη, γιατί είναι σκεύος εκλεκτό του Παναγίου Πνεύματος και θα σας οδηγεί με αγάπη και σοφία στην αγκαλιά του Θεού.
Τα λόγια αυτά φρόντισε να τους τα πει όταν δεν ήταν εκεί η Ειρήνη, από φόβο μήπως από ταπείνωση, επειδή μισούσε τις θέσεις και τις τιμές για να μην την κάνουν ηγουμένη, έφευγε από το μοναστήρι.
Η πρόταση της αγίας Ηγουμένης προκάλεσε τον ενθουσιασμό των μοναζουσών, που αγαπούσαν όλες την Ειρήνη σαν πνευματική τους μητέρα.
Κι αυτές όμως με τη σειρά τους, δεν της είπαν τίποτε αλλά έκρυψαν μέσα στην καρδιά τους την επιθυμία τους να την κάνουν ηγουμένη, από τον ίδιο φόβο μήπως την χάσουν, επειδή ήξεραν ότι δεν θα δεχόταν από υπερβολική ταπείνωση το μεγάλο αυτό αξίωμα.
Όταν επιδεινώθηκε η αρρώστια πολύ και ο θάνατος ήταν πλέον πολύ κοντά, έστειλε η Ηγουμένη και φώναξαν την Ειρήνη για να την ευλογήσει.
Αφού την ευλόγησε και έδωσε τις τελευταίες σοφές συμβουλές της, μέσα σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη συγκίνηση από τα πονετικά δάκρυα της Ειρήνης, έκανε για τελευταία φορά το σημείο του σταυρού και είπε:
– Δοξασμένος να είσαι πολυεύσπλαχνε Θεέ μου.
Και μ’ αυτά τα λόγια παρέδωσε την αγία της ψυχή στα χέρια των αγίων αγγέλων που της συμπαραστέκονταν.
