Η αγία Δόμνα έζησε στα χρόνια του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Μαξιμιανού και ήταν ιέρεια των ειδώλων στην Νικομήδεια και συγκεκριμένα στον ναό του Δωδεκάθεου. Είχε την καλή συνήθεια να μελετά και το γεγονός αυτό στάθηκε η αφορμή να βρη την αληθινή πίστη.
Επειδή ήταν καλοπροαίρετη την επισκίασε η Χάρη του Θεού, όταν εκείνη διάβαζε τις επιστολές του Αποστόλου Παύλου.
Άνοιξαν τα πνευματικά της μάτια, δηλαδή ο νους της, και κατάλαβε ότι αυτά που διαβάζει είναι η αλήθεια και ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Σωτήρας των ανθρώπων. «Διήνοιξεν αυτής τον νουν του συνιέναι τας γραφάς».
Ζήτησε να βαπτισθή μαζί με την υπηρέτριά της Ίνδη και το μυστήριο του Βαπτίσματος τέλεσε ο Επίσκοπος Νικομηδείας Κύριλλος.
Μετά την βάπτισή της ο τρόπος ζωής της άλλαξε ριζικά και αυτό έγινε φανερό σε όλους εκείνους που την έβλεπαν και την συναναστρέφονταν.
Μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς, αλλά και όσα έπαιρνε από το παλάτι όπου εργαζόταν τα έδινε και αυτά σε όσους είχαν ανάγκη και ζούσε με νηστεία, άσκηση και προσευχή.
Ο τρόπος ζωής της ερέθισε τους ειδωλολάτρες και, όταν μαθεύτηκε ότι έγινε Χριστιανή, αποφάσισαν την παραδειγματική τιμωρία της. Τότε εκείνη έκανε την σαλή (τρελλή) και στάλθηκε στον Επίσκοπο για θεραπεία.
Με την ευλογία του Επισκόπου ντύθηκε με ανδρικά ρούχα και βοηθούσε τους άνδρες, χωρίς να γίνεται αντιληπτή, στο θάψιμο των λειψάνων των Μαρτύρων. Την περίοδο εκείνη ο Μαξιμιανός απουσίαζε.
Όταν επέστρεψε στην Νικομήδεια ζήτησε να συναντήση την Δόμνα και όταν έμαθε ότι απαρνήθηκε τα είδωλα και ακολούθησε τον Χριστό, διέταξε να την συλλάβουν.
Μέσα στον γενικό διωγμό συνελήφθη και επειδή έμεινε σταθερή στην πίστη της την αποκεφάλισαν και έτσι παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή της στα χέρια του Χριστού, τον οποίο τόσο πολύ αγάπησε.
Ο βίος και η πολιτεία της μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον. Τα είδωλα είναι δημιουργήματα της φαντασίας και των ανθρώπινων παθών. «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον έργα χειρών ανθρώπων».
Και δια των ειδώλων ενεργούν τα δαιμόνια, τα οποία παραπλανούν τους ανθρώπους και τους οδηγούν σε παράλογες και καταστροφικές πράξεις και ενέργειες, όπως είναι το μίσος, ο φθόνος, αλλά και ο φόνος, αφού η λατρεία του σατανά απαιτεί και ανθρωποθυσίες.
Εκτός όμως από τα είδωλα της παλαιάς εποχής, τα οποία δυστυχώς και σήμερα κάποιοι λατρεύουν, υπάρχουν και τα σύγχρονα είδωλα. Αυτά μπορεί να είναι οποιοδήποτε πρόσωπο η πράγμα, όταν απολυτοποιείται, αυτονομείται και λατρεύεται.
Τέτοια είδωλα μπορούν να γίνουν σύλλογοι, οργανώσεις, ομάδες παντός είδους, αλλά και τα αγαπητά μας πρόσωπα η πράγματα, ακόμη δε και ο εαυτός μας με όλα τα πάθη και τις αδυναμίες του: «αυτείδωλον τοις πάθεσιν εγενόμην» (Μ. Κανών).
Ουσιαστικά πρόκειται για απεμπόληση της ελευθερίας μας, του θεοδώρητου αυτού αγαθού, και εθελούσια υποδούλωσή μας σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, που ικανοποιούν τις αδυναμίες και τα πάθη μας και δια των οποίων ενεργεί ο διάβολος.
Η γνώση της αλήθειας, δηλαδή του Χριστού, «εγώ ειμί η αλήθεια», ελευθερώνει από την τυραννία των παθών και την καταδυνάστευση των δαιμόνων και προσφέρει την υπαρξιακή, ήτοι την αληθινή ελευθερία.
Επομένως, ο αγώνας που γίνεται εν Χριστώ μέσα στην Εκκλησία για την μεταμόρφωση των παθών, είναι ταυτόχρονα γκρέμισμα των ειδώλων και άνοιγμα του δρόμου για την εύρεση της αληθινής ελευθερίας, της αυθεντικής αγάπης και του πραγματικού νοήματος της ζωής.
Δεύτερον. Η μελέτη της Αγίας Γραφής, των βίων, καθώς και των λόγων των Αγίων τρέφει πνευματικά, αλλά και δημιουργεί έμπνευση και διάθεση για προσευχή. Βεβαίως, όταν η μελέτη αυτή γίνεται με ταπείνωση, σεβασμό και διάθεση για βίωση των θείων εντολών.
Όταν είναι κανείς καλοπροαίρετος και αγωνίζεται να ζήση σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε τον επισκιάζει η άκτιστη θεία Χάρη και του δίδει έμπνευση στην πνευματική του ζωή, αλλά και σε όλα τα θεάρεστα έργα του.
Οι Άγιοι, αλλά και όσοι αγωνίζονται να επιτύχουν τον προσωπικό τους αγιασμό, έχουν έμπνευση σε όλα τα κατά Θεόν έργα, τα οποία εργάζονται και τα πραγματοποιούν με κέφι και μεράκι.
Πολύ σωστά έχει λεχθή ότι ο αληθινός Χριστιανός είναι στην πραγματικότητα καλλιτέχνης και ποιητής, δηλαδή εμπνευσμένος δημιουργός και ο,τι κάνει το κάνει με όρεξη και αγάπη.
Ζούμε σε μια εποχή όπου όλοι μιλούν για τα δικαιώματά τους, αγνοώντας, ηθελημένα η αθέλητα, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις τους.
Οι αγώνες για την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να γίνονται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, επειδή η αδιαφορία για τους άλλους φανερώνει ψυχική ασθένεια, η οποία δημιουργεί πολλές κοινωνικές ανωμαλίες.
Η μελέτη των θεοπνεύστων γραφών, συν τοις άλλοις, μας υπενθυμίζει τα καθήκοντα που οφείλουμε να έχουμε έναντι των συνανθρώπων μας, ως μέλη και εμείς του κοινωνικού συνόλου.
Αυτά δε είναι οπωσδήποτε αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον σεβασμό και την αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως. «Αρίστη οδός προς την του καθήκοντος εύρεσιν η μελέτη των θεοπνεύστων γραφών» (Μ. Βασίλειος).
Οι διάφορες ενέργειες και πράξεις που πλήττουν το κοινωνικό σύνολο και κυρίως τους ασθενεστέρους, οι οποίοι αδικούνται χωρίς να έχουν τον τρόπο να αντιδράσουν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, την οικογένεια και την περιουσία τους, μπορεί ενίοτε να είναι νόμιμες και νομότυπες, δεν είναι, όμως, πάντοτε ηθικές και επιτρεπτές.
Άλλωστε, ο νόμος της αγάπης είναι ανώτερος από τους ανθρώπινους νόμους, οι οποίοι, μερικές φορές, γίνονται μόνον και μόνον για να ικανοποιήσουν ανθρώπινα πάθη, άλογες επιθυμίες και αθέμιτες συναλλαγές.
Η μελέτη των θεοπνεύστων Γραφών, των βίων και των λόγων των Αγίων, συμβάλλει τα μέγιστα στην δημιουργία αληθινών ανθρώπων, οι οποίοι δεν δημιουργούν προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο, αλλά αντίθετα αποτελούν γι’ αυτό πηγή έμπνευσης και ευλογίας.
Περισσότερα για το βίο της Αγίας ΔόμναςΓια την αγία Μάρτυρα Δόμνα, της οποίας η Εκκλησία σήμερα τιμά την μνήμη, διασώζεται η εξής ευσεβής παράδοση.
Κάπου βρήκε τις Πράξεις των Αποστόλων και τις Επιστολές του Παύλου, διάβασε τον λόγο του Θεού, φωτίσθηκε η ψυχή της από το φως της θείας αλήθειας και πίστεψε στον Χριστό.
Την μεταστροφή της επισφράγισε στο τέλος με μαρτυρικό θάνατο και συναριθμήθηκε, σαν έκτη, στις πέντε φρόνιμες παρθένους, έτσι όπως το θέλει ο εγκωμιαστικής στο ιαμβικό δίστιχο: “Έκτην συνάπτω ταις φρονίμοις παρθένοις / την … Δόμναν εκτετμημένην”.
Ας σκεφθούμε πόση εσωτερική δύναμη και πόση δραστικότητα έχει ο θείος λόγος, για να επιφέρη τέτοια θαυμαστή αλλοίωση και ριζική μεταβολή στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Είναι “αλλοίωσις της δεξιάς του υψίστου”, που επικυρώνει κάθε φορά τα λόγια του αγίου Παύλου, ότι ο λόγος του Θεού είναι “ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον…”.
Βιογραφία
Η Αγία Δόμνα ήταν Ιέρεια των ειδώλων επί Μαξιμιανού στη Νικομήδεια και συγκεκριμένα στον ναό του Δωδεκάθεου. Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου, άνοιξαν τα πνευματικά της μάτια και βαπτίστηκε χριστιανή, μαζί με τον υπηρέτη της Ινδή, από τον επίσκοπο Νικομήδειας Κύριλλο.
Από τότε έκανε συνειδητή χριστιανική ζωή, μοιράζοντας στους φτωχούς ότι είχε από την περιουσία της, αλλά και ότι έπαιρνε από το παλάτι.
Κάποτε όμως, το έμαθε αυτό ο αρχιυπηρέτης του παλατιού και όταν ήταν να τιμωρήσει τη Δόμνα, αυτή έκανε την τρελή και στάλθηκε στον επίσκοπο για θεραπεία. Έπειτα για να μη συλληφθεί, ντύθηκε ανδρικά και έθαβε τα λείψανα των μαρτύρων.
Όταν όμως επέστρεψε ο Μαξιμιανός στη Νικομήδεια, ζήτησε τη Δόμνα και όταν έμαθε ότι έγινε χριστιανή, διέταξε να τη συλλάβουν.
Επειδή όμως δεν την βρήκε, διέταξε τον γενικό φόνο των χριστιανών, μεταξύ των οποίων αναγνωρίστηκε και η Δόμνα και έτσι την αποκεφάλισαν. (Η μνήμη της επαναλαμβάνεται στις 3 Δεκεμβρίου).
Συναξαριακή πηγή, μαζί με την μνήμη της Αγίας Δόμνας, αναφέρει και τη μνήμη των Αγίων Θεοφιλής της Παρθένου και Αγάπης της Προεστώσας.
