Είναι παντού…
Στα υπόλοιπα όντα δίνει τη ζωή με την άκτιστη και αιώνια ενέργειά Του: στα φυτά τη θρεπτική δύναμη, στα ζώα τη θρεπτική και ψυχική και στον άνθρωπο πέρα από αυτά τα δύο, επιφυλάσσει κάτι πολύ ανώτερο: μπαίνει αυτοπροσώπως μέσα του!
Στα υπόλοιπα όντα η άκτιστη θεία Ενέργεια είναι δημιουργική και συντηρητική. Στον άνθρωπο όμως, έρχεται ως υποστατική!
Πεντηκοστή: η έλευση του Θεού μέσα μας.
Τα υπόλοιπα όντα δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν το ίδιο το Πνεύμα του Θεού. Δεν είναι λογικά όντα, ώστε να μπορέσουν να το δουν. Στον άνθρωπο όμως το Πνεύμα που ήρθε την ημέρα της Πεντηκοστής στην Εκκλησία γίνεται πλέον ελεύθερα γνωστό σε εκείνον που το επικαλείται.
Έχει υπόσταση και ενέργειες. Δε μπαίνει μέσα μας ως υπόσταση, αλλά με την ενέργειά Του. Μπαίνει ως Φως Άκτιστο, ως θερμότητα Αγάπης, ως δύναμη Υπακοής! Αρκεί ο άνθρωπος να ανήκει στην Εκκλησία και να το επικαλείται απλά, ταπεινά, παρακλητικά…
Ο άνθρωπος αποτελεί θεϊκή εικόνα με νου, συναίσθημα, ελεύθερη βούληση και πρέπει με όλα αυτά να ζητάει να χορτάσει με το Θεό. Με την προσευχή του, την αγάπη του στους άλλους, τη μετρημένη ζωή του θα δείξει πόσο έτοιμος είναι για να Τον δεχτεί.
Κι Εκείνος έρχεται… Έρχεται κάποια στιγμή που δεν το περιμένει. Σε άλλους έρχεται άμεσα.
Αλλού πρέπει να περιμένουν χρόνια. Σε άλλους έρχεται στο τέλος της ζωής τους. Μέχρι τότε όμως πρέπει να είναι άγρυπνος…
Έρχεται και τον γεμίζει με τον Εαυτό Του! Έρχεται και ολοκληρώνει τους πόθους του! Έρχεται και του δίνει το απόλυτο που διψάει, γιατί έχει πλαστεί για να διψάει το Απόλυτο.
Γίνεται Φως Αλήθειας για το νου, πηγή Αγάπης για την καρδιά, δύναμη για τη θέλησή του…
Χωρίς Αυτό ο άνθρωπος είναι αδύνατο να νιώσει την αιώνια Αλήθεια, την απόλυτη Αγάπη, τη χωρίς όριο Ελευθερία. Μόνο αυτοί που παραμένουν πιστοί μέχρι θανάτου θα νιώσουν αυτή τη θαυμάσια εμπειρία.
Μάταια περιμένει ο σύγχρονος άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό ή γενικά την Αλήθεια αυτής της ζωής μόνος του. Νομίζει ότι με την Επιστήμη ή με διάφορες ψυχοφυσικές μεθόδους (ακόμα και μέσα στην Εκκλησία) θα τα καταφέρει κάποια στιγμή. Μάταια. Τον βρίσκει ο θάνατος άκαρπο.
Χωρίς το Άγιο Πνεύμα, που δίνει υγεία σωματική και ψυχική ο άνθρωπος είναι και θα παραμένει τραγικά μόνος. Θα είναι αδύναμος να βγει από την κτιστή και αποτυχημένη φύση του.
Χωρίς Αυτό θα είναι αδύνατος να νιώσει αληθινή Αγάπη για το Θεό, τους άλλους, τα άλλα όντα. Θα υποφέρει ή από συναισθηματική εξάρτηση ή από ψυχρό συμφέρον. Θα βλέπει το Θεό ως απειλητικό ον ή ως εργοδότη, αλλά όχι ως Πατέρα.
«Χωρίς το φωτισμό Του, και ο πιο σοφός και μορφωμένος άνθρωπος είναι ολότελα τυφλός ως προς τα έργα του Θεού και την κτίση Του. Απεναντίας, το Άγιο Πνεύμα μπορεί να φωτίσει εσωτερικά και τον πιο αμόρφωτο και απλοϊκό άνθρωπο, να του αποκαλύψει άμεσα τα έργα του Θεού και να του προσφέρει τη γλυκιά γεύση της βασιλείας Του.
Ο άνθρωπος που έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, αισθάνεται στην ψυχή του ένα ασυνήθιστο φως, που του ήταν ολότελα άγνωστο μέχρι τότε.
Το Άγιο Πνεύμα γεννάει στην καρδιά του ανθρώπου την αληθινή αγάπη».
Η αληθινή αγάπη δεν είναι ανθρώπινη. Δεν πηγάζει από τον θνητό και περιορισμένο άνθρωπο που κυριαρχείται από φοβερά πάθη. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να βλέπει σε ποια τραγική κατάσταση βρίσκεται και να προσεύχεται, να φωνάζει, να ικετεύει για βοήθεια.
«Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει σαν μία καθαρή φωτιά, σαν μία πηγή θερμότητας, που ζεσταίνει την καρδιά. Είναι μία ρίζα, που βλαστάνει μέσα στην καρδιά όλα τα καλά έργα. Για τον άνθρωπο που έχει ζωογονηθεί από την αληθινή αγάπη, τίποτα δεν είναι δύσκολο, φοβερό η αδύνατο.
Γι’ αυτόν κανένας νόμος δεν είναι βαρύς, καμιά εντολή δεν είναι ανεφάρμοστη. Όλα του είναι εύκολα.
Η πίστη και η αγάπη, που χαρίζει στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα, είναι τόσο μεγάλα και δυνατά όπλα στα χέρια του, που, αν τα έχει, μπορεί εύκολα, άνετα, με χαρά και γαλήνη να βαδίσει το δρόμο που βάδισε ο Χριστός».
Το Άγιο Πνεύμα δίνει ακόμα στον άνθρωπο δύναμη, για ν’ αντιστέκεται στους πειρασμούς του κόσμου. Έτσι, χρησιμοποιεί βέβαια τα επίγεια αγαθά, αλλά σαν περαστικός ταξιδιώτης, χωρίς να κολλάει σ’ αυτά την καρδιά του.
Το τρίτο στοιχείο του ανθρώπου (επιθυμία – ελευθερία) ενισχύεται σε τέτοιο βαθμό, που ο άνθρωπος γνωρίζει την ειρήνη. Μια ειρήνη που ο κόσμος δεν την γνωρίζει και που έρχεται από έναν από κόσμο…»
Έχοντας χτίσει τη ζωή μας πάνω σε περιορισμένες γνώσεις, σε επιφανειακές ηθικές, σε πρόσκαιρες δυνάμεις (δικές μας ή άλλων), αδυνατούμε να κατανοήσουμε τι μας χαρίζει η Εκκλησία σήμερα.
Πριν φτάσουμε λοιπόν στο τέλος της ζωής μας τυφλοί, ψυχροί, αδύναμοι ας εμβαθύνουμε στη σημερινή γιορτή της Πεντηκοστής και ας περάσουμε στη δική μας προσωπική Πεντηκοστή...
Αμήν.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ
