(Ματθ. ιθ΄ 16-26) (Α΄ Κορ. ιε 1-11)
Η κατάκτηση του ουρανού
“Απήλθε λυπούμενος”
Tο ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού κήρυσσε ο Ιησούς Χριστός σε περιοδείες που έκανε και ερχόταν σε επικοινωνία με το λαό “διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και θεραπεύων πάσαν νόσον”. Όπου μιλούσε όλοι τον άκουαν με θαυμασμό.
Τον πλησίαζαν πονεμένοι άνθρωποι για να θεραπεύσει ασθενείς τους ή για να συζητήσουν μαζί Του. Εκείνος βέβαια άλλους ευεργετούσε, ενώ σε άλλους έλεγε: “ουκ οίδατε τι αιτείσθε”.
Ανάμεσα σ΄ εκείνους που πλησίασαν τον Χριστό ήταν και ένας νέος που πήγε κοντά Του για να πληροφορηθεί πώς θα μπορέσει να κληρονομήσει την αιώνια ζωή.
Τα πρώτα λόγια του έδειχναν ότι τον συνείχε ιερός πόθος. Μάλλον όμως θα σκέφθηκε να δοκιμάσει τί απάντηση θα του έδινε ο Χριστός. Αυτό μαρτυρεί ότι η διάθεση του δεν ήταν ειλικρινής, αγνή και άδολη.
Την εκδοχή αυτή στηρίζει και η αντίδραση του νέου στην υπόδειξη του Χριστού. Μόλις την άκουσε, “απήλθε λυπούμενος”, δηλαδή σταμάτησε την προσπάθεια του και απομακρύνθηκε οριστικά από τον Ιησού.
Η αυτογνωσία
Αν προσέξουμε αυτό που είπε ο νέος, ότι δηλαδή έχει τηρήσει σε όλη του τη ζωή το νόμο του Θεού, τότε θα αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Αυτό που είπε φανερώνει έλλειψη αυτοκριτικής και αυτογνωσίας, όπως και άγνοια της σωστής στάσης που θα έπρεπε να τηρεί.
Ανάλογες περιπτώσεις συναντούμε πολύ τακτικά. Όταν δηλαδή κάποιοι ισχυρίζονται ότι τηρούν όλα στην εντέλεια και καυχώνται ότι είναι πολύ καλοί χριστιανοί, χωρίς να βαρύνονται από αμαρτίες, τότε διερωτάται κάποιος κατά πόσον έχουν συναίσθηση για τα όσα λένε.
Τα βιώματα αυτών των ανθρώπων πρέπει να είναι εντελώς επιφανειακά και να μήν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Πρέπει δηλαδή να έχουν λανθασμένη γνώση της πίστεως και έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας.
Ο Κύριος, ως παντογνώστης, γνώριζε πολύ καλά τον εσωτερικό κόσμο του συνομιλητή του. Πρόσεξε όσα του ανέφερε και θέλησε να το βοηθήσει. Του είπε πρώτα: “Σου λείπει ακόμη ένα”.
Και πρόσθεσε τι έπρεπε να προσέξει: “Πήγαινε, πούλησε όλα όσα έχεις, μοίρασέ τα στους φτωχούς και τότε έλα κοντά μου”. Αυτό το “ένα” ήταν πολύ δύσκολο στο νέο. Ήταν μια σοβαρή αδυναμία που επισκίαζε ότι είχε επιτύχει.
Κάτι ανάλογο όμως μπορεί να συμβαίνει και με μας. Σκαλώνουμε ίσως σε μια εντολή και φρονούμε ότι δεν μπορούμε να την τηρήσουμε. Για το χριστιανό όμως δεν υπάρχει τίποτε που είναι αδύνατο. Ο Κύριος διαβεβαιώνει: “πάντα δυνατά τω πιστεύοντι”.
Γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, την οποία προσφέρει στον άνθρωπο αλλά και την απαιτεί από εκείνον. Την αρετή ποτέ δεν την αντικαθιστά μια άλλη. Όταν λείπει, μένει ένα μεγάλο κενό. Είναι δυνατό ένα πλοίο να ξεκινήσει όταν και ένα μόνο παλαμάρι του είναι δεμένο στο μόλο;
Το ίδιο συμβαίνει στην πνευματική μας ζωή. Ο συνομιλητής του Χριστού ήταν δεμένος στη γη με ένα “παλαμάρι”, με τον πλούτο. Ξεκίνησε λοιπόν για την κατάκτηση του ουρανού, αλλά το “παλαμάρι” του δεν τον άφησε να προχωρήσει και να εκπληρώσει το στόχο του.
Αγαπητοί αδελφοί, ας προσέξουμε εμείς να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να βρίσκεται προσδεδεμένος στις μέριμνες και τις φροντίδες της ζωής, αλλά ας τον αφήσουμε να ανοίξει τις φτερούγες του για να πετάξει σε ουράνιους προσανατολισμούς.
Επιβάλλεται να εναποθέσουμε με πλήρη εμπιστοσύνη τον εαυτό μας στην αγάπη του Θεού και να ακολουθούμε πιστά το θέλημά Του.
Ο προσανατολισμός της ένωσής μας με τον Θεό δεν θα πρέπει ποτέ να χάνεται μπροστά στις οποιεσδήποτε βιοτικές μέριμνες και τα υλικά αγαθά που πολλές φορές αποσπούν την προσοχή μας και μας εκτρέπουν από αυτόν.
Η πορεία μας στην αγάπη του Θεού δίνει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που καθιστούν πραγματικά ευτυχισμένο τον άνθρωπο και τον αφήνουν να χαίρεται όλα εκείνα τα αγαθά που του προσφέρει ο Κύριός του. Ας προσέξουμε λοιπόν να ιεραρχούμε σωστά τις αξίες στη ζωή μας.
Ύψιστη αξία είναι η ένωσή μας με τον Θεό.
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος – Εκκλησία Κύπρου
