Κάνουν συγκλονιστική εντύπωση τα λόγια του εκατόνταρχου της σημερινής διηγήσεως· «Κύριε, δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου, αλλά πες ένα λόγο μόνον και θα γιατρευθεί ο δούλος μου».
Να, το πρώτο βήμα της λυτρώσεως: η συναίσθηση της αναξιότητας, το ξεγύμνωμα του εαυτού μας από όλα τα οχυρά που κτίζουμε συνήθως για να σταθούμε με πολλές αξιώσεις μέσα στη ζωή, να δείξουμε στους άλλους την δύναμή μας, να πείσουμε και μας τους ίδιους για την υπεροχή μας.
Κι όλα αυτά τα οχυρά όχι μόνο μας αποξενώνουν από τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί μας κάνουν να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά απ’ ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα, αλλ’ εμποδίζουν την πραγματική επικοινωνία μας με τον Θεό και τους ανθρώπους.
Δημιουργούν αυταπάτες που αποβαίνουν πολλές φορές ολέθριες, Η προειδοποίηση του Χριστού είναι σκληρή αλλά και κατηγορηματική, και δεν απευθύνεται μόνο στους ισραηλίτες αλλά και σε κάθε χριστιανό που έχει την ψεύτικη βεβαιότητα και την εξωτερικά μόνο προβαλλόμενη και επιβαλλόμενη ιδιότητα του υιού της βασιλείας: «Πολλοί θα έλθουν από την Ανατολή και την Δύση και θα καθίσουν στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, οι δε υιοί της βασιλείας θα πεταχτούν έξω, στο σκοτάδι».
Είναι τρομερή η αντιστροφή των πραγμάτων την οποία προαναγγέλλει το Ευαγγέλιο όχι μόνο με τον προειδοποιητικό αυτά στίχο αλλά και σε πολλά άλλα σημεία.
Είναι τραγικό να ζουν πολλοί χριστιανοί με την αυτάρεσκη βεβαιότητα του τελειωμένου πνευματικά ανθρώπου, να κρίνουν τους άλλους, να περιγράφουν τις μελλοντικές τιμωρίες των αμαρτωλών, και συγχρόνως να λησμονούν ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται κάτω από την κρίση του Θεού και -το σπουδαιότερο- ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη της λυτρώσεως που προσφέρει η αγάπη του Θεού.
Οι «αμαρτωλοί» που συναισθάνονται τη γύμνια τους δέχονται τη σωστική χάρη του Θεού πολύ πιο εύκολα από τους «ευσεβείς» που δημιούργησαν τείχος ανάμεσα στον εαυτό τους και την πραγματικότητα.
Η συζήτηση του Χριστού με τον εκατόνταρχο είναι αποκαλυπτική για όλους τους χριστιανούς κάθε εποχής, όχι μόνο εξ αφορμής της προειδοποιητικής σημασίας που έχουν τα λόγια των στίχ. 11-12, αλλά και για την υποδειγματική αυτοσυναίσθηση της αναξιότητας που εκφράζει η ομολογία του ρωμαίου αξιωματικού: «Κύριε δεν είμαι άξιος να μπεις στο σπίτι μου».
(Ιωαν. Δ. Καραβιδόπουλου, Ομοτ. Καθηγητού
Παν/μίου, «Οδός Ελπίδας», εκδ. Ι. Μητροπ. Αττική
