Η πνευματική κατάσταση των δύο γιών του Ζεβεδαίου, του Ιακώβου καί του Ιωάννη, όπως ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, δεν τους βοηθάει να καταλάβουν αυτά που τους λέει ο Χριστός.
Αυτοί προφανώς έβλεπαν τον Κύριο σαν κοσμικό άρχοντα που θα αναδείκνυε το Ισραήλ, γι᾽ αυτό και αναζήτησαν τιμές και πρωτοκαθεδρίες. Δεν εννόησαν τα λόγια του Χριστού, εφόσαν δεν είχαν λάβει ακόμη το Άγιο Πνεύμα. Εκείνος αντίθετα τους μίλησε για θλίψεις, μαρτύρια και βάπτισμα στο αίμα του.
Το ίδιο συμβαίνει και μ᾽ εμάς πολλές φορές, που όταν μελετάμε, όταν προσευχόμαστε, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε στη Θεία Λειτουργία, όπου κατεξοχήν παρών είναι ο Χριστός δια του Σώματος και του Αίματός Του, είμαστε γεμάτοι άπρεπους και ταραχώδεις λογισμούς, λόγω της κακής πνευματικής μας κατάστασης.
Φιλαρχία, φιληδονία, φιλαργυρία είναι τα τρία κεφαλαιώδη πάθη που διαφεντεύουν στους λειμώνες του έσω ανθρώπου, κατά τη διδασκαλία των πατέρων μας κι αυτό φαίνεται καθαρά στις τρεις προτάσεις – πειρασμούς, που δέχθηκε ο Χριστός στην έρημο από τον διάβολο (Ματθ. δ´ 1-11).
Αυτά τα τρία κεφαλαιώδη πάθη διακλαδίζονται σε πολλά άλλα, με διαφορετικό συνδυασμό, «κλινική εικόνα», θα λέγαμε σε κάθε άνθρωπο.
Κλασικό παράδειγμα φιλαρχίας είναι η επιθυμία των δύο μαθητών. Κλασικό παράδειγμα φιλαργυρίας είναι ο Ιούδας, ενώ κλασικό παράδειγμα φιληδονίας, ο Ηρώδης. Αυτά τα παραδείγματα με τις ατελείωτες ποικιλίες και τους συνδυασμούς τους χαρακτηρίζουν όλους εμάς, ως ομαδικοί «ενοχικοί αρχέτυποι», όπως λέμε στη γλώσσα της ποιμαντικής ψυχολογίας.
Από τη ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ 2014
