Και ο Ιούδας ήταν βέβαιος ότι είχε δίκαιο όταν παρέδιδε το δάσκαλο. Τον είχε απογοητεύσει ο ακατανόητος δάσκαλος.
Και οι Φαρισαίοι ήθελαν να σώσουν τον λαό απο ένα τόσο θελκτικό πλάνο. Άνθρωπος που έλεγε πως ήταν Θεός.
Και ο λαός δίκαιο είχε αφού ακολουθούσε τις σοφές συμβουλές των δασκάλων του.
Και ο Πιλάτος δίκαιο είχε αφού έπρεπε να κρατά σε ησυχία τον κόσμο. Αυτό του είχε αναθέσει η Ρώμη.
Όλοι είχαν το δίκαιο τους. Και όλοι με το δίκαιο τους σταύρωσαν Τον Αθώο.
Κάπως έτσι και εμείς σταυρώνουμε αναπολόγητα τους άλλους.
Γιατί κι εμείς έχουμε δίκαιο.
Μήπως όμως δεν έχουμε; Μήπως σταυρώνουμε και δικάζουμε με δικές μας μικρόψυχες οπτικές; Με τυφλά μάτια απο τις “τσίμπλα ” των παθών μας; Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο τι λέτε;
Τουλάχιστον ας μη βιαζόμαστε να σταυρώσουμε τον άλλο εντός και εκτός μας. Και μάλιστα αναπολόγητο. Ας δίνουμε ευκαιρίες στην αγάπη. Θα υποφέρουμε λιγότερο.
Και θα αποφύγουμε το κρίμα της καταδίκης ίσως ενός αθώου.
