Μια από τις πιο δραματικές και διδακτικές ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης είναι εκείνη του Ιώβ, τμήματα της οποίας διαβάζονται στους εσπερινούς της Μεγάλης Εβδομάδας.
Σήμερα, Μεγάλη Τρίτη, ακούμε τις συγκλονιστικές φράσεις με τις οποίες ο Ιώβ δέχεται το άκουσμα των ειδήσεων για την ολοκληρωτική καταστροφή της μεγάλης περιουσίας του και τον θάνατο των δέκα παιδιών του:
«Αὐτὸς γυμνὸς ἐξῆλθον ἐκ κοιλίας μητρός μου, γυμνὸς καὶ ἀπελεύσομαι ἐκεῖ· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας».
Δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί πιο φιλοσοφημένη απάντηση στην τραγωδία. Και λίγο αργότερα, όταν η γυναίκα του Ιώβ θα τον παρακινεί να πεί έναν λόγο κατά του Θεού κι ας πεθάνει, θα την επιπλήξει αυστηρά, παρά την αρρώστια και τις πληγές του, λέγοντας: «ἵνα τί ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐλάλησας οὕτως; εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν;»
Μια και ζούμε σε εποχή που τα διάφορα δεινά (δικά μας και των άλλων, παρελθόντα, παρόντα και προσδοκώμενα, πραγματικά και υποθετικά) αποτελούν διαρκές θέμα συζήτησης σε όλα τα Μέσα, καλό είναι να θυμόμαστε τα λόγια του Ιώβ σαν αντίδοτο στο περιρρέον δηλητήριο της κατάθλιψης.
