Νυμφίος της Εκκλησίας είναι ο Θεάνθρωπος, ο Θεός που έχρισε την ανθρώπινη φύση με τη Θεότητα, ο Χριστός. Είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, ο ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.
Είναι Εκείνος, που με την ευδοκία του Θεού Πατρός χαμήλωσε τους ουρανούς και κατήλθε προς τον κόσμο.
Η κάθοδός Του είναι και η ταπείνωση, η κένωσή Του. Αδειάζει λοιπόν ο Θεός κατά τρόπο ακατάληπτο από τη θεϊκή Του δόξα, χωρίς να χάνει τίποτα απ’ αυτό που είναι, για να συναναστραφεί τους ανθρώπους. Όμως ο θεϊκός αυτός έρωτας είναι τόσος, που φθάνει ως τα άκρα.
Ανεβαίνει ο Θεός στον Σταυρό κι από εκεί κατεβαίνει στον Άδη. Πιο χαμηλά δεν υπάρχει ούτε τόπος ούτε τρόπος για να πάει ο Θεός.
Κι εκεί απλώνει τα χέρια Του, ώστε όποιος θέλει να μπορέσει να Τον πιάσει και να τον βγάλει μέσα από τον Άδη, όπως λέει ένας σύγχρονος πατήρ της Εκκλησίας, ο Γέρων Αιμιλιανός ο Σιμωνοπετρίτης. Αυτή είναι η Άκρα Ταπείνωση του Θεού, ο Νυμφώνας του Θεανθρώπου….
Από το βιβλίο: Σπ. Μαρίνη, Ερμηνεύοντας την εικόνα, εκδ. Γρηγόρη, σ.144-145).
