~Εμείς οι μοναχοί είχαμε πάντοτε από τους γεροντάδες μας αυτήν την υπενθύμιση, να μελετούμε τα πάθη του Χριστού. Και ο γέροντάς μας Ιωσήφ, μας έλεγε πάντοτε να έχουμε μπροστά μας τον Εσταυρωμένο Χριστό.
Όταν πηγαίναμε να του παραπονεθούμε:
“Γέροντα, κουράστηκα! δεν μπορώ! πολλές δουλειές, πολλές αγρυπνίες, νηστείες, κόπους, ανεβοκατεβάσματα”, μάς έλεγε:
“Τι να σου πω βρε παιδί μου, πήγαινε εκεί στο Δεσπότη Χριστό, κάνε τα παράπονά σου κι αν τα καταφέρεις και δικαιολογηθείς έλα να το πεις και μένα”.
Και πράγματι, στον Εσταυρωμένο Χριστό δεν μπορεί κανείς να κάνει παράπονα διότι κανείς άνθρωπος δεν πέρασε μεγαλύτερα μαρτύρια από τα μαρτύρια του Χριστού μας. Κανένας άνθρωπος, ποτέ κανένας άνθρωπος δεν θα πονέσει περισσότερο απ’ ό,τι πόνεσε ο Χριστός.
~Ο γέροντάς μας, ο πατήρ Ιωσήφ, όταν του λέγαμε παράπονα και διάφορες δικαιολογίες ότι: “ο τάδε μου έκανε έτσι, με κατηγόρησε, με αδίκησε, με παρεπίκρανε, με παραθεώρησε” κλπ. μας έλεγε:
“Δυο λεπτά να σας διαβάσω κάτι”. Και μας διάβαζε το συναξάριο της Μεγάλης Παρασκευής! Και μας έλεγε:
“Αυτά υπέμεινε ο Χριστός για μας. Εάν τα δικά σου είναι πιο μεγάλα από του Χριστού, κάνε καλά μαζί Του”.
Βέβαια εμείς όταν τα ακούγαμε, σκύβαμε ντροπιασμένοι το κεφάλι κάτω και φεύγαμε διότι δεν είχαμε να ακούσουμε τίποτα περισσότερο…
Όλα αυτά τα έπαθε ο Χριστός για να μας δείξει πόσο μας αγαπά, για να μας καλέσει κοντά του ελεύθερα και αβίαστα, και για να μας συγκινήσει, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος.
π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
