Μόνος με τον Πατέρα Του.
Μόνος στέκει και θωρεί την αχαριστία των ανθρώπων .
Μόνος πονά βουβά.
Άνθρωπο δεν έχει.
Μόνος πίνει αυτό το πικρό ποτήρι της προδοσίας.
Το σώμα Του ήδη έχει γεμίσει πληγές, μα θα έρθουν κι άλλες.
Οι πληγές του Σταυρού.
Μα οι πληγές στο σώμα Του είναι μικρές μπροστά στις πληγές της καρδιάς Του.
Ένας Θεός, κάθεται και περιμένει.
Στέκει έκπληκτος στην αγριότητα των πλασμάτων Του.
Κανείς δεν θα Τον υπερασπιστεί όπως Του αρμόζει.
Δεν έχει άλλα λόγια.
Ό, τι είχε να πει το είπε.
Τώρα σιωπά.
Το αίμα Του ντύνει το σώμα Του.
Η άκρα ταπείνωσή Του ντύνει την αγάπη Του.
Ένας Θεός ταπεινώνεται.
Ταπεινώνεται ως κακούργος και βλάσφημος, ως εγκληματίας και έσχατος.
Δεν αντιδρά.
Δεν κρύβεται.
Δεν προσπαθεί να κάνει επίδειξη δύναμης.
Αφήνεται στο μένος των ανθρώπων.
Παραδίδεται στο τέλος που θα γίνει μια νέα αρχή.
Μόνος. Αυτό να θυμάσαι…
Μόνος Του ο Χριστός καθόταν και περίμενε.
Περίμενε το τέλος.
Δεν περίμενε την λύτρωση.
Περίμενε τον θάνατο.
Περίμενε εκούσια να πεθάνει για να ζήσουμε όλοι μας.
Αυτό να θυμάσαι…
Να το θυμάσαι και να κλαις.
Να κλαις για τις προδοσίες σου.
Να κλαις για την αρχοντική αγάπη Του.
Να κλαις με λύπη για την σκληρότητά σου.
Να κλαις με χαρά για το έλεός Του.
Μην κλάψεις γι’ Αυτόν….
Για σένα κλάψε και για μένα κλάψε….
π.Παύλος Παπαδόπουλος
