Η ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής είναι συγκλονιστική, διότι κατ’ αυτήν ο Θεάνθρωπος Κύριος βρίσκεται επί του Σταυρού και σ’ αυτό το γεγονός κρύβεται όλη η αγάπη και ο πόνος του Θεού για τον άνθρωπο. Μέσα στους λίγους λόγους που απηύθυνε από τον Σταυρό ήταν και η λέξη «διψώ».
Ο άνθρωπος που ομολογεί ότι διψά φανερώνει ότι υπάρχει φλόγα εντός του που τον κατακαίει και ζητεί να την κατασβέσει με το νερό. Στον Σταυρό όμως δεν εκρεμάτο ένας απλός άνθρωπος που έπασχε, αλλά Αυτός ήταν ο τέλειος Θεός. Έτσι, αναφωνώντας το «διψώ», ο Ιησούς το είπε και ως άνθρωπος αλλά και ως Θεός.
Ως άνθρωπος υφίστατο ένα φοβερό μαρτύριο, με συνέπεια να αισθάνεται έντονη φλόγα, την οποία θέλησε να κατευνάσει ζητώντας νερό.
Ως Θεός όμως, «απαθής ών», δεν εφλέγετο από το μαρτύριο του Σταυρού, αλλά από την αγάπη Του για τον άνθρωπο. Κατά τον Ιερό Καβάσιλα ήταν γεμάτος από τον μανικό έρωτα για το πλάσμα του, τον άνθρωπο.
Έτσι, το «διψώ» του Θεού Ιησού υπερβαίνει τον συγκεκριμένο χρόνο της Σταυρικής Του θυσίας και απευθύνεται ανά τους αιώνες στον κάθε άνθρωπο. Κυρίως στην σημερινή εποχή της αποστασίας, του υλισμού, του μηδενισμού, της ασυνειδήτου αθεΐας, του αθέου ουμανισμού, της υλοφροσύνης και της συγχύσεως, ο Εσταυρωμένος Κύριος φωνάζει: «Διψώ!
Σε αγαπώ περισσότερο σήμερα, άνθρωπε, γιατί σε βλέπω να απομακρύνεσαι υπαρξιακά από Εμένα, τον Δημιουργό σου, να εισέρχεσαι στον χώρο της αθεΐας και απελπισίας και να αυτοκαταστρέφεσαι.
Ζητώ νερό από σένα, για να κατευνάσω αυτή τη δίψα Μου. Και το νερό αυτό είναι τα δάκρυα της μετανοίας σου και της επιστροφής σου σε Εμένα. Αυτά τα δάκρυα θα κάνουν την αγάπη Μου να εκχυλίσει από Εμένα προς εσένα με αποτέλεσμα την ειρήνευσή σου, τη λύτρωση και τη σωτηρία σου!»
Και, ενώ ο Θεάνθρωπος Κύριος ζητεί αυτό το ύδωρ των δακρύων από τον καθένα μας, εμείς του προσφέρουμε, όπως και οι Εβραίοι, όξος και χολή.
Η χολή, που δηλητηριάζει αυτόν που τη λαμβάνει, είναι η πεισματική άρνηση του ανθρώπου να χύσει τα δάκρυα της μετανοίας και να επανέλθει στον Θεό Πατέρα του. Είναι η άρνηση της αποδοχής της υπάρξεως του Θεού και του ιστορικού προσώπου του Ιησού Χριστού. Είναι η άρνηση του μυστικού Του Σώματος, της Εκκλησίας, και η απομάκρυνσή του από αυτήν.
Το όξος (ξύδι) που, αν το λάβει κάποιος νηστικός, το αισθάνεται ως ρομφαία δίστομη εντός του, είναι το «εγώ» του ανθρώπου που ορθώνεται ως τείχος απροσπέραστο έναντι του Θεού. Κλεισμένος στον εγωκεντρικό του χώρο ο σημερινός, κυρίως, άνθρωπος θεωρεί ότι υπάρχει μόνον αυτός και κανείς άλλος δίπλα του.
Όταν, όμως, νομίζει ότι υπάρχει μόνον αυτός, τότε δεν υπάρχει γι’ αυτόν ο Χριστός. Και, όταν δεν υπάρχει ο Χριστός, τότε δεν υπάρχει και αυτός. Είναι ά-χρηστος για τους συνανθρώπους του και για τον εαυτό του.
Αυτός είναι ο άνθρωπος της εποχής μας! Αντί ύδατος, στην αίτηση του Θεανθρώπου, «Διψώ!», Του προσφέρει όξος και χολή, δηλαδή εγωκεντρισμό και άρνηση. Ας αναρωτηθούμε, όμως, γιατί αρνείται να προσφέρει το νερό των λυτρωτικών δακρύων της μετανοίας.
Γιατί, αντί για λύτρωση, επιλέγει την καταστροφή του; Διότι ο σημερινός άνθρωπος δεν διαθέτει την τόλμη που χρειάζεται, ώστε να δει κατάματα την πραγματικότητα, να την αποδεχθεί και να υπερβεί τον κακό, νεκρωμένο εαυτό του.
Πρέπει να τολμήσει να εναντιωθεί στη λογική του, την οποία έχει θεοποιήσει και την προσκυνά καθημερινώς και ανά πάσα στιγμή.
Η πεπερασμένη αυτή λογική του είναι διαποτισμένη με πάθη, αδυναμίες και κακές επιθυμίες και έτσι κινείται στον χώρο του παραλόγου, γεγονός που αποδεικνύεται εύκολα, αν αναλογιστούμε την κατάσταση που βλέπουμε παντού γύρω μας.
Για να εναντιωθούμε σ’ αυτή τη λογική, χρειάζεται να τολμήσουμε και κάτι άλλο· την πάλη εναντίον των παθών που μας κατατρύχουν και μας εμποδίζουν να αντικρύσουμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Αλλά είναι δύσκολο και δεν συμφέρει τον άνθρωπο της ανέσεως και της ανευθυνότητας να ασκηθεί με τα όπλα που δίδει η Εκκλησία μας, προσευχή, μελέτη, μυστηριακή ζωή, ώστε να απαλλαγεί από τα πάθη του, να καθαρίσει τη λογική του και να προσεγγίσει τον Θεάνθρωπο Κύριο φτάνοντας στη λύτρωση και τη σωτηρία.
Ο Κύριός μας βρίσκεται στον Σταυρό και μας φωνάζει «Διψώ». Ας τολμήσουμε να του προσφέρουμε τα δάκρυα της μετανοίας μας, για να δροσίσουμε την αγαπητική για εμάς καρδιά του και να ενωθούμε αιωνίως μαζί του.
