Η Μεγάλη Εβδομάδα και η εορτή της Αναστάσεως είναι από τις πλέον αγαπημένες μου! Λατρεύω αυτήν την περίοδο για τόσους λόγους και για τις τόσες εικόνες που σχηματίζονται στο νου και στην ψυχή μου!
Η άνοιξη σκεπάζει τόσο γλυκά την περίοδο τούτη, ευωδιάζει η μία την άλλη και σαν η Σαρακοστή του Πάσχα να εκχυλίζει στην άνοιξη απόσταγμα ευλαβείας, απόσταγμα ομορφιάς πνευματικής…
Όλες οι γειτονιές ως την Εκκλησία μοσχομυρίζουν απ’ τα ανθισμένα άνθη της νεραντζιάς. Και μπουμπούκια πολλά χυμένα στο έδαφος, σαν ευλαβείς διαβάτες θαρρείς, κείτονται και προσέχεις να μην βαδίσεις πάνω τους… σέβεσαι τον αγώνα τους, λες και συνταξιδεύουν με αέρινες πνοές ως και τον πρόναο της αθανασίας…
Η Εκκλησία είναι ντυμένη στο πένθιμο βαθύ μωβ κι όμως, πόσο μου αρέσει η απόχρωση αυτή μεταξύ των αγιογραφιών… Παρόλο που πενθεί σαν μια νότα ζωηρή ηχεί εντός μου, σαν προ-οικονομία μυστική, σαν ελπίδες να φυλά για αιώνια χαρά και δόξα…
Κι αυτός ο μυσταγωγικός αέρας που συγχέεται με το λιβάνι… οσμή ευωδίας πνευματικής! Όλη αυτή η κατάνυξη πόσο αρμόζει στα γεγονότα!
Μόνος εσύ και αντίκρυ σου η Πλατυτέρα, η Μητέρα που σαν φιγούρα τραγική βαστά το θείο της βρέφος και προσπαθεί να το φυλάξει στην αγνή αγκάλη της… και μόλις ορθώσεις το βλέμμα με βλέφαρα κλειστά, σε ευλογεί λίγο πριν σταυρωθεί και σου χαμογελά… κι ανοίγεις τα μάτια και ως Παντοκράτωρ εκεί, πάντοτε εκεί για εσένα!
Ο ενεστώτας των ρημάτων και το παρόν των βημάτων του Ιησού Χριστού στα δικά μας τα χώματα… Σα ν’ ανατριχιάζει η ραχοκοκαλιά της γης, σκύβει ο ουρανός και χύνεται όλο του το κυανό στα μάτια του Υιού Του, και χωράει όλη η απεραντοσύνη στο βλέμμα Του…
Τα διδάγματα της Μεγαλοβδομάδας αυτής που τόσο ηχηρά σκιαγραφούν την αδικία και τόσο ανεξίτηλα αποτυπώνουν την θυσία, την αγάπη, την Ζωή ενάντια στον θάνατο… και ο Σταυρός ορθώνεται ως τα σύννεφα, αγγίζει το στερέωμα η μεγαλοψυχία Του, η Ψυχή της ψυχής μας…
Και τέλος η κορύφωση της Αναστάσεως… κι όμως δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή μας! Και σαν βασιλείς, με το τρόπαιο της Ανάστασης στα χέρια μας, κερδίζουμε και θριαμβεύουμε και πορευόμαστε στο “καθ’ ομοίωση”, μες απ’ το θάλπος του Φωτός Του!
Το Φως της Αναστάσεως, που σαν αστέρας αναδύεται απ’ τα σκοτάδια μας και φωτοδοτεί ως και τα βάθη της κάθε μιας ψυχής… Το Φως εκείνο που διψάς να ψηλαφίσεις με αισθήσεις γνωστές και άγνωστες…
Αυτό είναι η Ανάσταση… ανάπλαση του άπαντος, ανάταση του σύμπαντος!
Δήμητρα Γ. Σαρρή
(Πτυχιούχος τμήματος Θεολογίας, Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)
