Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα, από την Κυριακή των Βαΐων μέχρι το Μεγάλο Σάββατο και ονομάζεται «Μεγάλη», γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο.
Γιορτάζονται με ξεχωριστό τρόπο σε όλη την Ελλάδα τα πανάρχαια έθιμά της αν και με μικρές διαφοροποιήσεις σε κάποιες περιοχές.
Η Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί διασκευή της εβραϊκής γιορτής «Άζυμα», που διαρκούσε επτά ημέρες και πιστεύεται πως ήταν αγροτική γιορτή. Διατηρούσαν την πίστη πως, όταν αρχίσει να χρησιμοποιείται η νέα σοδειά δεν πρέπει να υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης από την παλιά ζύμη.
Γι’ αυτό και κρατούσαν μια διακοπή 7 ημερών, όσες δηλαδή και οι ημέρες του Πάσχα.
Αυτό μας θυμίζει και τις πληγές που θέριζαν τους Αιγύπτιους όπου, λίγες μέρες πριν από την Έξοδο, ο Μωυσής πρόσταξε στο λαό του: «Επτά ημέρες θα τρώτε άζυμα, από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε το προζύμι από τα σπίτια σας, διότι όποιος φαει ένζυμα η ψυχή του θα εξολοθρευτεί».
Οι τελετές της Μεγάλης Εβδομάδος κυρίως προέρχονται από τα Ιεροσόλυμα. Σύντομα υιοθετήθηκαν σε ποικίλες μορφές σε όλη την Εκκλησία, μια που η εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (288-337 μ.Χ.) ενθάρρυνε τους προσκυνητές να την επισκέπτονται.
Η υποστήριξη του Αυτοκράτορα και της μητέρας του Αγίας Ελένης, προκάλεσε το χτίσιμο πολλών εκκλησιών σημαδεύοντας ιερές τοποθεσίες των Ευαγγελίων. Περιέλαβαν, ιδιαιτέρως την Εκκλησία του Παναγίου Τάφου και την Εκκλησία της Γέννησης στην Βηθλεέμ.
Στην Αγία Ελένη αποδίδεται η εύρεση του Τιμίου Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Χριστός.
Σώζεται μια σύγχρονη αναφορά των τελετών της Μεγάλης Εβδομάδας όπως πραγματοποιούνταν στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα Γνωστή ως Peregrinatio Etheriae, το «Προσκύνημα της Εθίρια».
Πήρε την ονομασία της ηγουμένης ή καλόγριας του τάγματος, πιθανά Ισπανικής καταγωγής, η οποία έκανε εκείνη την εποχή προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Θα αναφέρουμε και τη δική της καταγραφή στην περιγραφή των τελετών της Μεγάλης Εβδομάδος.
«Σύμφωνα με την Εθίρια την Κυριακή των Βαΐων οι πιστοί συγκεντρώνονταν την εβδόμη ώρα εκείνης της ημέρας πάνω στο Όρος των Ελαιών, στην ανατολική πλευρά της Ιερουσαλήμ.
Μετά από μια λειτουργία, οι πιστοί, οδηγούμενοι από τον Επίσκοπο, ακολουθούσαν τη διαδρομή που έκανε ο Χριστός από το Όρος των Ελαιών έως τη θριαμβευτική του είσοδο στα Ιεροσόλυμα.
Συνοδεύονταν από παιδιά που κρατούσαν κλάδους Βαΐων ή ελιάς και φώναζαν:
«Ευλογημένος είναι Αυτός που έρχεται στο Όνομα του Κυρίου». Η πομπή αργά έπαιρνε το δρόμο της μέσω της Ιερουσαλήμ προς την Εκκλησία του Παναγίου Τάφου. Η τελετή έληγε με προσευχές μπροστά από τη λειψανοθήκη του Τιμίου Σταυρού.
Η Εθίρια περιγράφει ειδικές τελετές, αλλά επιβοηθητικής σημασίας, της Δευτέρας, Τρίτης και Τετάρτης της Μεγάλης Εβδομάδος. Σχετίζονταν με ιερές τοποθεσίες μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Αυτές δεν υιοθετήθηκαν στο μετέπειτα σχήμα της Μεγάλης Εβδομάδας».
Στο Μεσαίωνα σε άλλες περιοχές, η πομπή της Κυριακής των Βαΐων συνήθως γινόταν από τη μία εκκλησία στην άλλη, όπου τα βάγια ευλογούνταν και μοιράζονταν. Ο Χριστός αντιπροσωπευόταν στην πομπή από ένα βιβλίο του Ευαγγελίου, ή από έναν Εσταυρωμένο, ή από τα Άχραντα Μυστήρια.
Μερικές φορές χρησιμοποιείτο μια σκαλισμένη φιγούρα, καθισμένη πάνω σε έναν ξύλινο γάιδαρο. Στις Βυζαντινές εκκλησίες έφεραν εικόνες. Η ευλογία και η διανομή των Βαΐων, μαζί με μια πομπή που τραγουδούσε παραμένουν τα κύρια χαρακτηριστικά των σύγχρονων τυπικών της Κυριακής των Βαΐων.
