Από κτίσεως κόσμου, η δράση και η παρουσία του Τριαδικού Θεού λαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο κι έρχεται στο προσκήνιο να συστηθεί. Η ιστορία του ανθρώπου σηματοδοτείται από τα έργα Του, άλλοτε ηχηρά κι άλλοτε κρυμμένα στο πλάτος της μεγαλοθυμίας Του.
Ο ερχομός του Ιησού Χριστού ωθεί τον άνθρωπο να διαιρέσει τον “χρόνο” σε περίοδο Προ και Μετά Χριστόν. Κάθε μία από αυτές τις περιόδους φέρει στο προσκήνιο και ένα από τα Τρία Πρόσωπα του Τριαδικού μας Θεού.
Ενώ φαινομενικά δρα μόνον Ένα, ενεργούν πάντοτε και ανεξαιρέτως και τα Τρία μαζί. Για παράδειγμα, όταν ο άνθρωπος αντικρίζει τον Ιησού Χριστό να θεραπεύει, τούτη την στιγμή δεν ενεργεί μόνον ο Υιός (το δεύτερο δηλαδή Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) αλλά ταυτόχρονα, αφανώς, δρουν ο Πατήρ και το Άγιον Πνεύμα.
Τοιουτοτρόπως, στην Προ Χριστού περίοδο, την λεγόμενη Παλαιά Διαθήκη, πρωταγωνιστής καλείται να διατελέσει το πρώτο Πρόσωπο, ο Πατήρ. Άλλοτε ως Γιαχβέ, μέσα από φιλανθρωπικές ενέργειες και σχέσεις κι άλλοτε ως Ελοχίμ, πιο αυστηρά, εν μέσω κανόνων.
Βοηθά, θαυματουργεί, επεμβαίνει, “πολεμά” στο πλάι των πρώτων πιστών Του, όμως κανείς δεν αντιλαμβάνεται πως στις θείες Του ενέργειες, βοηθοί Του είναι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, επί ίσοις όροις. Ο πιστός όμως των πρώτων αιώνων, δεν έχει γνώση του Υιού και της ενανθρώπισής Του, παρά μόνον μέσα από Προφητείες και διδαχές, οι οποίες αγγίζουν τους πολύ πιστούς, μονάχα.
Επί της Καινής Διαθήκης, στην μετά Χριστόν περίοδο, εμφαίνον Πρόσωπο αποτελεί ο Υιός και η ενσάρκωσή Του στην μορφή του Ιησού Χριστού. Τούτο σαφώς εξυπηρετεί τον ρου της θρησκευτικής ιστορίας, αφού το έργο της Σωτηρίας του ανθρώπου μονοπωλεί πια το ενδιαφέρον.
Γεννάται θαυματουργικά από την Μαρία Παρθένο, θαυματουργεί, διδάσκει, συνομιλεί και προσεύχεται στον Πατέρα, πραγματοποιεί την Θεία Ευχαριστία, ανασταίνεται και μένει πάντοτε στο πλευρό των μαθητών κι Αποστόλων Του.
Όμως, σε όλες αυτές τις ενέργειες αρωγοί Του στέκονται ο Πατήρ και το Άγιο Πνεύμα, καθώς όταν δρα σαν Θεός (π.χ.: στην Ανάσταση) τότε δρα ως Τριάδα εν μονάδι και Μονάδα εν τριάδι. Όταν όμως δρα ως άνθρωπος (π.χ.: στην Σταύρωση) τότε παθαίνει μονάχα η ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού.
Η περίοδος που σήμερα εμείς διανύουμε είναι η συνέχεια και προέκταση της Καινής Διαθήκης.
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά την παρουσία του Ιησού Χριστού στην γη, την σκυτάλη λαμβάνει το Άγιο Πνεύμα και στέκει Φύλακας πάνω από τις κεφαλές των ανθρώπων, θαυματουργεί, χαρίζει υγεία και προστασία και υπενθυμίζει την χαρισματική παρουσία του Τριαδικού Θεού ανά τους αιώνες.
Ποτέ ενεργώντας μοναδικά, αλλά εν τριάδι. Ένα θαύμα που ο Θεός μας χαρίζει κάθε χρόνο είναι η αφή του Αγίου Φωτός, στους Αγίους Τόπους.
Το Άγιο Πνεύμα έχει ενεργήσει και με φανερή την παρουσία του Προσώπου Του, ωσάν “περιστερά” στην Βάπτιση του Ιησού Χριστού και ωσάν “πύρινες γλώσσες” στην Πεντηκοστή. Βέβαια, η Αγία Τριάδα έχει ενεργήσει κάνοντας ταυτοχρόνως φανερές και τις τρεις υποστάσεις Της, όπως για παράδειγμα στα Άγια Θεοφάνεια και στην επίσκεψη του Αβραάμ.
