Τον άγιο γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον γνώρισα για πρώτη φορά, όταν με αξίωσε ο Κύριος να επισκεφθώ την Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Ευβοίας, με προσκυνηματική εκδρομή μαθητών και φοιτητών από το Μεσολόγγι, εβδομάδα Διακαινήσιμο.
Λόγω προβλήματος του αυτοκινήτου, καθυστερήσαμε να φθάσωμε στο Μοναστήρι, και ο π. Ιάκωβος δεν μας είδε το βράδυ.
Την άλλη ημέρα, τόσο κατά την θεία Λειτουργία όσο και κατά την επικοινωνία μαζί μας, μας δίδαξε, μας ενίσχυσε, μας στήριξε και μας άφησε ανεξίτηλες εικόνες αγιασμένου Γέροντος.
Η αγάπη του ανεξάντλητη, ο λόγος του ιατρικός και διορατικός, η φροντίδα του ανύστακτη για την περιποίηση και την ωφέλεια των παιδιών.
Από τότε άρχισε μια πνευματική επικοινωνία, η οποία, με τακτικές επισκέψεις μας στο Μοναστήρι ή με τηλεφωνική συνομιλία, συνεχίστηκε μέχρι της οσίας κοιμήσεώς του. Σημειωτέον ότι σε κάθε επικοινωνία μας με ρωτούσε: «Τι γίνονται τα καλά παιδιά από το Μεσολόγγι;»
Η καλή συμπεριφορά των νέων μας κατά την εκδρομή, η συνέπεια, η τάξη στα δωμάτιά τους, η συμμετοχή τους στην θεία Λειτουργία τον εντυπωσίασαν και πάντοτε θυμόταν και επαινούσε τα παιδιά.
Προσωπικά πιστεύω, πως τα λόγια του αυτά πήγαζαν από την αγαπητική του, από την θυσιαστική του διάθεση, από την ανεξάντλητη αγάπη του.
Με αξίωσε ο Κύριος και λειτούργησα τουλάχιστον δύο φορές με τον π. Ιάκωβο. Ίσως και τρεις. Ποτέ δεν μπορώ να λησμονήσω αυτές τις θείες Λειτουργίες.
Ο π. Ιάκωβος όταν λειτουργούσε βρισκόταν σε άλλους κόσμους. Σε ουράνιους κόσμους. Δεν βρισκόταν στην γη. Μεγαλοπρεπής όπως ήταν, έμοιαζε με ουράνιο άνθρωπο, με επίγειο άγγελο.
Στις συζητήσεις μας ήταν πατέρας με άμετρη αγάπη, με ανεξάντλητη υπομονή, με απερίγραπτη ευγένεια.
Στα αδέλφια μου, Ελένη και Απόστολο, λόγω και του ειδικού προβλήματος της υγείας, ήταν ο στοργικός άγγελος που συνεχώς τα παρηγορούσε, τα στήριζε, συνεχώς μιλούσαν στο τηλέφωνο.
Έγραψε τα ονόματά τους και ακόμη είναι γραμμένα στα δίπτυχα, συνέχισε να τα μνημονεύει και ο αείμνηστος άγιος γέροντας π. Κύριλλος και ο νυν ηγούμενος γέροντας Γαβριήλ.
✶✶✶
Τέλος θα αναφέρω και κάτι, που μου εκμυστηρεύθηκε γνωστός μου κληρικός:
«Λειτουργούσαμε με τον γέροντα Ιάκωβο. Ο Γέροντας λόγω ταπεινοφροσύνης, έβαλε άλλον κληρικό να προΐσταται. Ενώ προχωρούσαμε στην θεία Λειτουργία, ο π. Ιάκωβος χλώμιασε, ίδρωσε, έτρεμε πραγματικά. Εμείς τον είδαμε και ανησυχήσαμε.
– Τι έχετε, Γέροντα;
– Τίποτε, παιδί μου.
– Μα είσθε κίτρινος, ιδρωμένος. Μήπως σας συμβαίνει τίποτε; Να φωνάξουμε γιατρό;
– Όχι, παιδί μου. Μην ανησυχείτε.
Ηρέμησε και προχωρήσαμε. Σε λίγο πάλι τα ίδια. Πάλι εμείς τον παρακαλούσαμε, αλλά δεν δέχθηκε. Ήταν προσηλωμένος στην Αγία Τράπεζα, στο Ιερό δισκάριο.
Έγινε αυτό και τρίτη φορά. Πάλι ακολούθησε ο διάλογος, αλλά ο Γέροντας δεν μας άκουσε.
Η προσοχή του αμείωτη στο Ιερό δισκάριο. Όταν τελείωσε η θεία Λειτουργία, κάθιδρος κάθισε στην καρέκλα για να ξεκουραστεί. Τότε του είπαμε και πάλι:
– Γέροντα, τι πάθατε σήμερα; Γιατί δεν θέλετε γιατρό;
– Παιδί μου, δεν το είδες;
– Τι να δούμε, Γέροντα;
– Δεν είδες, παιδί μου, το εσφαγμένο αρνίο πάνω στο Ιερό δισκάριο;
Πώς να μην συγκλονιστώ, όταν βλέπω τέτοια συνταρακτικά γεγονότα και θαύματα να γίνονται μέσα στην θεία Λειτουργία;»
Μαρτυρία Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. κ. Κοσμά.
Από το βιβλίο: «Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)». Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 255. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» 2016.
Πηγή:koinoniaorthodoxias