Γιάννης Κοτζάμπασης
Η υπομονή είναι αρετή και δώρο Θεού. ο Γ. Γκαίτε έλεγε ότι η υπομονή είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε ότι η υπομονή είναι η βασίλισσα των αρετών, το θεμέλιο των κατορθωμάτων, το λιμάνι το ακύμαντο, η ηρεμία στους κλυδωνισμούς. Όταν συνυπάρχουν όμως η υπομονή με την καλοσύνη, είναι ίσως ο τέλειος συνδυασμός.
Πολλά προβλήματα που με την πρώτη ματιά φαίνονται άλυτα, αν τα διαχειριστείς με υπομονή , με καλή θέληση, με αγάπη ανιδιοτελή θα έχεις ιδανικά αποτελέσματα.
Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που έχουν αυτές τις δύο αρετές και πετυχαίνουν θαυμαστά αποτελέσματα με την βοήθεια και τη Χάρη του Θεού.
Θα αναφέρω μια πραγματική ιστορία μιάς Κυρίας με Κ κεφαλαίο, σπάνιος άνθρωπος, με δύναμη ψυχής , με διάθεση αυτοθυσίας, που από την πολύ της καλοσύνη και την ανιδιοτελή αγάπη ξεπέρασε κάθε ανθρώπινο όριο. Η πραγματική αγάπη δεν ζητάει ανταπόδοση, δεν περιμένει ανταμοιβή ή έπαινο, διότι αγαπώ σημαίνει δίνω.
Η ιστορία που αναφέρω παρακάτω είναι αληθινή. Μια κυρία παντρεύτηκε τον άνδρα της με προξενιό. Οι πρώτες μέρες του έγγαμου βίου ήταν ελάχιστες. Ο άνδρας της τής φερόταν πολύ άσχημα και αυτό διότι της αποκάλυψε ότι δεν την αγαπάει γιατί αγαπάει κάποια άλλη.
Στην ερώτηση γιατί με παντρεύτηκες, αφού δεν με αγαπούσες, απάντησε πως , αυτήν που αγαπούσα οι γονείς μου δεν την ήθελαν για νύφη και έτσι έκανα υπακοή στους γονείς μου και σε παντρεύτηκα.
Από την αρχή τής είπε, αν δεν σου αρέσει, μπορείς να φύγεις, να πάς στους γονείς σου. Αν πάλι θέλεις να μείνεις , μπορείς να μείνεις, αλλά δεν θέλω την παραμικρή αντίρρηση για ό,τι κάνω.
Ο κύριος συνέχισε να έχει σχέση με την φίλη του, η οποία παντρεύτηκε κι αυτή κάποια στιγμή έκανε και δύο παιδιά με τον σύζυγό της, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να βρίσκονται. Μαζί μου, ομολόγησε η κυρία, κοιμόταν μόνο όταν μάλωνε με την φίλη του.
Ωστόσο έμεινε έγκυος και όταν το έμαθε ο σύζυγος έγινε θηρίο και την πίεζε να κάνει έκτρωση. Ηθικό και ευσυνείδητο άτομο η κυρία πήρε την απόφαση να μην υποχωρήσει και γίνει φονιάς τού παιδιού της. Την πίκρα και τη στεναχώρια την έκρυβε μέσα στην ψυχή της και τη μοιραζόταν με τον Θεό.
Έσφιγγε τα δόντια και προσπαθούσε να φέρεται άψογα για να μην καταλάβουν τίποτε τα παιδιά. Πάντα τον δικαιολογούσε , τον κάλυπτε και ποτέ δεν μάλωνε μαζί του μπροστά στα παιδιά. Τον καλωσόριζε τον φρόντιζε, του ετοίμαζε το φαγητό και όλα αυτά τα έκανε για να δώσει το καλό παράδειγμα στα παιδιά. Ήθελε να μάθουν τα παιδιά την αξία του σεβασμού, την αγάπη, την υπομονή.
Όσο ήταν μικρά τα παιδιά τα κρατούσε η μητέρα της. Η ίδια ήταν εργαζόμενη και επειδή έφευγε νωρίς το πρωί για τη δουλειά, έγραφε σε κασέτες οδηγίες και έλεγε την μητέρα της να τις βάζει να τις ακούνε τα παιδιά.
Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Και ό,τι μήνυμα ήθελε να τους περάσει τούς έλεγε ότι τα άκουσε στη δουλειά της, όπως για παράδειγμα για τα ναρκωτικά, τις σχέσεις των νέων , τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και άλλα δύσκολα κοινωνικά προβλήματα.
Όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της τα έλεγε πως, όταν θα έρθει ο πατερούλης να τον σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιηθούν, διότι αυτός αγωνίζεται για μας , γιατί μας αγαπάει πολύ, και κάθε μέρα μόλις γύριζαν τα παιδιά από το σχολείο έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μάνας .
Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια πήγαινε μόνη διακοπές με τα παιδιά της. Ο σύζυγος δεν πήγε ποτέ μαζί τους παρ’ ό,τι τον παρακαλούσαν τα παιδιά του. Μια χρονιά, όταν γύρισε από διακοπές η κυρία, βρήκε στο κομοδίνο της μια κασέτα που έγραφε «Σ’ αγαπώ» . Παραξενεύτηκε με την κασέτα και προς στιγμήν νόμισε ότι προοριζόταν για την φιλενάδα του. Το βράδυ όταν κοιμήθηκαν τα παιδιά την έβαλε να την ακούσει.
Τελικά ήταν γραμμένη γι’ αυτήν . Τι ακριβώς είχε συμβεί; Το διάστημα που η ηρωίδα μάνα ήταν σε διακοπές με τα παιδιά, ο σύζυγος μάλωσε άσχημα με την φίλη του και χώρισαν.
Όταν γύρισε σπίτι πήγε στο δωμάτιο των παιδιών και πήρε μια κασέτα στην τύχη να την ακούσει. Γνώριζε, άλλωστε, ότι έγραφε η σύζυγος κασέτες στα παιδιά. Άκουσε αρκετές κασέτες , και συγκινήθηκε. Πήρε στη συνέχεια και αυτός μια κασέτα και έγραψε τα εξής:
«Συγχώρεσε με για ό,τι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ’ έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ’ έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μια άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου.
Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ’ αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας.
Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ό, τι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ’ αγαπώ» .
Καθώς άκουγε την κασέτα ένιωσε όμορφα, και αποκοιμήθηκε.
Όταν το βράδυ επέστρεψε ο σύζυγος στο σπίτι, τον αντιλήφθηκε αλλά δεν σηκώθηκε να σερβίρει το φαγητό όπως συνήθιζε, προσποιήθηκε ότι κοιμάται. Στη συνέχεια πήγε ξάπλωσε δίπλα της σιγά να μην την ξυπνήσει και την αγκάλιασε τρυφερά πρώτη φορά μετά από δεκαεπτά χρόνια. Την φίλησε απαλά και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ’ αγαπώ!».
Σε μια βραδιά άλλαξε η ζωή τελείως. Ο σύζυγος έγινε τρυφερός, στοργικός, μια ολοκληρωμένη οικογένεια. Η υπομονή της γυναίκας, η καλοσύνη , η αγάπη κράτησαν ζωντανή την οικογένεια. Το μυστικό της μόνο στον Θεό το εμπιστεύτηκε. Αν το έλεγε σε κάποια φιλενάδα ή κάποιον άλλον , το σίγουρο ήταν να είχε χωρίσει.
Στη ζωή ίσως να χάνουμε κάποιες μάχες, αλλά σημασία έχει να μην χάσουμε τον πόλεμο, και αν έχουμε σύμμαχο το Θεό στη ζωή μας το μόνο σίγουρο είναι η νίκη.
Πηγή:https://euxh.gr/