(αληθινό περιστατικό μιας αδελφής μας)
Είμαι διαχειρίστρια σε μία πολυκατοικία. Ένας εκ των ιδιοκτητών δημιουργεί διαφόρων ειδών προβλήματα και έχω περάσει μεγάλες περιόδους έντονης μνησικακίας για αυτό το άτομο.
Τα τελευταία χρόνια, επειδή κατάλαβα ότι η μνησικακία είναι δηλητήριο για μένα, αποφάσισα και τον συμπεριέλαβα, αυτόν και την οικογένειά του, στην καθημερινή μου προσευχή.
Σιγά-σιγά μαλάκωσα μέσα μου και άρχισα μέχρι και να δείχνω κατανόηση για τη στάση του. Το τελευταίο διάστημα όμως είχε αφήσει πάλι απλήρωτα κοινόχρηστα 8 μηνών. Και είναι επιβεβαιωμένο ότι δεν έχει οικονομικό πρόβλημα.
Απλά θέλει να δημιουργεί προβλήματα. Άλλοι ένοικοι με προέτρεπαν να τον πάρω τηλέφωνο και να του ζητήσω τον λόγο. Εγώ το αρνιόμουν λέγοντας ότι αφού ξέρει ότι χρωστάει τί νόημα θα είχε. Απλά θα οδηγούμασταν σε σύγκρουση.
Παράλληλα χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια το Κουτί του Θεού. Είναι ένα κουτί στο οποίο έχω βάλει διάφορα εικονισματάκια, κομποσκίνια, λίγο λιβάνι και εκεί μέσα βάζω σημειώματα που γράφω στον Κύριο όταν χρειάζομαι τη βοήθεια και την καθοδήγησή Του για ένα θέμα.
Είχα γράψει λοιπόν και για αυτήν την περίπτωση παρακαλώντας Τον να με φωτίσει πώς να χειριστώ το θέμα και παράλληλα να φωτίσει και αυτόν να λειτουργήσει για το κοινό καλό της πολυκατοικίας.
Ενώ λοιπόν σκεφτόμουν να συγκαλέσω μία έκτακτη γενική συνέλευση για να συζητήσουμε όλοι μαζί το θέμα, συνεχίζοντας παράλληλα τις πρωινές μου προσευχές για το άτομό του, ένα πρωινό χτυπάει η πόρτα μου και μου φέρνει τα 2/3 των κοινοχρήστων που χρωστούσε.
Για μένα ήταν ένα θαύμα.
Ένα από τα θαύματα που με βοηθούν να αντιμετωπίζω την καθημερινότητά μου υπενθυμίζοντάς μου ότι ο Κύριος είναι πάντα εκεί για εμένα, αρκεί εγώ να ζητήσω τη βοήθειά Του.