H φουρτουνιασμένη θάλασσα
Σ΄ένα μουσείο της Φλωρεντίας, διατηρούνται δυο περίφημοι ζωγραφικοί πίνακες. Ο ένας απ΄αυτούς παριστάνει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, που ανάμεσά της ένας ναυαγός, στηριγμένος επάνω σ’ ένα σπασμένο κουπί, παλεύει απεγνωσμένα με τα λυσσασμένα κύματα. Οι δυνάμεις τον έχουν εγκαταλείψει. Η ωχρότης του θανάτου έχει εκχυθή στο πρόσωπό του κι έπειτα από λίγο θα βρει ασφαλώς μνήμα στον υγρό βυθό.
Ο άλλος πίναξ παριστάνει επίσης έναν ωκεανό φουρτουνιασμένο και πολυτάραχο. Στη μέση όμως του ωκεανού υπάρχει ένας τεράστιος βράχος κι’ επάνω σ΄αυτόν μια περιστέρα έχει χτίσει τη φωλιά της. Και παρατηρεί ατάραχη την ανεμοζάλη, που μαίνεται γύρω της, γιατί ξέρει πως είναι στηριγμένη επάνω σ΄ένα βράχο, που κανένα κύμα και καμμιά θύελλα δεν θα μπορέση να τον σαλεύση.
Αυτές οι δύο εικόνες παριστάνουν ανάγλυφα τις δύο κατηγορίες των ανθρώπων.
Οι πρώτοι, στηριγμένοι σε κάποια αδύνατη σχεδία, δέρνονται ακατάπαυστα μέσα στη μαύρη θάλασσα της ζωής, ώσπου να εξοκείλουν και συντριβούν.
Οι δεύτεροι, εφοδιασμένοι με τα φτερά της Πίστεως, περιστέρια ουρανόδρομα, έχουν χτίσει τη φωλιά τους κι έχουν στηρίξει τη ζωή τους επάνω στον ακλόνητο βράχο της Θείας Προνοίας. Και περιφρονούν τα κύματα.
Και μένουν ακλόνητοι στις καταιγίδες. Και διατηρούνται ψύχραιμοι στις περιπέτειες της ζωής, γιατί εθεμελίωσαν την “οικίαν” αυτών “επί την πέτραν˙ και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέπεσαν τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε˙ τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν”.
Από το βιβλίο <<Κοχύλια από την Τιβεριάδα>. Κ.Κούρκουλα
Ονόματα στην άμμο και στην πέτρα
Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός δίνει τον χαρακτηρισμό της ζωής με το εξής παράδειγμα:
Δύο παιδιά έπαιζαν στην παραλία.Το ένα έμεινε κατόπιν στην άμμο και το άλλο προχώρησε πάρα πέρα, όπου το έδαφος ήταν από πέτρα. Το καθένα από τα δύο αυτά παιδιά, έγραψε τ’ όνομά του εκεί που βρέθηκε. Το πρώτο, στην άμμο. Το δεύτερο στην πέτρα. Το βράδυ, τα δύο παιδιά γύρισαν στο σπίτι τους.
Την άμπωτη τη διαδέχθηκε η παλίρροια και το κύμα έπεσε πάνω στο αμμώδες και στο πέτρινο έδαφος της παραλίας. Έτσι, το όνομα που ήταν γραμμένο στην άμμο έσβησε, ενώ εκείνο που ήταν χαραγμένο στην πέτρα φάνηκε καθαρώτερα.
Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή , συμπεραίνει ο ιερός Πατήρ. Όσοι ζουν χωρίς πίστη, γράφουν τ’ όνομά τους στη άμμο της ματαιότητος. Όσοι πιστεύουν, το γράφουν στην πέτρα της αθανασίας.
(Ψιχία από της τραπέζης,Κων/νου Κούρκουλα)
