«Να διδάσκεις χωρίς να το δείχνεις,
να πείθεις χωρίς να πιέζεις,
και να οδηγείς χωρίς να σπρώχνεις».
Μ. Παλλαντιος
«Οι σχέσεις -όλων των ειδών- είναι σαν την άμμο που κρατάς στην παλάμη του χεριού σου. Αν την κρατάς χαλαρά, με την παλάμη σου ανοιχτή, η άμμος παραμένει στο σημείο που είναι. Τη στιγμή που κλείνεις το χέρι σου και το σφίγγεις, η άμμος γλιστρά μέσα από τα δάχτυλά σου. Μπορεί να μείνει λίγη, αλλά η περισσότερη θα σου σκορπίσει.
Έτσι είναι και μία σχέση. Αν την κρατάς χαλαρά, με σεβασμό για τον άλλο άνθρωπο και με πνεύμα ελευθερίας, κατά πάσα πιθανότητα θα παραμείνει ανέπαφη. Αν, όμως, την κρατάς πολύ σφιχτά, με κτητική διάθεση, τότε η σχέση αυτή, σαν την άμμο θα γλιστρήσει και θα χαθεί»
(Βάλσαμο για την ψυχή του Εφήβου σελ. 15)
«Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα, λέγοντας:
«Αδελφοί κατοικούν μαζί μου. Εγκρίνεις να τους προστάζω;». Του λέει ο γέρων:
«Όχι. Αλλά κάμε πρώτα το έργο και αν θέλουν έτσι να ζουν, ας το σκεφτούν μόνοι τους». Του λέει ο αδελφός:
«Θέλουν και οι ίδιοι, πάτερ, να τους προστάζω». Του απαντά ο γέρων:
«Όχι. Αλλά γίνε τους υπόδειγμα και όχι νομοθέτης».
(Γεροντικόν, αββάς Ποιμήν ροβ)
«Όσοι είναι κοντά μου θέλω να αισθάνονται ευρυχωρία και όχι στενοχωρία. Κανέναν δεν καλώ. Κανέναν δεν κρατώ. Κανέναν δεν διώχνω. Όποιος θέλει έρχεται, όποιος θέλει μένει, όποιος θέλει φεύγει. Εγώ δεν θεωρώ κανέναν οπαδό ή ακόλουθο…
Η καρδιά μου έχει μόνο εισόδους. Εξόδους δεν έχει .Όποιος μπει μέσα, παραμένει εκεί. Ό,τι κι αν κάνει, εγώ τον αγαπώ το ίδιο, όπως τον αγάπησα τότε που πρωτομπήκε στην καρδιά μου. Προσεύχομαι για αυτόν και ζητώ την σωτηρία του»
(π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο βιβλ.Υποθήκες Ζωής σελ. 68,82)
«Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε από τους άλλους κι επιμένουμε σ’ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε»
(γέρων Πορφύριος, Βίος και Λόγοι σελ. 392-393)
