Κανείς δεν υποψιάζεται μέσα στην ταραχώδη ζωή του και με την εσκοτισμένη του διάνοια τα μεγαλεία που του επιφυλάσσει η κατά Χριστόν ζωή, με φόβο Θεού και τήρηση των θείων εντολών.
Αν το Άγιο Πνεύμα επισκεφθεί τον ταπεινό πιστό, κατά παραχώρηση Θεού, η Θεία Χάρη έλκει σε αυτόν δωρεές και χαρίσματα που δεν μπορεί να διανοηθεί εκ των προτέρων ο πεπτωκώς άνθρωπος. Βιώνει και προγεύεται τον Παράδεισο από αυτή τη ζωή. Και οι άλλοι έλκονται από την όποια αγιότητά του.
Η εσωτερική κατάσταση του ειλικρινώς προσευχόμενου είναι πολύ λεπτή και ευμετάβλητη. Είναι πυξίδα που η βελόνα της τρεμοπαίζει στην παραμικρή απόκλιση. Και το πιο μικρό συννεφάκι αμαρτίας ή σκληροκαρδίας ανατρέπει τη θεία επίσκεψη και βυθίζει την ψυχή σε νέκρωση και πνευματική επιπέδωση.
Πέντε λεπτά αληθινής προσευχής με ένταση και θέρμη ανοίγουν μονοπάτια ψηλά στον ουρανό.
Η ζωή με το Άγιο Πνεύμα πρέπει να είναι η μοναδική επιδίωξη του χριστιανού και “πάντα τ΄άλλα προστεθήσονται ημίν”. Όταν βρίσκεται ο πιστός υπό την επήρεια της θείας ευλογίας ενεργεί φωτισμένα, συνετά και ορθά σε όλα τα επίπεδα.
Όποιος γευτεί τη χαρά της θείας επίσκεψης που έρχεται -αν ο Θεός θελήσει- μέσα στην καθαρή καρδιά με την ταπείνωση, την μυστηριακή ζωή και την αδιάλειπτη προσευχή σε όλη την υπόλοιπη ζωή του αναζητά αυτή τη γλυκιά και μακάρια κατάσταση περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο. Γίνεται κυνηγός Θείας Χάρης.
Κατά τη Θεία Λειτουργία τελείται ένα είδος “πνευματικής εγχείρησης” στην καρδιά του χριστιανού που προσεύχεται αληθινά. Πηγαίνει στην Εκκλησία συνήθως με βαριά την καρδιά από τις καθημερινές πτώσεις του και αρχίζει να παρακαλάει για τον καθαρισμό της ψυχής του από τις σκιές και τα νεφελώματα που την βαραίνουν και κρύβουν το φως του Χριστού.
Στέκεται ταπεινά σε μια ήσυχη γωνιά χωρίς να προκαλεί με εκκεντρικά ντυσίματα, περισσές κουβέντες ή ανάρμοστη συμπεριφορά και συγκεντρώνεται στο μέγα μυστήριο που επιτελείται. Η Θεία Λειτουργία γίνεται για να κοινωνούν οι χριστιανοί με την άδεια του πνευματικού τους.
Σιγά – σιγά, σκαλί – σκαλί έρχεται η μεταβολή στη συνείδηση του εκκλησιαζόμενου. Στην αρχή αισθάνεται μπετόν την καρδιά του. Ίσως κάποια θλίψη ή κατάθλιψη ανεξήγητη. Νευρικότητα, φοβίες και σκέψεις τον πανικοβάλουν. Τον αποσπούν από την προσευχή.
Εκεί χρειάζεται να επιμένει παρακαλώντας. Είναι διαπιστωμένο πως όλα τα βιοτικά προβλήματα εκείνη την ώρα θα παρελάσουν απ΄το μυαλό του. Από το τι θα φάει, τι θα ψωνίσει μέχρι τι δουλειές τον περιμένουν.
Επιμένει όμως ο πιστός. Οι σκέψεις όσο τις πολεμάς τόσο αντιστέκονται. Αν τις αφήνεις απαθώς να προσπερνάνε σε ξεχνάνε και φεύγουν σβήνοντας.
Είναι όπως ακριβώς η πάλη με τον μισόκαλο ή με ανθρώπους που βρίσκονται υπό πειρασμική επήρεια. Όσο ανοίγεις διάλογο μαζί τους τόσο τους ενδυναμώνεις. Όσο τους αγνοείς τόσο τους αφοπλίζεις. Γι΄αυτό οι πνευματικοί συνιστούν “όχι διάλογο με τον πονηρό”. Προσευχή, σιωπή, το σημείο του σταυρού και εκζήτηση του θείου ελέους.
Όσο η “πνευματική χειρουργική επέμβαση” προχωρά, εντείνεται η προσπάθεια του πιστού να ηρεμήσει τον νου του και να τον κατεβάσει προσευχόμενος εκεί όπου βρισκόταν συνεχώς προπτωτικά, δηλαδή μέσα στο κέντρο της καρδιάς του.
Η εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου τότε γίνεται πιο ανάλαφρη γιατί το χέρι του Κυρίου αποσύρει τα βάρη και τραβάει τις χοντρές κουρτίνες του σκότους για να γεμίσει φως το κενό δοχείο της αμαρτωλής του ύπαρξης.
Η καρδιά αυτόματα αναγαλλιάζει. Η χαρά διαδέχεται τη μαυρίλα της κατάθλιψης. Ανέξοδα. Χωρίς φάρμακα και συνταγές, χαπάκια και δοσολογίες. Θαυματουργικά. Η διάθεση γίνεται φυσιολογική. Το θάρρος και η ανδρεία του Χριστού γεμίζουν το εσωτερικό του ανθρώπου.
Γι΄αυτό μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι είναι ευχαριστημένοι λιγότερο ή περισσότερο. Γιατί εργάστηκαν χιλιάδες άγγελοι πάνω στις ψυχές των ανθρώπων για να φιλτράρουν τις πνευματικές μολύνσεις και τις ακαθαρσίες των βδελυρών λογισμών τους, να τις εξυγιάνουν και να τις πλημμυρίσουν με την αγαπητική διάθεση που κάνει τον άνθρωπο να συγχωρεί τον πλησίον και να βλέπει με καλό λογισμό το κάθε τι.
Αν ο πιστός είχε την ευλογία να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, τότε φεύγουν και η ζάλη και η αδυναμία που τον ταλάνιζαν με τις σκέψεις: “θα αντέξω στη λειτουργία με τη νηστεία ή επειδή παίρνω φάρμακα κτλ.”. Με ένα αντίδωρο μετά στέκεται μέχρι το μεσημέρι ακμαιότατος.
Φεύγοντας νιώθει άλλος άνθρωπος. Αναρωτιέται: “Πώς ήρθα και πώς φεύγω; Πού πήγαν όλα αυτά τα τερτίπια του πονηρού;”.
Το πρωί ένιωθε αδύναμος από τη νηστεία, ζαλισμένος απ΄την αγρύπνια, καταβεβλημένος απ΄την κούραση και πεσμένος ψυχολογικά. Μετά τη Θεία Λειτουργία είναι ανάλαφρος, χαρούμενος, με καθαρή καρδιά και νέες δυνάμεις.
Οι αποδείξεις για την ιαματική δράση των μυστηρίων της Εκκλησίας μας είναι απτές, οφθαλμοφανείς, σχεδόν χειροπιαστές.
Έτσι επιτελείται η θεραπεία της Ορθοδοξίας μας με την “πνευματική εγχείρηση” όπου το νυστέρι της αγάπης του Χριστού κυριως την ώρα της Θείας Λειτουργίας και με τη Θεία Ευχαριστία θεραπεύει τα ψυχικά τραύματα και ανακαινίζει τον έσω άνθρωπο.
Ο Χριστός είναι ο κατ΄εξοχήν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, τα οποία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και το ένα επηρεάζει την κατάσταση του άλλου.
Σκέψεις από το πνευματικό αλφαβητάρι ενός ανωνύμου μοναχού