Κάποτε ένας μεγαλόσχημος μοναχός , που έζησε όλον του τον βίο με αμέλεια και πνευματική τεμπελιά, αρρώστησε βαριά. Παρ όλο όμως που βρισκόταν στα τελευταία του, δεν φαινόταν να φοβάται καθόλου τον θάνατο.
Αντίθετα τον περίμενε με χαρά και προθυμία.
Ένας σεβάσμιος πατέρας από αυτούς που τον παράστεκαν στις τελευταίες του στιγμές, του είπε˙ Αδελφέ μου , πίστεψε μας, ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είσαι τούτη την ώρα τόσο αμέριμνος.
Πιστεύαμε πως όλη σου την ζωή την πέρασες με αμέλεια και τεμπελιά.
Τότε ο αδελφός απάντησε˙ Είναι αλήθεια σεβαστοί πατέρες πως πέρασα όλον μου τον βίο όπως ακριβώς νομίζατε για μένα.
Τώρα μόλις οι Άγγελοι μου έφεραν το χειρόγραφο των αμαρτιών μου και μου διάβασαν τα αμαρτήματα, που έκανα κατά την διάρκεια της ζωής μου. Τους είπα όμως πως στην ζωή μου δεν έκρινα κανέναν ούτε και έδειξα μνησικακία σε κανέναν.
Παρεκάλεσα στη συνέχεια να ισχύσει και για εμένα ο λόγος του Χριστού, που είπε « Μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε » και « Άφες , και αφεθήσεται υμίν». Τώρα πηγαίνω στον Χριστό με πολλή χαρά και αμέριμνος.
Και καθώς έλεγε αυτά ο αδελφός στους πατέρες, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο με ειρήνη.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΣΙΝΑΙΤΗΣ