O Άγιος Αιμιλιανός ο ερημίτης εγκατέλειψε το σπίτι, τα αγαθά του και τους δικούς του και έφυγε για την Ωβέρν, επαρχία της αρχαίας Γαλατίας (σημερινή Γαλλία), όπου έφτιαξε το ερημητήριό του, με κορμούς δέντρων. Εκεί κοντά έφτιαξε και ένα μικρό μποστάνι για τις βιοτικές του ανάγκες.
Εκτός από τον Θεό και την προσευχή, άλλη παρηγοριά δεν είχε, παρά μόνο τους «κατοίκους» της περιοχής του, δηλαδή τα πουλιά και τα θηρία του δάσους. Έτσι, αφιέρωνε όλο τον χρόνο του στην προσευχή και την νηστεία.
Στην κοντινή πόλη Κλερμόν ζούσε ένας ισχυρός άρχοντας, ο όποιος είχε στην υπηρεσία του έναν νεαρό, στον οποίο είχε αναθέσει να κυνηγά για λογαριασμό του αγριόχοιρους. Ο νεαρός αυτός πήγαινε συχνά στο δάσος για να κυνηγήσει, συνοδευόμενος από αρκετά κυνηγόσκυλα.
Μία ημέρα τα σκυλιά του, κυνηγώντας έναν αγριόχοιρο, μπήκαν στο περιβολάκι του Αγίου Αιμιλιανού. Μόλις ο αγριόχοιρος πήγε προς τον διάδρομο που ωδηγούσε στο κελλί του ερημίτη, τα σκυλιά σταμάτησαν απότομα, σαν κάτι να τους ανέκοψε την φόρα.
Ο νεαρός, παρ’ όλη την σαστιμάρα του, κατάλαβε ότι κάποια Θεϊκή δύναμη ήταν παρούσα εκεί. Προχώρησε προς την μεριά όπου είχε σταματήσει ο αγριόχοιρος και τον είδε να στέκει μπροστά στην κλειστή πορτούλα ενός κελιού.
Αμέσως η πόρτα άνοιξε και ο Άγιος Αιμιλιανός βγήκε χαρούμενος καί χαμογελαστός. Αγκάλιασε τον νεαρό και του είπε:
– Βλέπω, γιε μου αγαπημένε, ότι ασχολείσαι με πράγματα που μάλλον επιβαρύνουν την ψυχή σου, παρά την οδηγούν στην λύτρωση. Σε ικετεύω· άφησε τον αφέντη που υπηρετείς και αφιερώσου στον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης.
Αυτόν, που εξουσιάζει τα πάντα διά του Λόγου Του, που υποτάσσει και ημερεύει, καθώς βλέπεις, ακόμη και τ’ άγρια θηρία δια του Λόγου Του. Εύχομαι η δύναμη του αφέντη σου, που είναι στην ουσία μηδαμινή, να μην σε στρέψει στα μάταια και πρόσκαιρα.
Αφιέρωσε τις υπηρεσίες σου σε Εκείνον που είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11:30). Εκείνος δίνει πολλές ευλογίες στην παρούσα ζωή και χαρίζει στους πιστούς Του την αιωνιότητα.
Καθώς ο αναχωρητής συνομιλούσε με τον νέο, το αγριογούρουνο έφυγε ήσυχα προς το δάσος. Ο νεαρός μετά αναχώρησε γεμάτος θαυμασμό, όχι μόνο για τα όσα είχε ακούσει από τον Γέροντα, αλλά και για την συμπεριφορά του ζώου που κυνηγούσε πριν από λίγο, το όποιο στην θέα του Αγίου είχε μεταμορφωθεί, από άγριο θηρίο που ήταν, σα ήμερο ζώο.
Η γνωριμία τού νεαρού μα τον ερημίτη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή του. Έτσι, όταν πέθανε ο άρχοντας τον οποίο υπηρετούσε, έσπευσε στο κελλί του Αγίου Αιμιλιανού και έμεινε κοντά του μέχρι τον θάνατο του Γέροντα.
Μετά ανέλαβε εκείνος την ηγουμενία της αδελφότητας, που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί, με την προτροπή του Αγίου. Σαν Ηγούμενος ίδρυσε πολλές Μονές καί Εκκλησίες στην περιοχή, μέχρι και την πόλη Τούρ.
Πηγή: ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. dromokirix.gr
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις “Ο Άγιος Στέφανος”