Μερικές φορές ο απόστολος Παύλος μας «ταρακουνάει», όπως λέμε, συθέμελα!Άν ξεφεύγαμε λίγο από τα τρέχοντα γεγονότα του πολιτικού ή και του Εκκλησιαστικού χώρου, και μελετούσαμε με προσοχή τα λόγια του μεγάλου Αποστόλου, θα μέναμε άφωνοι.
Η ψυχή μας θα ανακάλυπτε θησαυρούς ατίμητους από την εις βάθος μελέτη των κειμένων του. Νά, παραδείγματος χάριν, τρείς φοβερές λεξούλες από μία επιστολή του: «Εις τούτο κείμεθα», έγραψε στους Θεσσαλονικείς (Α΄ Θεσ. γ΄ 3).«Εις τούτο κείμεθα»!
Ο Παύλος φτάνει στην Αθήνα, και ανησυχώντας για τη στάση των Θεσσαλονικέων στους διωγμούς που είχαν ξεσπάσει, έστειλε τον Τιμόθεο στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να τους στηρίξει.
Και τώρα, ικανοποιημένος από τις ευχάριστες ειδήσεις που του μετέφερε επιστρέφοντας ο Τιμόθεος, τους γράφει, και τι τους λέει;«Εις τούτο κείμεθα»!
Έχετε θλίψεις; Αντιμετωπίζετε διωγμούς; Σας κατατρέχουν; Σας αδικούν; Σας φυλακίζουν; Σας δέρνουν; Αρπάζουν την περιουσία σας; Που είναι το παράξενο;
Οι πιστοί Χριστιανοί σ᾿ αυτό έχουμε ταχθεί: «Εις τούτο κείμεθα»! Από την ώρα που πιστέψαμε, από τη στιγμή που βαπτισθήκαμε και ενταχθήκαμε στην Εκκλησία, είμαστε «καταδικασμένοι» να υποφέρουμε. Αυτή είναι η τύχη μας. Αυτή είναι η θέση μας. Αυτή είναι η αποστολή μας. Σ᾿ αυτό έχουμε ταχθεί!
Μάς συνταράζει ίσως ο λόγος αυτός του Αποστόλου. Διότι κάποιοι από μάς, επειδή έχουμε την όποια λίγη πίστη έχουμε, και επειδή μετέχουμε, όπως μετέχουμε, κάπως συνειδητότερα, στη ζωή της Εκκλησίας μας, νομίζουμε ότι θα έπρεπε να μας έρχονται όλα βολικά και εύκολα στη ζωή.
Γι᾿ αυτό καί, όταν κάτι έρχεται, κατά τη γνώμη μας, ανάποδα, αγανακτούμε και δυσφορούμε.Σκεφτόμαστε: Είμαι άνθρωπος πιστός… εκκλησιάζομαι… προσεύχομαι… αγωνίζομαι να βαδίζω σύμφωνα με το θέλημα του Θεού… Λοιπόν… Θα έχω την ευλογία του Θεού στη ζωή μου… θα περπατάω σε ανθισμένους δρόμους.
Χωρίς δυσκολίες, χωρίς προβλήματα, χωρίς θλίψεις, χωρίς αποτυχίες, χωρίς συμφορές. Αλλά όχι!
Άλλο γράφει ο Απόστολος: «Εις τούτο κείμεθα»! Οι θλίψεις, οι συμφορές, οι οποιεσδήποτε δοκιμασίες, όχι μόνο δεν είναι αταίριαστες με τη ζωή της πίστεως, αλλά είναι αναπόσπαστο τμήμα της ευσεβούς ζωής. Τότε όμως, τι σημαίνει το ότι ο πιστός άνθρωπος έχει την ευλογία του Θεού στη ζωή του; Μα ακριβώς αυτό!
Σημαίνει ότι του δίνει ο Θεός τη δύναμη να αντιμετωπίζει τις θλίψεις με χαρά! Είναι κάτι μεγαλειώδες! Οι άλλοι μπορεί να τον θεωρούν αδικημένο, δυστυχισμένο, κακότυχο… κι αυτός μέσα στις όποιες δυσκολίες και θλίψεις του να πλέει σε πελάγη ευτυχίας.
Γι᾿ αυτό ο άγιος Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, που έζησε δύο σχεδόν χρόνια στη φρίκη του στρατοπέδου συγκεντρώσεως του Νταχάου, έλεγε αργότερα μετά την απελευθέρωσή του: «Θά έδινα όλη τη ζωή που μου απομένει για μία ώρα στο Νταχάου, γιατί εκεί είδα πρόσωπο με πρόσωπο τον Θεό»!
Διότι ήξερε, είχε μάθει ότι… «εις τούτο κείμεθα»… Ήξερε, έμαθε! Είναι «καταδικασμένος» να υποφέρει…
Δηλαδή να ζεί από τώρα στον Παράδεισο! Διότι μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες είχε βρεί τον Παράδεισο.
Είχε βρεί τον Χριστό.
Αλλά ο Χριστός είναι ο Παράδεισος!
Πηγή: Ο Σωτήρ
