Γέροντα, ὅταν ἔχω ἐμπάθεια, μπορεῖ νὰ δουλέψη ἡ καρδιά μου στὴν προσευχή;
– Πῶς νὰ δουλέψη ἡ καρδιά σου στὴν προσευχή, ὅταν μέσα σου ἔχης πάθη; Νά, πάρε ἕνα σκουριασμένο καλώδιο καὶ σύνδεσέ το μὲ τὸ τηλέφωνο. Μπορεῖς νὰ συνεννοηθῆς; Βραχυκυκλώνεται, βουίζει.
Καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχη μέσα του σκουριές, πάθη, ἔχει βραχυκυκλώματα στὴν πνευματικὴ ζωή· μόνος του βραχυκυκλώνεται. Χρειάζεται νὰ προσέξη τὴν ὑπερηφάνεια, τὸν ἐγωισμό, τὸ θέλημα, τὴν ἀναίδεια.
Γιατί, ἂν εἶναι κυριευμένος ἀπὸ αὐτά, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν ἐπισκεφθῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ μπορέση νὰ προσευχηθῆ.
Πρέπει νὰ καθαρίση τὰ σκουριασμένα του «καλώδια», γιὰ νὰ γίνη καλὸς ἀγωγὸς καὶ νὰ μπορῆ νὰ ἐπικοινωνῆ μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅσο περισσότερο θὰ καθαρίζεται ἀπὸ τὰ πάθη, τόσο περισσότερο θὰ προχωράη στὴν προσευχή.
Τὰ πάθη εἶναι παράσιτα ποὺ ἐμποδίζουν τὴν θεία ἐπικοινωνία. Ἂν δὲν φύγουν τὰ παράσιτα, πῶς θὰ μπορέση ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπικοινωνήση μὲ τὸν Θεό;
Στὶς [//34] Διαβιβάσεις, ὅταν κάποιος εἶχε παράσιτα, τοῦ λέγαμε: «Σήματά σου ”μηδέν”, σήματά σου “ἕνα”[1]. Ἐλέγξατε καὶ ἐπαναλάβετε· ἀκατανόητον τὸ σῆμα σας».
Ἀπὸ τὰ παράσιτα δὲν ἀκουγόταν ὁ ἄλλος. Ἔπρεπε τὰ σήματα νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ «τρία». Τὰ σήματα «πέντε» ἀκούγονταν πολὺ καλά· ἡ ἐπικοινωνία πήγαινε ρολόι.
Διαφορετικά, φώναζε-φώναζε, ἀλλὰ δὲν ἀκουγόταν, γιατὶ δὲν ἦταν καλὰ δικτυωμένος. Ἔπρεπε πρῶτα νὰ δικτυώση τὸν πομπὸ μὲ τὸν δέκτη τοῦ ἀσυρμάτου του καὶ μετὰ νὰ δικτυωθῆ στὴν ἴδια συχνότητα μὲ τὸ Κέντρο.
Ἔτσι καὶ γιὰ νὰ δικτυωθοῦμε μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ συντονίσουμε τὸν πομπό μας στὴν ἀγάπη καὶ τὸν δέκτη μας στὴν ταπείνωση, γιὰ νὰ μᾶς ἀκούη ὁ Θεὸς καὶ νὰ Τὸν ἀκοῦμε, γιατὶ σ’ αὐτὴν τὴν συχνότητα ἐργάζεται ὁ Θεός: Ἀγάπη-Ταπείνωση.
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἐργασθῆ, ὅσο μπορεῖ, ὥστε νὰ πιάση τὴν συχνότητα αὐτή. Τότε θὰ ἔχη ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ὁ νοῦς του θὰ εἶναι συνέχεια στὸν Θεό. Εὔχομαι νὰ ἀποκτήσετε αὐτὴν τὴν θεία ἐπαφή. Ἀμήν.
______________________________________
[1] Οἱ ἀριθμοὶ σημαίνουν τὸν βαθμὸ ἀκουστικότητος.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ ΣΤ’ «Περὶ προσευχῆς»
