Ήταν ένας ερημίτης μοναχός, όχι και τόσο, όσο έπρεπε θερμός και επιμελής στα καθήκοντά του, σαν χριστιανός και σαν καλόγερος. Ήταν γνωστή και στους άλλους πατέρες της ερήμου, η αδυναμία του αυτή.
Πέρασε αρκετά χρόνια στην άσκηση και δεν εννοούσε να αλλάξει πορεία ζωής και να μιμηθεί τους άλλους μοναχούς στον σκληρό αγώνα της καλογερικής ζωής.
Αρρώστησε και έφτασε η τελευταία ώρα της ζωή του. Όλοι οι Γέροντες και Πατέρες της ερήμου, στους οποίους ήταν πολύ αγαπητός, πήγαν να τον επισκεφτούν και να ακούσουν κανένα λόγο ωφέλιμο, όπως συνήθιζαν να κάνουν τότε οι μοναχοί της Αιγυπτιακής ερήμου.
Όλοι οι Πατέρες βλέπανε το πρόσωπό του πολύ ήρεμο και γαλήνιο και ήταν, όπως σε όλη τη ζωή του, γελαστός. Τότε οι πιο ενάρετοι και μεγαλύτεροι στην ηλικία Πατέρες τον ρώτησαν :
-Αδελφέ, όλοι γνωρίζουμε πως δεν ήσουν όσον έπρεπε εγκρατής και επιμελής στη ζωή σου, τώρα που έφτασε η τελευταία στιγμή της ζωής σου, εσύ είσαι γελαστός ; Το θάνατο, που όλοι μας τον τρέμουμε εσύ δεν τον φοβάσαι ;
Γιατί είσαι χαρούμενος και γελαστός ; Πώς θα αντικρίσεις το πρόσωπο του δίκαιου Κριτή, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ; Τί απολογία θα δώσεις για τις ελλείψεις σου, για την αμέλεια και τεμπελιά σου ;
Και ο αδελφός εκείνος σε όλα αυτά αποκρίθηκε :
-Πατέρες και αδελφοί, συγχωρήστε με για ότι σας λύπησα, γνωρίζω πως δεν μπόρεσα να εκπληρώσω στην εντέλεια τα καθήκοντά μου και είμαι ένοχος ενώπιον του Κυρίου μας, του δίκαιου Κριτή, αλλά πίστεψα και με ακρίβεια φύλαξα την εντολή του Κυρίου, που λέγει στο ιερό Ευαγγέλιό Του : «Μή κρίνετε και ου μή κριθήτε» (Ματθ. Ζ΄,1), και πιστεύω ότι και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δε θα με κατακρίνει, εφ΄ όσον κι εγώ σύμφωνα με την εντολή του, «ουδένα έκρινα ή κατέκρινα» και με το λόγο αυτόν παρέδωκε το πνεύμα στον Κύριο και έλαμψε το πρόσωπό του, εις μαρτύριον της αλήθειας των λεγομένων.
ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ο ΑΡΧΙΜ. ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΚΑΚΑΒΕΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΨΥΧΩΦΕΛΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ, ΑΘΗΝΑ 1978, σσ. 75-76.
