Είναι επιζήμιο για όσους ζουν σε απομόνωση και ηρεμία να ατενίζουν πρόσωπα άλλων ανθρώπων και να συζητούν μαζί τους. Είναι σαν το χαλάζι που πέφτει πάνω σε τρυφερούς καρπούς των δέντρων και τους κάνει να μαραίνονται ή να πέφτουν.
Κατά τον ίδιο τρόπο και τα συναπαντήματα με τους ανθρώπους, οσοδήποτε σύντομα και αν είναι και όποια κι αν είναι η αιτία τους, εμποδίζουν την αποκομιδή των καρπών της αρετής, που άνθισε σε συνθήκες σιωπής και ηρεμίας.
Ακριβώς όπως ο πάγος καίει τα τρυφερά βλαστάρια των λουλουδιών που ξεπετάχτηκαν στη γη την πρώιμη άνοιξη έτσι και τα συναπαντήματα με τους ανθρώπους καίνε τον καρπό του νου που ξεκίνησε να βλασταίνει την αρετή.
*****
Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανένα τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωση του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της Χάριτος του Θεού.
Γίνεται απαθής και άγιος. Ένας θεωμένος νους ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν τα ψάρια μέσα στο νερό όταν είμαστε εν Θεώ. Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν αφανιζόμαστε πνευματικά.
Από το βιβλίο:
ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝ ΠΛΩ
