Του κ. Κων/νου Φουντή
Αρχικά ο μοναχισμός αποτελεί έναν από τους πανάρχαιους εκκλησιαστικούς θεσμούς ο οποίος γνώρισε στο διάβα των αιώνων εξελίξεις και σχηματικές αλλαγές στην εξέλιξη του αλλά εν τη ουσία του παραμένει αμετάτρεπτος και αναλλοίωτος με σαφή προσανατολισμό και σκοπό.
‘Ολοι όσοι επιθυμούν να εισέλθουν στο μοναχικό στάδιο για να αγωνισθούν και να νικήσουν και για να έχουν συνεργό αυτόν που “εξήλθε νικών και ίνα νικηση” καλούνται σε μια τριπλή αποταγή, απάρνηση, απέκδηση.
Η πρώτη αποταγή είναι η διαρκώς αποταγή του κόσμου κάτι το οποίο επεκτείνεται σε ολόκληρη την ζωή του μοναχού. Η δεύτερη αποταγή είναι η εκκοπή του ιδίου θελήματος και η τρίτη είναι η αποταγή της κενοδοξίας.
Έτσι λοιπόν καταφέρνει ο μοναχός μέσα από την δική του συντριβή να ταπεινωθή και να προσεγγίσει έτσι μέσα από τα μάτια του ασώτου υιού τον σπλαγχνικό πατέρα ο οποίος πάντοτε λησμονεί την σωτηρία του παιδιού του.
Ο μοναχός ακόμη μέσα από της υποσχέσεις της μοναχικής του κουράς οι οποίες είναι η τελεία υπακοή, η παρθενία, και η ακτυμοσύνη καταφέρνει να δημιουργήσει μια αδιάλυπτη ενότητα έτσι ώστε να φθάσει την καθαρά προσευχή και συγχρόνως μια τελειοτέρα εξομοίωση με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ο οποίος “ουκ έχει που την κεφαλή κλίνη”.
Όλα αυτά συνιστούν την ουσία της Ορθοδόξου ασκήσεως και οδηγούν στην φιλοθεεία και την φιλανθρωπία η οποία πολεμά την μητέρα των τριών ισχυρών παθών φιλοδοξίας, φιλαργυρίας, φιληδονίας και φιλαυτίας και καθαρίζει τον μοναχό έτσι ώστε να πορεύεται προς την Θέωση εν ομόνοια, ειρήνη και αγάπη.
Κύριο μέλημα του μοναχού είναι η συνεχόμενη εγκάρδια προσευχή για την οποία ο Αββάς Βαρσανούφιος λέει: “ψυχή τελεία εστί το λαλείν τω Θεώ αρεμβάστως εν το συνάγειν όλους τους λογισμούς αρεμβάστως μετά των αισθήσεων”.
Έτσι λοιπόν ο κάθε μοναχός καλείτε να εμβαθύνει στην άσκηση να καθαρίσει τον εαυτό του από τα πάθη και τις αδυναμίες και με συνεργό την Θεία Χάρη και τις πρεσβείες των Αγίων να φθάσει ως την Θέωση που είναι ο Κύριος και μοναδικός σκοπός από την ημέρα της κουράς του.
Για τον μοναχισμό γράφει ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριτσιανινωφ: ” Οι μοναχοί έχουν δώσει εις την εκκλησίαν πνευματικούς ποιμένας οι οποίοι όχι λόγο της ανθρώπινης σοφίας αλλά του πνεύματος επικυρωμένους έχουν οδηγήσει και στερεώσει την Εκκλησία.
“Τελειώνοντας τα ολίγα περί μοναχισμού θα ήθελα να παραθέσω ένα αξιόλογο κείμενο του Σεραπίονος Θερμουπόλεως(4ος αιών.) όπου με ζωηρό ύφος και λόγο διαγγέλεται η ενώπιον του Θεού Τιμή και αξία της μοναχικής πολιτείας: “Ποσό υπερέχει στην τιμή το Άγιο Σχήμα σας !
Πόση ευωδιά πνευματική αποπνέει ! Πόσο μεγάλο είναι το επάγγελμα που διαλέξατε!κανένας λόγος δεν μπορεί να το εξυμνησει !
Ω επάγγελμα που αγγίζεις τον ουρανό !
Ω επάγγελμα που συνδεεσαι με τον Θεό !
Ω επάγγελμα που μοιάζεις με αγγέλους !
Ω επάγγελμα που διαβάζεις το “κατ’ εικόνα”!
Ω επάγγελμα που παραστέκεσαι κοντά στον Θεό !
Ω επάγγελμα που είσαι για τον Θεό το πιο τίμιο !
Ω επάγγελμα με το οποίο σώζεται ο κόσμος !
Μακαρίζοντας σας κάποιος θα μπορούσε αν πει δικαίως: “Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου”
