Πίσω από κάθε σύννεφο κρύβεται ένας ήλιος. Μέσα στον πόνο ο άνθρωπος, αν θέλει, προσγειώνεται, ισορροπεί, ταπεινώνεται, γαληνεύει, μπορεί να βρει τον Θεό, να αισθανθεί ζωηρά τη θαυματουργή παρουσία του.
Μέσα από τις ασήκωτες δοκιμασίες, τις βαρειές θλίψεις, τ’ άφωτα αδιέξοδα, τα έκτακτα πένθη ετοιμάζεται οδός αναπαύσεως.
Αυτά δεν τα λέμε ψευτοπαρηγορώντας, αλλά καταθέτοντας την εμπειρία της αλήθειας της Εκκλησίας μας.
Η Εκκλησία μας δεν προσφέρει ψευδαισθήσεις, αναλήθειες, παρηγοριές τεχνητές προσωρινής ανακούφισης αλλά ουσιαστική χάρη και ελευθερώτρια χαρά.
Στην Ανάσταση εορτάζουμε τη θανάτωση του θανάτου. Ο σταυρός έγινε τρόπαιο νίκης. Οι σταυροφόροι χριστιανοί γίνονται νικηφόροι χριστοφόροι.
Η Ανάσταση μας οδηγεί στην αιώνια ζωή, όπου δεν υπάρχει δάκρυ, λύπη και στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητη με την παρουσία του Θεού σ’ όλη τη μακαρία λαμπρότητα και ολόφωτη δόξα της.
Ο Σταυροαναστηθείς Χριστός χαρίζει δύναμη και υπομονή στους πονεμένους, δίνει ελπίδα και παραμυθία και δεν αφήνει κανένα ν’ απελπισθεί. Ο σταυρός να μας σκεπάζει, να μας προστατεύει, να μας ευλογεί, να μας εμπνέει.
Καλούμεθα να μαθητεύσουμε στη λογική του σταυρού, της κενώσεως, της θυσίας, της ταπεινοφροσύνης, της συγχωρητικότητος και της αδελφοσύνης. Άλλη η λογική της Εκκλησίας.
Προτιμάται κι ευλογείται ο σταυρωμένος, μακαρίζεται ο τελευταίος, αυτός που πιστεύει δίχως να βλέπει σημεία.
Αξίζει να ψάξουμε καλά μέσα μας να γνωρίσουμε τον άγνωστο εαυτό μας και τον άγνωστο πραγματικό Θεό μας, ώστε να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με Αυτόν.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος λέει πως όποιος πιστεύει στον Χριστό και να πεθάνει θα ζει και όποιος πιστεύει αληθινά στον Χριστό δεν θα πεθάνει ποτέ.
Είμαστε μαθητές του σταυρού. Είμαστε παιδιά της Αναστάσεως. Προχωράμε άφοβοι τη ζωή εμπιστευόμενοι τον Θεό πάντοτε, ακόμη και όταν δεν μας μιλά και παρουσιάζεται, αφού είμαστε πλέον βέβαιοι πως ποτέ δεν φεύγει από κοντά μας, ποτέ δεν μας λησμονά, ποτέ δεν είναι που να μη μας παρακολουθεί και ακούει, ποτέ δεν είναι που να μη μας αγαπά, να μην ενδιαφέρεται, να μη μας συντρέχει και φροντίζει.
Ευγνωμονούμε κι ευχαριστούμε, δοξολογούμε και παρακαλούμε τον Θεό μας που συνεχίζει να μας ακούει και συντροφεύει κι ας μη τον βλέπουμε και ας μη τον ακούμε.
Είμαστε σίγουροι πια πως είναι πολύ κοντά μας, πως δεν φεύγει ποτέ, πως δεν κουράζεται να μας υπομένει, έως να μας φέρει στην ειλικρινή συντριβή του τελώνη…
Από το βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Η παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ιερά Μονή Εισοδίων τής Θεοτόκου Μυρτιάς Θέρμου, Αγρίνιο 2011, σελ. 50.
Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org/