Δηλώνουμε με αγανάκτηση: “μου έβγαλε την πίστη…!”, στην προσπάθειά μας να περιγράψουμε με γλαφυρό τρόπο το πόσο πολύ μας εξουθένωσε η συμπεριφορά του.
Πράγματι, χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν με τους πιο ευφάνταστους και αποτρόπαιους τρόπους -και ακόμα και σήμερα βασανίζονται- με σκοπό να τους βγάλουν την ορθή χριστιανική πίστη.
Η πίστη όμως, απόλυτα σύμφυτη με την πνευματική μας υπόσταση, δεν είναι κάτι το οποίο κάποιος άλλος -χωρίς την συνειδητή ή ανεπίγνωστη συγκατάθεσή μας- μπορεί να μας το αποσπάσει.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πίστη. Μπορεί όμως να διάγει καχεκτική και ασθενική ζωή αποδεχόμενος μια διαστρεβλωμένη “πίστη”, δείχνοντας εμπιστοσύνη σε είδωλα, ξεπουλώντας το Θείο του πρόσωπο για να αγοράσει μια σειρά από αντιαισθητικές και τραυματικές μάσκες…
Η πίστη στο Χριστό δεν είναι -όπως πολλοί άμεσοι ή έμμεσοι αρνητές θεωρούν- ένα ρομαντικό ψυχολογικό και υπαρξιακό δεκανίκι για αυτούς που τους λείπει η βασική εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, την καθημερινή ζωή και τους ανθρώπους.
Είναι ένας εμφυτευμένος από ψηλά καημός και ασίγαστος πόθος για ένωση με το μοναδικό αυθεντικό πρόσωπό μας, το οποίο -μέσω χάριτος- μπορούμε να δούμε στον Κύριο της ψυχής μας, Ιησού Χριστό.
Ένας καημός που σε καλεί καθημερινά, όχι μόνο με λόγια, αλλά -κυρίως- με τις πράξεις σου να μορφώσεις την ζωή σου, συχνά αντιτασσόμενος στις ατομικές σου επιθυμίες, έτσι ώστε να ανταποκρίνεσαι σε αυτόν που θέλεις να γίνεις: ομοίωμα του ευεργέτη και σωτήρα σου.
Ο πόθος αυτός είναι έναυσμα και σάλπισμα πολέμου ενάντια σε ό,τι μέχρι σήμερα έμαθες να θεωρείς σημαντικό, «υγιές», και επιθυμητό για σένα. Είναι ένας παράλογος έρωτας που σε καλεί να “χαθείς” για να ζήσεις…
