1. Μην ζητώ χωρίς να έχω δώσει πριν. Να προσφέρω εναλλακτικές λύσεις για τη συμπεριφορά που θέλω να αλλάξει.
2. Να προσευχηθώ πριν τον έλεγχο , πρώτα για μένα- πώς θα το πω, τί θα πω, γιατί θα το πω, πότε θα το πω. Να προσευχηθώ και για το άλλο πρόσωπο να το πάρει καλά και να μην παρεξηγηθεί.
3. Όχι έλεγχος εκείνη την ώρα του λάθους, αλλά πιο μετά. Εκείνη η ώρα είναι ακατάλληλη ή για μένα ή για τον άλλον. Όχι όταν ο άλλος είναι λυπημένος, κουρασμένος, δίνει εξετάσεις, όχι μετά από τσακωμό.
4. Όχι συνεχής και κατ’ επανάληψη έλεγχος για το ίδιο πράγμα. Το λέω δύο ή τρεις φορές και σταματώ, αλλιώς είναι πείσμα.
5. Όχι δημόσια, αλλά κατ’ ιδίαν. Όχι μπροστά σε άλλους, όχι μπροστά σε παιδιά οι σύζυγοι. Όχι μπροστά σε αδέλφια, για παιδιά. Θα επιφέρει ζήλεια και ντροπιάζω τον άλλον.
6. Έλεγχος ανώνυμος και αόριστος. Να χρησιμοποιώ ιστορίες, παραβολές, άλλα πρόσωπα. Ο Νάθαν ελέγχει το Δαβίδ με ιστορία.
7. Να λέω λίγα λόγια. Έλεγχος σύντομος γιατί πονά. Υπό μορφήν ερώτησης.
8. Να αναθέτω την κρίση και στον άλλο, να πει κι αυτός τη γνώμη του. Όχι μονόλογος αλλά διάλογος . “Νομίζω” όχι “Πιστεύω” να λέμε, “ίσως κάνω λάθος”, “το αφήνω στην κρίση σου”, μαλακά.
9. Το μαχαίρι μέσα σε σφουγγάρι, όχι να δαγκώνουμε ο ένας τον άλλο.
10. Έλεγχος όχι σε πρόσωπο αλλά σε πράξη. Όχι “είσαι ψεύτης” ,αλλά “είπες ψέματα” ή “δεν τα είπες με ακρίβεια”. Λέω τί ακριβώς έκανε, πόσο με πείραξε και τί θα ήθελα να κάνει. Όχι υπερβολικές λέξεις …”πάντα”, “συνέχεια”,”ποτέ”…
11. Όχι με θυμό. Δε μαλώνω, δεν τιμωρώ, δε δικάζω, αλλά ελέγχω.
12. Όχι σύγκριση με άλλους, ούτε μεγαλύτερους [ ζήλεια] , ούτε με χειρότερους [ κατάκριση ή απογοήτευση]. Ποτέ σύγκριση με μέλη οικογενείας.
13. Όχι επίκληση θέσης, αξιώματος, ιδιότητας [ γονιός, αφεντικό κλπ]- υπεροχή θέσης. Δεν πείθει η θέση, αλλά η σχέση αγάπης, όποια και να είναι η θέση.
14. Όχι υπεροχή αρετής. Όχι ως καλύτερος [ κάνω αυτοκατάκριση]. Δεν ελέγχω ως καλύτερος. Εγώ χειρότερος από σένα. Ύφος ταπεινό. “Κι εγώ φταίω”. Όχι υπεροψία.
15. Ζητώ κι εγώ τον έλεγχο. “Αν δεις κάτι σε μένα να μου το πεις, σου δίνω το δικαίωμα. Σε παρακαλώ κι εσύ να με διορθώνεις”.
16. Με πόνο. Πονώ για το λάθος του άλλου. Πονώ και για μένα που μου είναι τόσο δυσάρεστο να κάνω παρατήρηση. Λυπάμαι, όχι χαιρεκακία.
17. Να επαινώ. Πριν τον έλεγχο να λειτουργεί ο έπαινος σαν αναισθητικό. Και κατά τη διάρκεια του ελέγχου και μετά τον έλεγχο – παυσίπονο, μαλακτικό. Να λέω και τα καλά του, τα χαρίσματά του, ώστε να δεχτεί τον έλεγχο πιο μαλακά.
18. Με δικαιολογία. Να του δίνω δικαιολογία και ελαφρυντικά. “Άλλοι μάλλον θα φταίνε. Θα παρασύρθηκες. Ο διάβολος τα φερε έτσι. Εσύ είσαι καλός”
19. Κοινή στάση. Όχι ο ένας να ελέγχει και ο άλλος να καλύπτει. Κοινή στάση γονέων. Να συμφωνούν στο τί είναι λάθος και πρέπει να ελεγχθεί. Όχι άλλα να λέει ο ένας και άλλα ο άλλος. Να μην ελέγχει μόνο ο ένας [ο κακός] , αλλά να υπάρχει εναλλαγή ρόλων.
20. Αν υπάρχει ψύχρανση, να γίνει ο έλεγχος μέσω τρίτου προσώπου. Να το πει ένας άλλος, αδιάφορος και όχι πάλι εγώ.
21. Μετά τον έλεγχο να δείξω τρυφερότητα, ιδιαίτερη αγάπη, υπεράσπιση, ώστε να καταλάβει ότι από αγάπη έκανα έλεγχο και ότι δεν έχω κάτι μαζί του.