Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που σαν παιδί δεν μου έλειψε τίποτα! Θα έλεγα μάλιστα πως είχα γίνει κακομαθημένο! Στην πορεία προς την εφηβεία άρχισαν να φεύγουν άνθρωποι μου από τη ζωή με πρώτο τον πατέρα μου και αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σοκ στη ζωή μου!
Είχε προηγηθεί και μια μετακόμιση από το σπίτι που μεγάλωσα που ένιωσα ένα μικρό ξεριζωμό!
Έτσι λοιπόν ακολούθησαν μέρες στερημένες ειρήνης, ανεμελιάς, ανάπαυσης και γαλήνης καθώς έπρεπε να ισορροπήσουμε ξανά ως οικογένεια αλλά και εγώ προσωπικά!
Μέσα σε αυτή τη δίνη πέρασα στο πανεπιστήμιο Αθηνών στο τμήμα φιλολογίας όπου έπεσα με τα μούτρα καθώς αποτέλεσε για μένα μια διέξοδο από τις δυσκολίες της καθημερινότητας και μέσα σε τέσσερα χρόνια πήρα το πτυχίο της φιλολογίας- γλωσσολογίας!
Στο τρίτο έτος γνώρισα και τον άντρα μου και έτσι ξεκίνησε παράλληλα ένα καινούριο ταξίδι αυτογνωσίας και ετερογνωσίας! Σήμερα μετά από είκοσι χρόνια, μέσα από πολλές δυσκολίες, πειρασμούς και δοκιμασίες είμαστε ακόμη μαζί πιο αγαπημένοι και ευτυχισμένοι από ποτέ!
Μια ζωή λοιπόν που μοιάζει πιο πολύ με καρδιογράφημα αρρώστου με πολλές εναλλαγές και σκαμπανεβάσματα με κομβική στιγμή τη γνωριμία μου με το Χριστό! Αυτή η γνωριμία σηματοδότησε το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, γεμάτης χαρές αλλά και θλίψεις παιδαγωγικές, ευλογίες και πολλά δώρα!
Ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που μου έκανε ο Χριστός είναι το αίσθημα της ευγνωμοσύνης! Πρώτα, ενώ είχα την οικογένεια μου, την υγεία μου, ένα σπίτι ζεστό, φίλους, το σύντροφο μου, χρήματα κλπ, δεν είχα σηκώσει ποτέ το κεφάλι μου στον ουρανό να πω ένα ευχαριστώ!
Δεν ένιωθα στην καρδιά μου αυτή την ανάγκη! Φοβερό τώρα που το σκέφτομαι! Εσύ μου έδινες δύναμη και διεξόδους να συνεχίζω, Εσύ με προστάτευες και με υπερασπιζόσουν, Εσύ με σήκωνες όταν έπεφτα…αλλά εγώ τότε δεν το ήξερα! Μάλλον άπληστη και άδικη μαζί Σου ήμουν και πολλές φορές Σου μούτρωνα!
Θυμάμαι όμως μια μέρα που ξαφνικά κάτι σκίρτησε στην καρδιά μου και λέω ‘δεν μ’αρέσει έτσι όπως είμαι.. δεν μ’αρέσει που νιώθω αχαριστία! Θέλω να μάθω την ευγνωμοσύνη! Θεέ μου μάθε μου την ευγνωμοσύνη!’ Από εκείνη τη στιγμή άρχισε το θαύμα! Όλα σταδιακά γύρω μου διαλύονταν, αποδομούνταν!
Όμως τι ειρωνία! Τώρα που δεν είχα τίποτα, τώρα ένιωθα πραγματική ευγνωμοσύνη, γιατί είχα Εσένα! Και έκτοτε νιώθω ευγνώμων ακόμη και για τα ψίχουλα που θα μου δώσεις, που βέβαια ποτέ δε μου έδωσες γιατί είσαι Άρχοντας μ’αυτούς που Σου λένε ‘ ευχαριστώ’ με την καρδιά τους!
Η ζωή δίνει σκληρά μαθήματα καμιά φορά αλλά χωρίς αυτά δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αποκτήσεις σπάνια, ουράνια δώρα που σου χαρίζουν πρόγευση παραδείσου!
Αναδρομικά σκεπτόμενη τη ζωή μου, καταλαβαίνω ότι πάντα ήσουν δίπλα μου αλλά εγώ δεν το ένιωθα! Και μόνο όταν Σε φώναξα εγώ να έρθεις έκανες αισθητή την παρουσία Σου!
Πόσο διακριτικός, πόσο γλυκός, πόσο ευγενικός είσαι!
Πώς να μη νιώθω ευγνωμοσύνη τελικά που είσαι Εσύ στη ζωή μου; Η ευγνωμοσύνη πλαταίνει την καρδιά , ελευθερώνει, λυτρώνει, θεραπεύει! Και πόσο με συνδέει μαζί Σου!
Γιατί κάθε φορά που Σου λέω ‘ ευχαριστώ’ με γεμίζεις με χαρά ανεκλάλητη και νιώθω να βρίσκομαι μέσα στην Παρουσία Σου!
Σ’ευχαριστώ! (A.K.B.)
