Μην ποτίζεις τα αγκάθια
Ο Γέροντας μας παρουσίαζε με απλό, παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Μας έλεγε…’ Τί είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. Και έχουμε μια δεξαμενή νερού [ τις δυνάμεις της ψυχής] με δύο βρύσες και δύο αυλάκια. Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν ‘. Ο Γέροντας δε μιλούσε για μονομερή δαιμονισμό ή αγγελισμό της ψυχής. Την έβλεπε, όπως πράγματι είναι, επηρεασμένη και από δαίμονες και από αγγέλους. Δεν ήθελε να βλέπει το Χριστιανό να αγωνίζεται αρνητικά, ασχολούμενον με το ξερίζωμα των αγκαθιών. Ήθελε να τον βλέπει να αγωνίζεται θετικά, ασχολούμενον με το πότισμα των λουλουδιών, αφού αυτός ο αγώνας, έχει σαν αποτέλεσμα την άνθιση των λουλουδιών – αγγελικών αρετών και ταυτόχρονα τον μαρασμό των αγκαθιών – δαιμονικών παθών.
Η ήρεμη ψυχή φωτίζει το λογικό
Ο Γέροντας μου διηγήθηκε σε μια επίσκεψη μου…
‘ Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί μια μέρα, οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα ο μάνταλος, εκεί σφηνωμένος. Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό. Τους λέω… Τί με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν έκαμα τίποτα σπουδαίο, μια κίνηση έκαμα, αλλά την έκαμα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δε θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνον όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος’.
Πόσο θα μπορούσε το περιστατικό αυτό να μας βοηθήσει στις καθημερινές μας σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα! Πόσο θα μπορούσε να μας βοηθήσει η ψυχική μας ηρεμία, που δεν αποκτάται με ψυχολογικές οδηγίες και ψυχοφάρμακα, αλλά με την αγιότητα!
Όταν κατοικήσει ο Χριστός σ’όλο το χώρο της ψυχής μας, τότε φεύγουν όλα τα λυπηρά
Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα…’ Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία’. Τον ρώτησα με απορία…
Πώς φεύγει η αμαρτία, Γέροντα, αφού η Γραφή λέει, ότι και μια μόνο ημέρα εάν ζήσουμε στη γη, θα αμαρτήσουμε; Ο Γέροντας με κοίταξε λυπημένα και μου είπε…’ Τί να σου πω, αφού δε με καταλαβαίνεις;’ Προσπάθησα να τον καταλάβω.
Όταν έφθασα στο σπίτι, μελέτησα σχετικά με το θέμα, μέσα στην Αγία Γραφή. Βρήκα την ερώτηση μου να δικαιώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, στα λόγια του Ιώβ – ‘ Τίς γαρ καθαρός έσται από ρύπου; αλλ’ ουδείς, εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης’.
Αλλά βρήκα και την απάντηση του Γέροντα, να θεμελιώνεται στην πρώτη επιστολή του αγαπημένου του Ευαγγελιστού Ιωάννου – ‘ Και οίδατε, ότι εκείνος εφανερώθη, ίνα τας αμαρτίας ημών άρη, και αμαρτία εν αυτώ ουκ έστι.
Πας ο εν αυτώ μένων ουχ αμαρτάνει, πας ο αμαρτάνων ουχ εώρακεν αυτόν, ουδέ έγνωκεν αυτόν ‘. Έτσι, μετέθεσα την ερώτηση μου από τον π.Πορφύριο, προς τον Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Ήταν φανερό ότι ματαιοπονούσα, διότι προσπαθούσα να συλλάβω διανοητικά, αλήθειες που μόνο βιωματικά κατανοούνται. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ο π. Πορφύριος, με την αγιοπνευματική εμπειρία τους, μιλούσαν με την ίδια γλώσσα.
(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)