Της Ελένης Παπαδοπούλου
Πόσες φορές στην ζωή μας αναρωτηθήκαμε ποιον δρόμο να διαλέξουμε; Πόσα διλήμματα,ερωτηματικά και μονοπάτια δύσβατα ;
Ο ένας δρόμος είναι ο εύκολος που θα τον βαδίσουμε χωρίς δυσκολίες φαινομενικά.Ένας δρόμος που θα μας δώσει χρήματα,δόξα,περιστασιακή χαρά.
Που θα ζούμε μέσα στα πάθη και την αμαρτία και θα τα θεωρούμε όλα φυσιολογικά. Που θα κάνουμε το δικό μας θέλημα και θα νομίζουμε ότι ελέγχουμε τον εαυτό μας,την ζωή μας και τα πάντα γύρω μας.
Θα προσπαθούμε να φτάσουμε κάθε μέρα και πιο ψηλά στα μάτια της κοινωνίας.Θα παλεύουμε να βγάλουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα μπορούμε για να ζούμε πλουσιοπάροχα και έντονα κοσμικά.
Θα δουλεύουμε 15 ώρες την ημέρα,Κυριακές και Αργίες για να πετύχουμε τον στόχο που έχουμε βάλει.
Θα κάνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε το στοίχημα που έχουμε βάλει με τον εαυτό μας πως μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας γιατί είμαστε άξιοι να φτάσουμε ψηλά.
Να αποκτήσουμε την δουλειά των ονείρων μας που θα μας εξασφαλίσει πολλά κέρδη με οποιοδήποτε κόστος.Να μείνουμε σ΄ένα πλουσιοπάροχο σπίτι με όλες τις ανέσεις.Να έχουμε το πιο γρήγορο αυτοκίνητο για να πηγαίνουμε όπου θέλουμε.
Να ντυνόμαστε με τα πιο ακριβά ρούχα για να νιώθουμε όμορφοι. Ταξίδια,διασκεδάσεις και τόσα άλλα για να σπαταλήσουμε όσο πιο πολλά μπορούμε μήπως χαμογελάσουμε λιγάκι.
Να πνίξουμε την συνείδησή μας που μας φωνάζει όταν την ακούμε πως για να τα αποκτήσουμε όλα αυτά κάτι χάσαμε.Κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύτιμο…
Διαπιστώνουμε πως όσο πιο πολλά κερδίζουμε τόσο πιο πολλά θέλουμε και καταλήγουμε τελικά να μην είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι και να προσπαθούμε ξανά και ξανά στον ίδιο δρόμο μήπως και τελικά αγγίξουμε λίγη ευτυχία που δεν θα έρθει ποτέ σ΄αυτό τον δρόμο που διαλέξαμε.
Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δύσκολος που θα τον βαδίσουμε με εμπόδια και δοκιμασίες. Ένας δρόμος που θα μας δώσει αγάπη,ταπείνωση,ευλογία και αληθινή χαρά που θα πηγάζει από την ψυχή μας.
Θα προσπαθούμε κάθε μέρα να μηδενίσουμε το δικό μας θέλημα και να βαδίσουμε με το θέλημα του Θεού. Να κάνουμε υπακοή στον πνευματικό μας που εξομολογούμαστε και να πατάμε το εγώ μας κάθε στιγμή.
Να ζούμε ταπεινά μία απλή καθημερινότητα δοξάζοντας τον Θεό που έχουμε έστω ένα πιάτο φαγητό.
Να αφιερώνουμε τον προσωπικό μας χρόνο στον εκκλησιασμό, στην προσευχή, στην μελέτη,σε πνευματικές συζητήσεις.Να κάνουμε χριστιανικό έργο και να ομολογούμε την πίστη μας ακόμη κι αν μας θεωρούν τρελούς και χαζούς.
Μέσα μας ξέρουμε,το νιώθει η ψυχή μας. Ο Θεός χαίρεται όταν ακολουθούμε τον δρόμο Του κι ας μας πουν τρελούς!Είναι ο δρόμος της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ. Είναι ο δρόμος της αλήθειας.
Ακόμα και οι δυσκολίες που έχουμε είναι ευλογία για να μας διαπαιδαγωγήσει Ο Πατέρας μας και να γίνουμε μία σωστή εικόνα Θεού.Έτσι όπως μας έπλασε ο δημιουργός μας και όχι έτσι όπως εμείς θέλουμε να καταστρέψουμε το ανθρώπινο είδος με ζωώδη μίση και πάθη.
Ας ακολουθήσουμε τον δεύτερο δρόμο τον δρόμο του Θεού.Εκεί που η ψυχή μας θα βρει ανάπαυση,ανακούφιση,γαλήνη και αληθινή ευτυχία.
Εκεί που μας περιμένει η Παναγία να μας αγκαλιάσει με την μητρική της στοργή.Εκεί που όλα γιατρεύονται,ξεπερνιούνται και η καρδιά φτερουγίζει.Πετάει ψηλά!!!
Κι αν το ταγκαλάκι μας ανοίγει μονοπάτια για να χάσουμε τον δρόμο μας και να βαδίσουμε μαζί του, ας ζητήσουμε το έλεος Του Θεού να μας σώσει και να μας επαναφέρει στον δρόμο Του.
Όσο κι αν προσπαθεί να μας βάλει τρικλοποδιές στο τέλος φεύγει πάντα ηττημένος γιατί
Ο Παντοδύναμος και πολυεύσπλαχνος Θεός μας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ.